تولید کارآمد و فزاینده سلولهای بنیادی پرتوان القایی
روشی جدید، سریع و مطمئن برای باز برنامهریزی سلولهای بالغ انسانی و تبدیل آنها به سلولهای بنیادی پرتوان ابداع شده است.
امتیاز:
به گزارش پایگاه اطلاعرسانی بنیان، سلولهای بنیادی پرتوان ابزاری کلیدی در زیست پزشکی برای مدل سازی بیماریهای مختلف و توسعه درمانهای جدید هستند. تولید مطمئن سلولهای بنیادی پرتوان القایی (iPSCs) با کیفیت بالا، استفاده کارآمد از آنها را در کاربردهای پزشکی ممکن میسازد.
تکنیک ویرایش ژن فعال کنندهی CRISPER (CRISPERa)، در دانشگاه هلسینکی با موفقیت توسعه یافته است، که امکان تبدیل سلولهای بالغ پوست به سلولهای بنیادی پرتوان را فراهم کرد. چیزی که تکنیک CRISPRa را استثنایی میکند این است که این فرایند میتواند با فعال کردن ژنها، بدون تغییر ژنوم سلولی اجرا شود. این فرایند سلولهای بنیادی را تولید میکند که بسیار شبیه به سلولهای اولیه جنینی هستند.
بازگشت سلولهای بالغ تمایز یافته به عقب و تبدیل شدن به سلولهای iPS، به عنوان برنامهریزی مجدد سلولی شناخته میشود. سلولهای iPS میتوانند مانند تمام انواع سلولها و بافتهای موجود در بدن ما تخصصی شوند، به همین دلیل است که آنها به سرعت تحقیقات زیست پزشکی را تغییر و توسعه دادهاند.
با تکنیک بهینه شده CRISPRa که توسط محققان دانشگاه هلسینکی ابداع شده است، میتوان برنامهریزی مجدد را تا حد قابل توجهی و بیشتر از قبل، کنترل کرد. محققان معتقدند که کاربردهای عملی زیادی برای تکنیک برنامه نویسی سلولی که آنها توسعه دادهاند وجود خواهد داشت. سلولهای iPS ابزار ارزشمندی هستند، از جمله در مدلسازی بیماریهای تخریبکننده عصبی، دیابت و بیماریهای مختلف چشمی، و همچنین در توسعه درمانها برای آنها.
روشهای قدیمی تولید سلولهای iPS، بر بیان نابجای فاکتورهای رونویسی برای برنامهریزی مجدد سلولهای سوماتیک به سلولهای بنیادی پرتوان القایی متکی هستند. بیان اجباری فاکتورهای رونویسی ممکن است منجر به فعالسازی یک ژن نابجا و برنامهریزی مجدد ناهمگن شود که منجر به ظهور انواع سلولهای جایگزین و iPSCهای ناهنجار میشود. فعالسازی فاکتورهای پرتوانی درونزا توسط فعالسازی CRISPRa میتواند این ناهمگنی را کاهش دهد. نتایج حاصله نشان داد که در مقایسه با روش قدیمی، CRISPRa سلولها را به طور مستقیم و بسیار دقیق به وضعیت پرتوانی باز برنامهریزی میکند. نتایج این محققین به تازگی در نشریه علمی Cell Press به چاپ رسیدهاست.
پایان مطلب/
لینک منبع: https://www.sciencedirect.com/science/article/pii/S2213671121006561?via%3Dihub