به گزارش پایگاه اطلاع رسانی بنیان، اخیرا، گروهی از محققین به رهبری پروفسور سوزان تروز و پروفسور فرانچسکو زورزاتو که سال‌ها پیش ژن موثردر ایجاد اختلالات عضلانی حاصل از بیماری دیستروفیک را شناسایی و معرفی کرده بودند، موفق شدند به یک رویکرد درمانی جدید برای درمان این بیماری برسند. نتایج این مطالعه در مجلهeLife  منتشر شده است.

بیماری میوپاتی

بیماری میوپاتی دارای منشا ژنتیکی است که در سنین پایین بیماران را گرفتار کرده و سبب ناتوانی شدید و نهایتا مرگ در آنان می‌شود. ژن آسیب‌دیده حاوی طرح اولیه یک کانال کلسیمی به نام RYR1 در ماهیچه‌های اسکلتی است که بر اثر جهش‌، این ژن از کار می‌افتد و این خود عواقب شدیدی برای عملکرد عضلات دارد، در نتیجه این نقص عملکرد ژنتیکی، آزاد سازی کلسیم از شبکه اندوپلاسمی مختل می‌شود و تغییرات اپی ژنتیکی قابل توجهی از جمله تغییر بیانmicroRNA ها، افزایش محتوای HDAC-4 ،  HDAC-5و هایپرمتیلاسیون بیش از 3600سایت ژنومی CpG رخ می‌دهد. نکته مهمتر اینکه در خیلی از بیماران نیز مشاهده شده است که این هایپرمتیلاسیون سایت‌های ژنومی با افزایش عملکرد آنزیم‌های HDAC-4 وHDAC-5 در ارتباط است.

راه‌های درمانی رایج

پیامدهای این نقص در بیماران بدین گونه است که کودکان مبتلا به اختلالات ماهیچه ای مادرزادی اغلب هرگز راه رفتن را یاد نمی‌گیرند، تا به حال نیز، هیچ شانسی برای بهبودی وجود نداشته است، درمان‌های داروئی و بازتوانی هیچ یک تا کنون موفقیت آمیز نبوده و امیدها به سوی سلول درمانی و اصلاح ژنتیکی معطوف شده است، که به نظر می رسد بهترین نتیجه از ترکیب سلول درمانی و ژن تراپی حاصل خواهد شد. ولی هنوز نتیجه‌ قابل قبول درمانی از این تحقیقات در جایی منتشر نشده است. اما محققان اکنون یک رویکرد درمانی ممکن را ارائه می‌دهند، که در این روش اولویت اول آنها زنده ماندن است افراد بیمار است.

روش مطالعه

محققان از تغییرات ژنی یافت شده در یک بیمار به عنوان الگویی برای ایجاد مدل موشی برای این نوع میوپاتی مادرزادی استفاده کردند. تروز نویسنده و مسئول این طرح می‌گوید: "اگرچه موش‌های بیمار نمی میرند، اما سیستم عضلانی آنها به شدت آسیب دیده است." این موش‌ها کوچکتر هستند و خیلی کمتر حرکت می‌کنند. با این حال، این تیم تحقیقاتی در روش درمانی بکار گرفته و استفاده ترکیبی از دو دارو توانست به طور قابل توجهی عملکرد عضلات و حرکت موش ها را بهبود بخشد.

نتایج بدست آمده از این روش درمانی

این درمان مبتنی بر مشاهده عملکرد آنزیم‌های خاصی است که در مقادیر بیش از حد در عضلات اسکلتی بیماران مبتلا تولید می‌شوند. این آنزیم ها -- دی استیلازهای هیستون و متیل ترانسفرازهای DNA هستند که به طور خاص  بر تراکم بسته بندی مواد ژنتیکی هدف تأثیر می‌گذارند. این باعث می‌شود که این ژن‌ها کمتر در دسترس مکانیسم دستگاه سلولی که آنها را می‌خواند و به دستورالعمل‌هایی برای تولید پروتئین ترجمه می‌کند، قرار بگیرند. در واقع در روشی که این محققین برای درمان به کار بردند این بود که توانستند با استفاده از مهارکننده‌هایی علیه این آنزیم‌ها که قبلاً با انجام کارآزمایی بالینی به عنوان داروهای سرطان تأیید شده‌ بود ، عملکرد این آنزیم‌ها را مهار کنند. بنابراین در این مطالعه نتایج نشان داد که این درمان باعث بهبود قابل توجهی در توانایی حرکت موش ها میشود، اگرچه آنها کوچکتر از حیوانات سالم باقی می ماندند. نکته مهم این است که محققان هیچ عارضه جانبی نامطلوبی را در طول دوره مطالعه مشاهده نکردند.

زمان شروع کارآزمایی بالینی

تروز می‌گوید این رویکرد هنوز تا یک درمان بالینی قابل اجرا فاصله دارد. اما این اولین قدم در مسیر درست است. در گام بعدی، این محققان قصد دارند درمان و ترکیبات آزمایشی داروهای جدید توسعه‌یافته را که همان آنزیم‌ها را هدف قرار می‌دهند، بیشتر بهینه کنند تا به اثرات بهتری دست یابند. او می‌گوید: «پیش‌بینی می‌کنیم که حدود دو سال دیگر بهینه‌سازی و آزمایش انجام شود تا بتوانیم مرحله اول کارآزمایی بالینی را آغاز کنیم».

برای سوزان تروز و فرانچسکو زورزاتو، این اولین نتایج امیدوارکننده نشان دهنده یک پیروزی مهم پس از بیش از 10 سال تحقیق است - به خصوص که زورزاتو اولین کسی بود که سال ها پیش ژن تحت تأثیر این اختلالات عضلانی را جدا کرد. تروز می‌گوید: «ما اکنون موفق شده‌ایم شکاف را از جداسازی ژن آسیب‌دیده به یک رویکرد درمانی پر کنیم.

پایان مطلب/.

:Ref

https://www.sciencedaily.com/releases/2022/03/220329100013.htm

https://euro-anime.id/76927/an-approach-to-treating-a-severe-congenital-myopathy-sciencedaily
https://www.biorxiv.org/content/10.1101/2021.11.09.467894v1