به گزارش بنیان به نقل از sciencedaily زمانی که فردی قرصی که پر از داروهای موثر است استفاده می کند، دارو مستقیم در سرتاسر بدن منشر می شود و اگر به اندام مورد نظر نرسد اتلاف هزینه است. اگر دارو برای درمان بیماری های معمول مانند سرماخوردگی باشد هدر رفتن آن ناخوشایند است ولی اگر جهت درمان بیماری های حاد تجویز شده باشد به طور بالقوه اثرات وخیم تری بدنبال خواهد داشت.

شیمیدان های دانشگاه Purdue برای حل این مشکل تیم تحقیقاتی را فراهم کردند. این تیم تحقیقاتی افزودنی پلیمری را ساختند که توانایی داروهای خوراکی را برای رسیدن به جریان خون افزایش می دهد. آنها پلیمرهای کربوهیدراتی کاملأ طبیعی را معرفی کردند که می تواند با طیف وسیعی از داروها استفاده شوند و در حین انتقال و ذخیره سازی ،کریستالیزه نمی شود. سپس آنها از لوله گوارش عبور کرده و داروی کاملأ موثر را در روده کوچک آزاد می کند. روده کوچک مناسب ترین ناحیه جهت جذب دارو به درون جریان خون می باشد.

بسیاری از داروهای مهم مانند نمک طعام خیلی سریع کریستالیزه می شوند و این کریستال ها به سختی حل می شوند. سپس چه زمانی که دارو داخل قرص قرار دارد و چه زمانی که درون لوله گوارش است بجای اینکه پخش شود کریستالیزه باقی می ماند. در این حالت دارو به اندام هدف خود نخواهد رسید و عملکرد مناسب خود را نخواهد داشت. پلیمرها در فرآیند کریستالیزه شدن دارو تداخل ایجاد می کنند. اما پلیمرهایی که مورد تأیید FDA می باشند در همه موارد موثر نیستند. ممکن است آنها از فرآیندی به نام هسته  ای شدن(nucleation) جلوگیری به عمل آورند ولی نتوانند رشد کریستال را مهار کنند. ممکن است آنها بعد از گذشت زمان و یا در شرایط گرما و رطوبت نتوانند عملکرد خوبی داشته باشند. پلیمرهای جدید هم از فرآیند هسته ای شدن و هم از رشد کریستال جوگیری می کنند.

دانشمندان از سلولزهای طبیعی جهت ایجاد مشتقات سلولزی به نام استرهای سلولز استفاده کردند. اینها پلیمرهایی هستند که در ساخت صفحات LCD، رنگ های خودرو و نوارهای سلفون استفاده می شوند. سلولز، پلیمری کاملأ طبیعی، تجدید شدنی و فراوانی هستند که در طبیعت به عنوان میله های تقویت کننده محکم درختان و جزء اصلی تمام گیاهان استفاده می شود. فرم موثر سلولز جهت کاربردهای دارویی ، cellulose omega-carboxyesters می باشد که استرهای سلولزی هستند که اسید به آنها افزوده شده است. این فرآیند در بدن انسان رخ می دهد. سلولز استات در بسیاری از داروهایی که امروزه مصرف می شود وجود دارد. این ماده نسبت آزادسازی دارو را کنترل می کند. هر پلیمری با هر فرمول دارویی کار نمی کند اما یک سری پلیمرهای زیستی وجود دارد که دامنه اثرشان بسیار گسترده است. برای مثال آنها پایداری و حلالیت سه داروی HIV، یک مسکن درد و دو آنتی بیوتیک و پنج فلاونوئید را افزایش می دهند.

مرحله بعدی پس از ساخت پلیمر اتصال دارو به آن و جلوگیری از کریستالیزه شدن دارو می باشد. روده کوچک ناحیه ای است که اکثر داروها فرصت جذب و ورود به جریان خون را پیدا می کنند. بنابراین پلیمر ایده آل باید درمحیط اسیدی معده به دارو متصل باقی بماند و در ابتدای روده کوچک دارو را رها سازد. پلیمرهای سلولزی و مشتقات آنها پس از شکسته شدن در لوله گوارش به اجزایی که جزء رژیم غذایی ما هستند تبدیل می شوند. مطالعه ای که در آمریکا صورت گرفت پلیمرهای شیمیایی را مطرح کردند که با سه گروه دارویی با ساختارهای متفاوت: ritonavir، efavirenz در درمان HIV و celecoxib  در درمان آرتریت والتهاب کار می کند.

در دسترس بودن زیستی اصلاح شده بدین معناست که داروهای گران و کمیاب با اثرات جانبی کمترجهت درمان بیماران بیشتری مورد استفاده قرار گیرند. بنابراین دوزهای پائین تری از دارو نیاز است و به دنبال  آن شکست بیماری و مهار پیشرفت اندام های مقاوم به دارو بوجود خواهد آمد.