به گزارش پایگاه اطلاع رسانی بنیان، در مطالعه جدیدی که در ژورنال Cell منتشر شده است، محققان در موسسه علوم Weizmann نشان دادند که سلول‌های پشتیبان به نام فیبروبلاست، که مدت‌ها به عنوان عوامل پس‌زمینه یکنواخت در نظر گرفته می‌شوند، در واقع بسیار متنوع و حیاتی هستند. بر اساس این مطالعه، زیرمجموعه ای از این سلول‌ها ممکن است در منشأ اسکلرودرمی - یک بیماری خودایمنی نادر - قرار داشته باشند. این یافته‌ها مسیر جدیدی را برای توسعه درمانی آینده علیه این اختلال ویرانگر و لاعلاج باز می‌کند.
اسکلرودرمی با تشکیل یک لایه غیر طبیعی سخت و غیرقابل انعطاف پوست روی بازوها، پاها و صورت مشخص می‌شود. تظاهرات آن در بین بیماران بسیار متفاوت است. در حدود یک سوم موارد، این بیماری که عمدتاً زنان 30 تا 50 ساله را مبتلا می‌کند، به سرعت پیشرفت کرده و به فراتر از اندام‌ها گسترش می‌یابد و باعث آسیب جانی به اندام‌های داخلی می‌شود. داروهای تنظیم کننده سیستم ایمنی که به طور معمول برای افراد مبتلا به بیماری های خودایمنی تجویز می‌شوند، در اسکلرودرمی که نرخ مرگ و میر بالاتری نسبت به سایر اختلالات روماتیسمی دارد، کمتر موثر هستند.
محققان نمونه‌های پوستی را از نزدیک به 100 بیمار اسکلرودرمی و از بیش از 50 داوطلب سالم که به عنوان گروه کنترل بوده، در بزرگترین مطالعه از این نوع برای کشف این بیماری جمع آوری کردند. از آنجایی که اسکلرودرمی به عنوان یک اختلال خود ایمنی در نظر گرفته می‌شود، محققان به دنبال تفاوت سلول های ایمنی بین گروه کنترل و بیمار بودند. اما برخلاف آنچه از یک بیماری خودایمنی انتظار می‌رفت، تجزیه و تحلیل نتوانست یک الگوی مشخص و جهانی از ناهنجاری‌های ایمنی را در اکثر بیماران نشان دهد. در عوض، در کمال تعجب، محققان دریافتند که فیبروبلاست بیماران به طور قابل توجهی با گروه کنترل تفاوت دارد.
به غیر از نقش در رشد و بهبود زخم، تصور می‌شود که فیبروبلاست ها صرفاً "داربست" سلول‌ها را در جای خود نگه می‌دارند. مطالعه جدید این تصویر را به چالش می‌کشد. محققان دریافتند که فیبروبلاست‌ها را می‌توان به حدود ده گروه عمده تقسیم کرد که هر کدام عملکردهای متفاوت و اغلب حیاتی را انجام می‌دهند، از انتقال سیگنال‌های سیستم ایمنی گرفته تا تأثیر بر متابولیسم، لخته شدن خون و تشکیل رگ‌های خونی. این گروه‌ها را می‌توان به 200 زیرگروه تقسیم کرد.
مهمتر از همه، محققان موفق به شناسایی زیر مجموعه ای از فیبروبلاست شدند که غلظت آن در مراحل اولیه اسکلرودرمی به شدت کاهش می‌یابد. آن‌ها نام این سلول‌ها را فیبروبلاست های مرتبط با اسکلرودر می‌گذاشتند که به اختصار ScAFs (که مخفف "داربست" نیز می‌باشد) نامیدند. در حالی که در افراد سالم ScAFs تقریباً 30 درصد از تمام فیبروبلاست‌ها را تشکیل می‌دادند، این درصد در بیماران اسکلرودرمی به طور چشمگیری کاهش یافت و با پیشرفت بیماری به کاهش شدید ادامه یافت.
محققان مکان‌های ScAF را در عمق بافت پوست ترسیم کردند و از RNA این سلول‌ها استفاده کردند تا تعیین کنند چه چیزی باعث تغییر یک ScAF عملکردی به یک سلول نادرست رایج در بیماران اسکلرودرمی می‌شود. آن‌ها همچنین نشانگرهای بیولوژیکی مرتبط با انواع خاصی از آسیب اندام را شناسایی کردند. این نشانگرها می‌توانند به پزشکان در انجام یک درمان قطعی کمک کنند تا از عوارض تهدید کننده زندگی جلوگیری کنند. این تحقیق همچنین مسیرهای سیگنالینگ مرتبط با ScAF را نشان داد که می‌توانند در درمان‌های آتی اسکلرودرمی مورد هدف قرار گیرند.
پایان مطلب/
لینک منبع:

doi.org/10.1016/j.cell.2022.03.011.