به گزارش پایگاه اطلاع رسانی بنیان، سرطان لوزالمعده بسیار تهاجمی است و پیش آگهی ضعیفی نیز دارد. بقای 5 ساله‌ی بیماران مبتلا به این سرطان تنها 5 درصد است. اکثر مرگ و میرهای مربوط به سرطان لوزالمعده به دلیل متاستاز است که زمانی رخ می‌دهد که تومور به سایر اندام ها حمله کند. متأسفانه هنوز درمانی برای توقف متاستاز تومور، که می تواند جان هزاران نفر را نجات دهد، وجود ندارد. در این زمینه، درک مکانیسم‌های مولکولی که باعث متاستاز سرطان پانکراس می‌شوند، اولین گام برای توسعه درمان‌های مؤثر هدفمند است.

در مطالعه‌ای که به تازگی در نشریه‌ی eLife منتشر شد، محققان دانشگاه اوزاکا در ژاپن، مکانیسمی را برای متاستاز سرطان لوزالمعده که قبلا ناشناخته بود، معرفی کردند که می تواند به عنوان یک هدف درمانی نیز مورد استفاده قرار گیرد.

محققان، ابتدا، با تجزیه و تحلیل بافت‌های سرطان پانکراس انسانی متوجه شدند که یک پروتئین سیگنال‌دهنده‌ی کوچک به نام ARL4C در بیماران مبتلا به سرطان پانکراس بیش از حد بیان می‌شود. نتایج اولیه در مورد عملکرد این پروتئین نشان می‌دهد که این مولکول می‌تواند در توانمندی مهاجرتی و تهاجمی سلول‌های سرطانی پانکراس نقش داشته باشد. برای بررسی این موضوع، و برای شناسایی محل ARL4C در سلول‌های مهاجم سرطانی پانکراس، آنها آزمایش مفصلی را طراحی کردند که تهاجم سلول‌های سرطانی در بدن انسان را شبیه‌سازی می‌کرد. دانشمندان یک دستگاه کشت سه بعدی ساختند که می توانست سلول های سرطانی را در حال تهاجم به ژل کلاژنی اطراف تحت نظر بگیرد. به این ترتیب آنها تهاجم سلول‌های زنده‌ای که حاوی ARL4C نشان‌دار شده با پروتئین فلورسنت بودند را توسط میکروسکوپ مشاهده‌ کردند.

آکیکازو هارادا، نویسنده‌ی اصلی این مطالعه توضیح می‌دهد: «ما متوجه شدیم که ARL4C در پاهای کاذب سلولی قرار دارد؛ ساختارهای برآمده‌ای در سطح سلول که گرچه از نظر ساختاری متفاوت از پاهای تهاجمی سلول است ولی از نظر عملکری مشابه است. پاهای تهاجمی، زوائد پامانندی هستند که از در سطوح شکمی سلول بیرون می‌زنند و سلول‌های سرطانی برای حمله به بافت‌های دیگر از آن استفاده می‌کنند. برعکس پاهای تهاجمی، پاهای کاذب بلندتر و دارای قطر بیشتری هستند و از انتهای جلویی سلول به بیرون امتداد یافته اند. در این پاهای کاذب، مولکول ARL4C، پروتئین دیگری به نام IQGAP1 را به کار می‌گیرد که در بسیاری از سرطان‌ها از جمله سرطان لوزالمعده نیز بیان می‌شود. این پروتئین، آنزیمی به نام MMP14 را به پاهای کاذب منتقل می‌کند که ماتریکس خارج سلولی را تخریب کرده و به سلول سرطانی اجازه می‌دهد به ژل کلاژن یا ماتریکس خارج سلولی نفوذ و به آن حمله کند.

هنگامی که این مکانیسم جدید آشکار شد، محققان تصمیم گرفتند تا از این دانش جدید برای اهداف درمانی استفاده کنند. به طور خاص، آنها یک رویکرد درمانی الیگونوکلئوتیدی را با استفاده از الیگونوکلئوتید آنتی سنس یا ASO اتخاذ کردند. الیگونوکلئوتیدهای آنتی سنس مولکول‌های کوتاهی از DNAی تک رشته ای هستند که بر تولید پروتئین در داخل سلول تأثیر می‌گذارند و در این مورد خاص، مانع از تولید آن می‌شوند. کیکوچی، نویسنده ارشد این مطالعه می‌گوید: « ASOای که علیه ARL4C مورد هدف قرار گرفته‌بود، توانست متاستاز سلول‌های سرطان لوزالمعده را به غدد لنفاوی موش دارای نقص ایمنی ، سرکوب کند. اگر ARL4C مهار شود، سلول‌های سرطانی تهاجم و احتمال انتشار کمتری دارند. اگرچه این یافته‌ها مقدماتی هستند، اما راه‌های درمانی نویدبخشی را برای این سرطان بسیار تهاجمی باز می‌کنند و مکانیسم متاستاز آن را روشن می‌کنند.

پایان مطلب/

لینک منبع: https://elifesciences.org/articles/66721