به گزارش بنیان به نقل از Science Daily، برخی از اعضای بدن - به عنوان مثال دست ها و لب ها - نسبت به سایر اعضا حساس تر هستند و همین امر باعث شده است به ابزارهای اساسی در تشخیص پیچیده ترین جزئیات جهان پیرامون تبدیل شوند. این توانایی برای بقای ما مهم است و ما را قادر می سازد تا با اطمینان خاطر به محیط اطراف خود بپردازیم و به سرعت موقعیت های جدید را درک کرده و به آن ها پاسخ دهیم. شاید تعجب آور نباشد که مغز فضای قابل توجهی را به این سطوح حساس پوست اختصاص می دهد که برای لمس دقیق تخصص دارند و به طور مداوم از طریق نورون های حسی اطلاعات دقیقی را جمع آوری می کنند. اما چگونه ارتباط بین نورون های حسی و مغز منجر به چنین پوست بسیار حساسی می شود؟ یک مطالعه جدید به سرپرستی محققان دانشکده پزشکی هاروارد، مکانیسمی را ارائه داده است که ممکن است زمینه ساز حساسیت بیشتر مناطق خاصی از پوست باشد.

این تحقیق که روی موش ها انجام شده و 11 اکتبر در مجله Cell منتشر شده است، نشان می دهد که حساسیت بیشتر مناطق خاصی از پوست ناشی از تعداد بیشتری از ارتباطات قوی تر بین سلول های عصبی در این مناطق و نواحی مغزی مربوطه است که از آن ها سیگنال دریافت می کند. دریافت این سیگنال ها به ساقه مغز نسبت داده می شود. علاوه بر این، نورون های حسی که قسمت های حساس تر پوست را در بر می گیرند و اطلاعات را به ساقه مغز منتقل می کنند، ارتباطات قوی تری نسبت به نورون ها در قسمت های کمتر حساس بدن ایجاد می کنند.

 با این که این مطالعه بر روی موش ها انجام شد، اما بروز بیش از حد مناطق حساس پوست در مغز در بین سایر پستانداران نیز مشاهده می شود که نشان می دهد این مکانیسم ممکن است به گونه های دیگر نیز قابل تعمیم باشد. از دیدگاه تکاملی، پستانداران دارای شکل بدن بسیار متفاوتی هستند که باعث حساسیت در قسمت های مختلف پوست بدن می شود. به عنوان مثال، انسان ها دارای دست و لب های بسیار حساسی هستند، در حالی که خوک ها با استفاده از پوزه های بسیار حساس جهان را کاوش می کنند.

دانشمندان مدت هاست می دانند که برخی از قسمت های بدن در مغز بیش از حد بروز می یابند. پیش از این تصور می شد که بروز بیش از حد مناطق حساس پوست در مغز می تواند به تراکم بالای نورون های مربوط به آن نواحی خاص پوست نسبت داده شود. با این حال، مطالعات قبلی این تیم تحقیقاتی نشان داده است که اگرچه پوست حساس حاوی نورون های بیشتری است، اما این نورون های اضافی برای در نظر گرفتن فضای اضافی مغز کافی نیستند.

برای بررسی این تناقض، محققان یک سری آزمایش بر روی موش ها انجام دادند که شامل تصویربرداری از مغز و نورون ها به محض تحریک نورون ها با روش های مختلف بود. ابتدا، آنها بررسی کردند که چگونه مناطق مختلف پوست در طول رشد حیوان در مغز بروز می یابند. در اوایل رشد، بروز مناطق حساس پوست متناسب با تراکم نورون های حسی بود. اما، در طول نوجوانی و بزرگسالی، حتی در صورت ثابت ماندن تراکم نورون ها، این پوست حساس به طور فزاینده ای در مغز تظاهر پیدا کرد. این یافته ها در رابطه با مناطقی از پوست با حساسیت کمتر دیده نشد.

پس از آزمایشات متعدد محققان دریافتند که احتمالا بروز بیش از حد مناطق حساس پوست در مغز، از ارتباط بین نورون های حسی و نورون های ساقه مغز نشات می گیرد. برای بررسی بیشتر، دانشمندان ارتباط بین نورون های حسی و نورون های ساقه مغز را برای انواع مختلف پوست مقایسه کردند. آن ها دریافتند که این ارتباطات بین نورونی برای پوست های حساس و بدون مو قوی تر و بیشتر از پوست های با حساسیت کمتر و پر مو است. بنابراین ، تیم تحقیقاتی به این نتیجه رسیدند که قدرت و تعداد ارتباطات بین نورون ها نقش کلیدی در ایجاد تظاهرات بیش از حد پوست حساس در مغز ایفا می کند.

این یافته ها زمینه را برای درک بهتر مکانیسم های عامل ناهنجاری های لامسه در برخی اختلالات تکاملی عصبی در انسان فراهم می کند.

پایان مطلب/

لینک منبع:

https://papers.ssrn.com/sol3/papers.cfm?abstract_id=3787905