به گزارش بنیان و به نقل از نوروساینس نیوز، ریلوزول (Riluzole)، دارویی است که بیش از 20 سال برای کند کردن پیشرفت بیماری ALS، که معمولاً به عنوان بیماری لو گریگ شناخته می شود، مورد استفاده قرار می گیرد. محققان دانشگاه علوم اعصاب ایکن در نیویورک، تأثیر این دارو را در فاز 2 مطالعات بالینی در افراد مبتلا به بیماری آلزایمر خفیف بررسی کردند. یافته ها حاکی از تأثیر ریلوزول بر کاهش افت فعالیت متابولیک مغز و اثر مثبت بر عملکرد شناختی در مقایسه با دارونما است. این مطالعه در مجله Brain منتشر شده است.

پژوهشگران با استفاده از دو نوع اسکن مغزی بیومارکر‌های مؤثر در شرایط متابولیسم مغز در بیماران تحت درمان را اندازه گیری کرده و روند بهبود بیماری را با تغییرات شناختی و پیشرفت بیماری مرتبط ساختند.

ریلوزول دارویی از قبل شناخته شده است و همین امر، به تسریع روند تحقیقات کمک شایانی کرده است. این دارو یک مکانیسم بیولوژیکی مهم و مطالعه نشده را که با افزایش سن اشتباه گرفته می شود، هدف قرار می دهد. طراحی دقیق این کارآزمایی هم بیومارکرها و هم علائم بالینی را ارزیابی می کند.

این کارآزمایی 50 بیمار 50 تا 90 ساله را برای دریافت داروی فعال (26 نفر) یا دارونما (24 نفر) برای دو بار در روز به مدت شش ماه به صورت تصادفی بررسی کرد. ریلوزول با تعدیل یک انتقال دهنده‌ی عصبی در مغز به نام گلوتامات عمل می کند، که نقشی اساسی در توانایی سلول‌های عصبی در ارسال پیام عصبی به یکدیگر دارد. تصور می شود اختلال در تنظیم گلوتامات باعث شروع یک چرخه معیوب شده که زمینه ساز پیشرفت بیماری آلزایمر است.

نتیجه اولیه این مطالعه نشان دهنده‌ی وجود تفاوت در تغییرات متابولیسم مغزی بین بیماران تحت درمان با داروی فعال و دارونما است.

تغییرات با استفاده از یک اسکن PET تخصصی به نام FDG PET که متابولیسم گلوکز را اندازه گیری می کند اندازه گیری و تجزیه و تحلیل شد. تغییرات در اسکن PET FDG با کاهش میزان شناخت ارتباط داشته و پیشرفت بیماری آلزایمر را پیش بینی می کند. در این کارآزمایی، پیشرفت FDG PET Score با تغییرات در عملکردهای شناختی بیماران، از جمله حافظه، توجه، زبان و مهارت‌های بصری-فضایی ارتباط دارد.

نتایج ثانویه مشاهده شده شامل تغییرات قابل توجه در سطح گلوتامات اندازه گیری شده توسط طیف سنجی رزونانس مغناطیسی، ارتباط بین اقدامات شناختی ارزیابی شده از طریق آزمایش نوروسایکولوژیک و بیومارکر‌های تصویربرداری عصبی ارزیابی شد.

این درحالی است که تغییری در N-acetylaspartate، که نشان دهنده سلامت نورون است، مشاهده نشد. در نهایت، متابولیسم گلوکز چندین ناحیه از مغز به ویژه ناحیه ای به نام سینگولیت خلفی که یک شبکه مرکزی برای بیماری آلزایمر است، حفظ شده بود.

این مطالعه هیچ تفاوتی در عوارض جانبی بین گروه درمان و دارونما نشان نداد. استفاده از داروهای جایگزین مانند ریلوزول که حدود دو دهه از تجویز شدن آن می گذرد، نشان دهنده ایمنی نسبی دارو است. این امر به سرعت و ساده سازی هزینه‌های فرآیند آزمایش دارو نیز کمک می کند.

با توجه به امیدوار کننده بودن نتایج این مطالعه، فاز 3 این مطالعه، تعداد بیشتری از بیماران را برای مدت طولانی‌تر به منظور بررسی ایمنی و کارایی دارو مورد ارزیابی قرار می دهد.

ALS یا اسکلروز جانبی آمیوتروفیک، یک بیماری پیشرونده سیستم عصبی است که بر سلول های عصبی مغز و نخاع تأثیر می گذارد و باعث از دست دادن کنترل ماهیچه ها می شود و ریلوزول از شناخته شده‌ ترین درمان‌های این بیماری است.

پایان مطلب/

منبع

https://neurosciencenews.com/als-alzheimers-drug-19033/