به گزارش بنیان به نقل از sciencedaily، وقتی سلول های قلبی به دلیل فقدان جریان خون طی یک حمله قلبی می میرند، جایگزین کردن این سلول های مرده برای احیاء ماهیچه قلبی حیاتی است.

 اما ماهیچه قلبی در انسان بالغ، ظرفیت محدودی برای ترمیم دارد، که موجب شده است محققین سعی داشته باشند به فرایندهای ترمیمی توجه بیشتری داشته باشند. روش های مختلفی مورد آزمایش قرار گرفته که سلول های سالم را به ناحیه آسیب دیده قلب پیوند زده اند اما هنوز موفقیت دائمی در این زمینه حاصل نشده است.

امروزه محققین دانشگاه استنفورد، تکه های کلاژنی را ساخته اند که از لحاظ ساختاری، با یکسری تغییرات همراه شده اند که می تواند به بافت قلبی آسیب دیده پیوند شود. مطالعات آن ها درموش نشان داد که این تکه ها نه تنها تولید سلول ها و عروق خونی جدید در ناحیه آسیب دیده را تسریع می کنند بلکه درجه و میزان آسیب بافتی به دلیل تروما را نیز محدود می کنند. آن چه در این میان اتفاق می افتد این است که این تکه ها اپی کاردیوم، لایه خارجی قلب، را جایگزین می کنند که جنس آن ماهیچه ای نیست اما ماهیچه قلبی یا میوکاردیوم را حفاظت و پشتیبانی می کند.

 این بافت سنتتیک، دارای ویژگی های مکانیکی مشابه با اپی¬کاردیوم جنینی است. اپی¬کاردیوم جنینی در مقایسه با اپی¬کاردیوم بالغین انعطاف پذیری بیشتری دارد اما استحکام مکانیکی و ترکیب ساختاری اجزای آن، آن را برای رشد بیشتر بافت جدید مساعدتر می کند.

اپی¬کاردیوم یا جایگزین مصنوعی آن اجازه مهاجرت و تکثیر سلولی لازم برای ساختن مجدد بافت آسیب دیده را می دهد، همان طور به اندازه کافی نفوذپذیر است که اجازه دهد مواد غذایی و مواد زاید سلولی از خلال شبکه عروق خونی که آن را در برگرفته عبور کند. این ساختار شبه شبکه ای فیبرهای کلاژنی ویژگی های خودشان را دارند و رشد بافت جدید را حمایت و راهنمایی می کنند. عروق خونی در میان این فیبرهای در هم فرورفته گسترش می یابند و سلول های ماهیچه ای جدید را همان طور که تکثیر می شوند همانند غلاف نخود در بر می گیرند.

در مقایسه با گروه کنترل که موش ها هیچ تکه ای را دریافت نکرده بودند، موش هایی که تکه های کلاژنی را بلافاصله بعد از حمله قلبی دریافت کرده بودند، دو هفته بعد بهبودی مشخصی را در عملکرد کلی قلب  نشان دادند. قلب های پیوند شده، مهاجرت سلولی بیشتری به نواحی آسیب دیده را 4 هفته بعد از پیوند نشان دادند و سلول های جدید هم در تکه های کلاژنی و هم در بافت آسیب دیده قلبی مجاور  مشاهده شدند. در این بافت های پیوندی عروق خونی جدید بهتر تشکیل شده بودند و در نتیجه تبادل مواد غذایی و دفع مواد زاید بهتر می تواند صورت گیرد.

این تکه های کلاژنی پیوندی نه تنها به ترمیم بافت قلبی کمک می کنند می توانند برای انتقال دارو و یا حتی سلول های بنیادی به ناحیه آسیب دیده هم استفاده شوند.

پایان مطلب/