به گزارش پایگاه اطلاع رسانی بنیان، ملانوم Uveal یک بدخیمی نادر است که با تشکیل سلول‌های سرطانی در بافت‌های چشم مشخص می‌شود. این بدخیمی از سلول‌هایی شروع می‌شود که ملانین، رنگدانه تیره رنگ در لایه میانی چشم را می‌سازند.

Uveal شامل سه جزء عنبیه، جسم مژگانی و مشیمیه است. سرطان می‌تواند در هر یک از این نواحی ایجاد شود و پیشرفت تومور و پیش آگهی بیمار بسته به محلی که سرطان در آن ایجاد می‌شود متفاوت است. عنبیه قسمت رنگی چشم است. UM که ازعنبیه شروع می‌شود، عموماً یک تومور آهسته و کوچک است و به طور معمول به سایر اندام‌ها گسترش نمی یابد. جسم مژگانی در پشت عنبیه قرار دارد  و از حلقه ای از بافت و ماهیچه تشکیل شده است که شکل عدسی چشم را تغییر می‌دهد و به چشم اجازه تمرکز می‌دهد. تشکیل UM در جسم مژگانی اغلب بزرگ است و احتمالا متاستاز می‌دهد. شایع ترین محل ایجاد UM در مشیمیه، لایه ای از رگ‌های خونی است که اکسیژن و مواد مغذی را برای چشم فراهم می‌کند. مانند UM جسم مژگانی، UM مشیمیه اغلب از تومورهای بزرگی تشکیل شده است که می‌توانند متاستاز دهند.

نرخ بقای یک ساله برای بیماران مبتلا به UM متاستاتیک حدود 50٪ است و نیاز به گزینه‌های درمانی جدید وجود دارد که منجر به بهبود بقای کلی بیمار شوند. مطالعه اخیر منتشر شده در مجله پزشکی نیوانگلند داده‌های هیجان انگیزی را ارائه می‌دهد که از بقای طولانی مدت بیماران UM پشتیبانی می‌کند. در این مطالعه، شرکت کنندگان به طور تصادفی در دو گروه درمان و کنترل قرار گرفتند. از آنجایی که هیچ درمان استانداردی برای UM وجود ندارد، گروه کنترل انواع مختلفی از شیمی درمانی یا ایمونوتراپی را دریافت کردند. گروه درمان یک پروتئین دو گونه ای به نام tebentafusp  را دریافت کردند.

Tebentafusp از ادغام بخشی از دو ژن مختلف با هم ایجاد می‌شود. ژنی که گیرنده سلول T را هدف قرار می‌دهد با ژنی ترکیب می‌شود که سلول‌های بیان کننده پروتئینی به نام گلیکوپروتئین 100 را هدف قرار می‌دهد که مخصوص ملانوما است. با تولید یک دارو که هم سلول های T و هم سلول‌های ملانوما را هدف قرار می‌دهد، این درمان سلول‌های ایمنی کشنده تومور را در تماس نزدیک با سلول‌های ملانوما قرار می‌دهد.

در این مطالعه 378 بیمار مورد بررسی قرار گرفتند. بقای کلی در یک سال برای بیماران تحت درمان با tebentafusp در مقایسه با نزدیک به 60٪ در گروه کنترل از 70٪ بیشتر شد. بقای بدون پیشرفت برای گروه tebentafusp حدود 31صد بود که به طور قابل توجهی بیشتر از گروه کنترل بود. به طور کلی، این مطالعه داده‌های امیدوارکننده‌ای را برای بیماران مبتلا به UM ارائه می‌کند.

پایان مطلب/

لینک منبع:

https://www.nejm.org/doi/full/10.1056/NEJMoa2103485