به گزارش پایگاه اطلاع رسانی بنیان، توانایی دیدن اشیا در بافت‌های زنده همیشه برای محققان چالش برانگیز بوده است. هنگامی که دانشمندان در حال مطالعه سلول‌ها هستند، قسمت‌های مختلف سلول، مانند DNA یا میتوکندری، باید برچسب گذاری شوند تا بتوان آن‌ها را ردیابی کرد. روش‌های فعلی که برای برچسب‌گذاری سلول‌های مورد نیاز در مطالعات بالینی استفاده می‌شود گران بوده و کار با آن‌ها بسیار دشوار است. همچنین از نظر ایمنی مشکلاتی ایجاد می‌کنند. محققین سال‌ها بر روی تکنیک‌های برچسب‌گذاری و تصویربرداری کار کرده‌اند و اخیرا گروهی از دانشمندان دریافته‌اند که سلول‌های بنیادی حاوی قندهای طبیعی هستند که می‌‌توان از آن‌ها به عنوان ردیاب استفاده کرد و نیازی به استفاده از برچسب‌های مصنوعی ندارد.

دانشمندان دریافتند که سلول‌های بنیادی به نام سلو‌ل‌های استرومایی مزانشیمی که در مغز استخوان یافت می‌شوند و می‌‌توانند به انواع مختلفی از سلول‌ها تمایز یابند، حاوی سطوح بالایی - بیش از دو برابر مقداری که در سلول‌های دیگر دیده می‌شود -  مانوز، قندی مشابه گلوکز، دارند. مانوز را می‌توان به راحتی با یک ابزار تصویربرداری که مبتنی بر MRI است مشاهده کرد. سلول‌های پستانداران معمولاً محتوای قند بالایی ندارند و این روش خوبی برای تشخیص تفاوت بین این سلول‌های بنیادی و سایر انواع سلول‌های بدن است.

در این مطالعه، چهار نوع سلول انسانی، از جمله سلول‌های بنیادی مزانشیمی، به مغز یک مدل موش تزریق شد. هر دوز حاوی حدود 300000 سلول بوده است. در طی دو هفته، رگه‌هایی از سلول‌های بنیادی در مغز شناسایی و ردیابی شدند. پس از بررسی تصاویر، خروجی سیگنال سلول‌های بنیادی مزانشیمی حدود 60 درصد بیشتر از سایر انواع سلول‌ها بوده و حتی دو هفته پس از تزریق به راحتی قابل مشاهده بوده است. محققان خاطرنشان کردند که تنها سلول‌های زنده قابلیت تولید سیگنال دارند، بنابراین می‌توان از این روش برای ارزیابی میزان بقای سلول‌ها نیز استفاده کرد.

اکنون محققان به این موضوع علاقه مند هستند که آیا از مولکول‌های قند موجود در سلول‌های بنیادی می‌توان برای تشخیص تمایز ‌آن‌ها به انواع دیگر سلول‌ها استفاده کرد یا خیر؟

پایان مطلب/

لینک منبع:

https://www.nature.com/articles/s41551-021-00822-w