به گزارش پایگاه اطلاع رسانی بنیان، پلورال افیوژن بدخیم (malignant pleural effusion; MPE)  وضعیتی است که افراد مبتلا به سرطان پوششی ریه را تحت تأثیر قرار می‌دهد. این امر می‌تواند باعث تشکیل مایعاتی در فضای بین قسمت خارجی ریه‌ها و قفس دنده (حفره پلورال) شود، که اغلب به تنگی نفس می‌انجامد. در حالی که انواع مختلف سرطان می‌تواند باعث ایجاد MPE شود، این عارضه در زنان مبتلا به سرطان سینه و مردان مبتلا به سرطان ریه شایع‌تر است. با این حال، مواردی نیز در بیماران مبتلا به لنفوم و سرطان دستگاه تناسلی و دستگاه گوارش ایجاد می‌شود.

علیرغم بسیاری از پیشرفت‌های مفید در درمان سرطان، پیش‌آگهی بیماران مبتلا به MPE ضعیف است و میانگین بقای آن بین 3 تا 12 ماه پس از تشخیص است. بسیاری از عوامل بالینی، از جمله نوع سرطان زمینه‌ای، پیشرفت تومور اولیه و بیماری‌های همراه بیمار، بر پیش آگهی فرد تأثیر می‌گذارند.

از آن‌جایی که MPE با بیماری در مراحل پایانی تظاهر می‌کند، درمان در درجه اول تسکین دهنده است و هدف آن بهبود کیفیت زندگی بیمارانی است که از این بدخیمی رنج می‌برند. درمان MPE چالش برانگیز است زیرا هم مایع و هم سلول‌های تومور از تحویل مؤثر دارو جلوگیری می‌کنند، بنابراین نیاز اساسی به گزینه‌های درمانی منحصربه‌فرد وجود دارد. محققان با توجه به نتایج مطالعات قبلی به تجمع سلول‌های سرکوب‌کننده سیستم ایمنی، که پاسخ ایمنی ضد تومور را مهار می‌کنند، در حفره پلور بیماران MPE اشاره کرده و نانوذره‌ای به نام دی نوکلئوتید حلقوی لیپوزومی (LNP-CDN)  برای رسیدگی درمانی به این موضوع ابداع کردند.

LNP-CDN  یک مسیر ایمنی حیاتی به نام محرک ژن‌های اینترفرون (STING) را هدف قرار می‌دهد. این مطالعه نشان داده است که فعال‌سازی STING توسط LNP-CND سلول‌های ایمنی را برای فعالیت ضد توموری فعال می‌کند. علاوه بر این، LNP-CND  گسترش سلول‌های T موثر CD8+ را نیز افزایش می‌دهد.

این مطالعه همچنین نشان داد که LNP-CDN به طور قابل‌توجهی کارایی مهار کننده ایست بازرسی را افزایش می‌دهد، که مسیر برنامه‌ریزی شده  (PD-L1) را مسدود می‌کند. هنگامی که LNP-CDN با درمان ضد PD-L1 ترکیب شده است رشد تومورها در حفره پلور موش‌های مبتلا به MPE سرکوب شده و حجم مایع در موش‌های دارای MPE کاهش یافته است. همچنین، موش‌های تحت درمان با anti-PD-L1 و LNP-CDN در مقایسه با موش‌هایی که هر یک از اجزای درمانی را به تنهایی دریافت می‌کردند، بقای طولانی‌تری نشان دادند.

این نتایج نشان می‌دهد که LNP-CDN یک محیط ضد تومور غنی از سلول‌های TCD8+ را  برای سرکوب تومور فراهم می‌کند و می‌تواند گزینه مناسبی برای تحقیقات بعدی در این حوزه باشد.

پایان مطلب/

لینک خبر: https://www.nature.com/articles/s41565-021-01032-w