به گزارش بنیان به نقل از healthline، در طول دهه گذشته این محققین آبشارهای ژنتیکی را شناسایی کرده اند که یک سلول بنیادی را به سمت تبدیل شدن به یک سلول جنسی اولیه (PGC) سوق می دهد، سلول هایی که توانایی تولید هزاران تخمک در زنان و میلیون ها اسپرم در مردان را دارند.

دکتر سایتو و دکتر هایاشی، سلول های پوستی بالغ را از یک موش بالغ گرفتند و آن ها را ابتدا به سلول های بنیادی پرتوان القاء شده (iPS) و سپس به سلول های جنسی پریموردیال تبدیل کردند. سپس آزمون نهایی از این کشف آن ها به عمل آمد. آن ها این سلول های جنسی پریموردیال را به یک موش عقیم پیوند زدند و تقریبا یک موش از 4 موش مجددا توان باروری پیدا کرد به نحوی که موش نر توان تولید اسپرم و موش ماده توان تولید تخمک را داشت. هایاشی این اسپرم ها و تخمک های بدست آمده را در آزمایشگاه با هم ترکیب کرد و جنین های زنده ای تولید کرد و آن ها را در رحم موش های مادر دیگری قرار داد. 

بچه های موش بدست آمده بارور و سالم بودند و میزان موفقیت در این زمینه، مشابه تکنیک IVF ، حدود یک به سه است. برای نشان دادن صحت آن چه انجام داده بودند، هایاشی با استفاده از سلول پوست یک موش با رنگ نرمال ،از آن برای ایجاد سلول های تخم یک موش آلبینو استفاده کرد، وقتی نوزادان متولد شدند دارای رنگ تیره با توجه به ژنتیک والدشان بودند.

دکتر Copperman در این زمینه می گوید: از آن جایی که سلول های جنسی پریموردیال مارکرهایی مشابه سلول های طبیعی بیان می کنند، احتیاج به کار بیشتری است تا نتیجه بگیریم که اسپرم و تخمک مشتق از این سلول ها کاملا دارای عملکرد است. در واقع نگرانی Copperman در مورد مارکرهای مشخصی که خودشان را به DNA می چسبانند و مارکرهای اپی ژنتیک خوانده می شوند ، زیرا این مارکرها روی چگونگی بیان DNA در سلول ها اثر می گذارند.

با استفاده از تکنیک سایتو و هایاشی، سلول های اسپرم وتخمک می توانند از سلول های پوست فردی با جنسیت مخالف ایجاد شوند. این تکنیک می تواند امید جدیدی را برای زوج هایی که با موضوع ناباروری دست وپنجه نرم می کنند و خانم هایی که موفقیتی در IVF ندارند، ایجاد کند.

اما با تمام مزایای گفته شده رعایت مسایل اخلاقی در این زمینه شرطی لازم است(ایجاد اسپرم وتخم از سلول های یک فرد، یا توانایی ایجاد فرزند در بین ازدواج های همجنس گرایانه و...).

پایان مطلب/