سلول های بنیادی جنینی می توانند موجب افزایش نورون های سازنده دوپامین در بیماران مبتلا به پارکینسون شود که این ماده شیمیایی در بدنشان کاهش یافته است. گرچه هنوز این طرح آزمایشگاهی و عمومی نشده است اما محققان امیدوارند که از پیوند سلول های بنیادی به عنوان درمان مناسبی جهت بیماری پارکینسون در آینده ای نزدیک استفاده کنند . 

پژوهشگران آمریکایی با به کارگیری سلول های بنیادی به دست آمده از جنین انسان، بیماری پارکینسون را در موش های صحرایی با موفقیت درمان کردند. آنها موفق شدند سلول های بنیادی جنینی انسان را به سلول های عصبی تبدیل کنند که ماده شیمیایی مغز با نام دوپامین را تولید می کند.هنگامی که این سلول ها در مغز موش های صحرایی پیوند زده شد، آنها دوپامین تولید کردند و بر عارضه های بیماری پارکینسون حیوانی چیره شدند. 

برای اجرای این طرح در ایران از سلولهای بنیادی جنینی موشی استفاده شد و با استفاده از یکسری فاکتورها این سلولها تبدیل به سلولهای تولید کننده دوپامین شد و به بیمار پیوند زده شد و برای تمایز سلولهای بنیادی به سلولهای عصبی از ماده موثر کندر به نام BBA که قبلا اثر آکسون زایی آن به اثبات رسیده بود به کار برده شد. این ماده نه تنها باعث شد که طول آکسونها و دندریت های سلولهای عصبی افزایش یابد بلکه در تمایز سلولهای بنیادی به سلولهای عصبی هم نقش داشت. فاز آزمایشگاهی این تحقیقات به پایان رسیده است و در صورت کسب نتایج مورد نظر وارد فاز بالینی می شود.

بیماری پارکینسون  (Parkinson)یک اختلال ویرانگردر بازسازی سلول های عصبی است. سلول های عصبی برای کمک به کنترل حرکت ماهیچه ها از دوپامین استفاده می کنند که بر اثر این بیماری سلول های تولید کننده دوپامین مغز به تدریج نابود می شوند. این اشکال بر روی قابلیت مغز در ارسال پیام ها اثر گذاشته، منجر به از دست دادن عملکرد ماهیچه ها، کاهش حرکت و لرزش آنها می شود. پارکینسون از جمله بیماریهای مغز و اعصاب در سنین بعد از 60‬سالگی است از هر ‪  100‬نفر بالای ‪  60‬سال یک نفر به پارکینسون مبتلا می‌شوند.البته این بیماری گاه در افراد جوانتر هم دیده می‌شود که پنج تا ‪ 10‬درصد بیماران را تشکیل می‌دهند. تقریبا 66 درصد بیماران طی 5 سال اول بیماری و 80درصد پس از 10 سال دچار ناتوانی می‌گردند. حرکت کند و کاهش یافته، سفتی و لرزش عضلانی و عدم تعادل، جویدن ناقص، اختلال در بلع و سخن گفتن از بارزترین نشانه های این بیماری است . در این بیماری فرد با لرزش فرکانس ۴ تا ۵ هرتز روبروست و افسردگی و زوال عقلی یا دمانس نیز غالباً با این بیماری همراه هستند. در اکثر موارد بیماری پارکینسون ارثی نیست. با این حال خانواده های کمی وجود دارند که شیوع این بیماری در آنها بیشتر است. برخی تغییرات یا موتاسیون های ژنتیک در این خانواده ها کشف شده اند و پروتئین های مرتبط با آنها نیز مشخص شده اند. این استعداد ژنتیک همراه با عوامل محیطی احتمالی (نظیر ویروس ها و غیره) می تواند احتمال ابتلای فرد را به بیماری پارکینسون افزایش دهد.

از آنجا که هیچ روش آزمایشگاهی و رادیولوژیک برای تشخیص بیماری پارکینسون وجود ندارد، تشخیص فقط توسط پزشک و بر اساس علائم بالینی داده می شود. وجود حداقل دو مورد از سه علامت اصلی (لرزش در موقع استراحت، کندی حرکت و سفتی عضله) لازم است، ضمن اینکه علل دیگری نظیر مصرف داروهای ضدجنون، یا بروز سکته های متعدد در مناطقی از مغز که مسئول کنترل حرکت هستند، رد شود. پزشکان گاهی بررسی نورولوژیک و اسکن مغز را برای اطمینان از عدم وجود بیماری های دیگر توصیه می کنند. در حال حاضر هیچ نوع روش علاج بیماری پارکینسون وجود ندارد و گرچه داروهای مدرن زیادی در کاهش علائم این بیماری ساخته شده اند اما این داروها برای مدت کوتاهی موثر هستند و عوارض زیادی چون تسریع در ایجاد حرکات غیر ارادی (لرزش دست و پا) را به دنبال دارد و تاثیری در جلوگیری از پیشرفت بیماری ندارند. درمان جراحی کاشت الکترود (DBS) نیز گذشته از عوارض جراحی، نمی تواند جلوی پیشرفت بیماری را بگیرد. با این روش پالس های الکترودی، مغز را تحریک می کند و موجب کاهش سفتی، لرزش و کندی حرکات بدن می گردد. این شیوه موجب توقف پیشرفت بیماری نمی شود و نیز بر دیگر علائم اثر نمی کند.