به گزارش پایگاه اطلاع رسانی بنیان، از هر 8 مرد یک نفر در طول زندگی خود به سرطان پروستات مبتلا می‌شود. احتمال بروز سرطان پروستات در مردان مسن و در مردان سیاه پوست غیر اسپانیایی بیشتر است. انکولوژیست‌ها به طور معمول سرطان‌های اولیه، متاستاتیک و عودکننده پروستات را با رژیم‌های حاوی هورمون درمان می‌کنند. هورمون درمانی، آندروژن‌ها، هورمون‌های جنسی مردانه را از بدن تخلیه می‌کند. آندروژن‌ها باعث رشد سرطان پروستات می‌شوند، بنابراین کاهش آندروژن سلول‌ها را از تحریک لازم برای رشد و بقا محروم می‌کند.

هورمون درمانی که به آن درمان محرومیت از آندروژن نیز گفته می‌شود، بسته به نوع سرطان پروستات و بیمار از طریق روش‌های مختلفی قابل دستیابی است. جراحی اخته کردن که بیضه‌ها از تولید آندروژن جلوگیری می‌کند. داروهایی به نام آگونیست‌های لوتئین کننده هورمون آزاد(LHRH)  که گاهی اوقات به عنوان اخته دارویی شناخته می‌شوند، می‌تواند به میزان قابل توجهی آندروژن‌های تولید شده توسط بیضه‌ها را بدون جراحی کاهش دهند. داروهای ضد آندروژن(AA) که مانع از اتصال گیرنده‌های آندروژن به سلول‌های سرطانی پروستات می‌شوند نیز رشد سلول‌های سرطانی را مهار می‌کنند.

جراحی اخته کردن، اخته کردن دارویی و درمان ضد آندروژن نرخ پاسخ بسیار بالا پاسخ‌دهی را دارند. با این حال، مردان مبتلا به سرطان پروستات پیشرفته، اغلب مقاوم به اختگی شده و دیگر به درمان‌های هورمونی پاسخ نمی‌دهند. استاندارد درمان سرطان پروستات مقاوم به اخته داروهای نسل دوم AA هستند که نسبت به داروهای رایج AA کارایی و قدرت بیشتری دارند.

مطالعات قبلی درمان محرومیت از آندروژن را با افسردگی در میان بیماران مبتلا به سرطان پروستات مرتبط دانسته‌اند. با این حال، اینکه آیا ارتباطی بین داروهای نسل دوم AA و افسردگی بالینی وجود دارد نامشخص است. مطالعه اخیر به بررسی ارتباط بالقوه بین داروهای نسل دوم AA و افسردگی در بیماران مبتلا به سرطان پروستات پرداخته است. محققان داده‌ها را از پایگاه داده‌های مرکز سرطان تگزاس و مرکز SEER  مورد ارزیابی قرار دادند. این مطالعه بیماران را به سه گروه درمانی تقسیم کرده است: (1) بدون هورمون درمانی، (2) هورمون درمانی رایج و (3) گروه AA نسل دوم.

از این پایگاه‌های داده، محققان بیش از 30000 بیمار مبتلا به سرطان پروستات را شناسایی کردند که حداقل 66 سال سن داشتند، قبلاً از هورمون درمانی استفاده نکرده بودند و هرگز افسردگی در آن‌ها تشخیص داده نشده بود. تقریباً 59٪ از بیماران هیچ هورمون درمانی دریافت نکردند، 38٪ هورمون درمانی رایج و 3٪ AA نسل دوم دریافت کردند.

بیمارانی که نسل دوم AA را دریافت کردند، نسبت به بیمارانی که هورمون درمانی رایج یا بدون هورمون درمانی بودند، مسن‌تر بوده و بیماری پیشرفته‌تری داشتند. مدل‌سازی آماری نشان داده است که خطر ابتلا به افسردگی در بیماران تحت درمان با نسل دوم AAs بیش از دو برابر است. بنابراین، ایجاد درک روشنی از رابطه بین افسردگی و AAهای نسل دوم به طور قابل توجهی بر سلامت عمومی تأثیر می‌گذارد. نویسندگان پیشنهاد می‌‌کنند که گنجاندن غربالگری زودهنگام افسردگی در برنامه‌های درمانی بیماران با استفاده از AAهای نسل دوم می‌تواند کیفیت زندگی را در این گروه آسیب‌پذیر از بیماران بهبود بخشد.

پایان مطلب/

لینک خبر: https://jamanetwork.com/journals/jamanetworkopen/fullarticle/2787430