به گزارش پایگاه اطلاع رسانی بنیان، محققان دریافتند نوجوانان سیاه پوستی که در فقر زندگی می‌کردند و کمتر به آینده خوشبین بودند، پیری سریع‌تری در سلول‌های ایمنی خود را نشان دادند و احتمال بیشتری داشت که مقاومت به انسولین در سنین 25 تا 29 سالگی نشان دهند. هدف محققان این بود که ارتباط بین محیط اجتماعی دوران کودکی افراد و مقاومت به انسولین را کشف کنند. این وضعیت پیش‌آهنگی برای دیابت که در آن سلول‌ها به خوبی به انسولین پاسخ نمی‌دهند یا از گلوکز خون برای انرژی استفاده نمی‌کنند، بود.
شرکت کنندگان در روستای زندگی می‌کردند، که یکی از بالاترین نرخ‌های فقر و کوتاه‌ترین امید به زندگی در ایالات متحده را دارد. وقتی شواهد قانع‌کننده‌ای مبنی بر اینکه فقر خانواده در دوران کودکی با مقاومت به انسولین شرکت‌کنندگان در اواخر دهه 20 زندگی‌شان مرتبط است، پیری سلول‌های ایمنی را به‌عنوان واسطه‌ای احتمالی بررسی کردند. این یافته‌ها در نشریه Child Development منتشر شد. نتایج از این فرضیه حمایت می‌کند که بیماری‌های مزمن مانند دیابت و سندرم متابولیک که با نرخ‌های قابل‌توجهی بالاتر در میان بزرگسالان سیاه‌پوست و جمعیت‌های کم درآمد رخ می‌دهند، ممکن است تا حدی ناشی از تجربیات خیلی زودتر در زندگی - حتی در دوران کودکی - باشد. که چنین معایبی میتواند بر شناخت و فیزیولوژی افراد تأثیر بگذارد.
تحقیقات اخیر که در مطالعه حاضر ذکر شده است همچنین نشان می‌دهد که دیابت نوع 2 و سایر بیماری‌ها بر جمعیت خاصی - به ویژه سیاه پوستان - در سنین بسیار پایین تر تأثیر می‌گذارد. داده‌های مورد استفاده در مطالعه جدید از پروژه بزرگسالان سالم خانواده‌های آفریقایی آمریکایی قوی، که SHAPE نیز نامیده می‌شود، گرفته شده است که 667 دانش‌آموز کلاس پنجم سیاه‌پوست و مراقبانشان را ثبت‌نام کرده است. SHAPE جمع آوری داده‌ها را در سال 2001 آغاز کرد. بزرگسالان جوان حداقل یک نمونه خون در سن 20 سالگی و دوباره در سنین 25-29 سال ارائه کردند. از این نمونه‌ها، محققان سن بیولوژیکی شرکت کنندگان را با استفاده از متیلاسیون DNA ارزیابی کردند و این سن را با سن تقویمی آن‌ها مقایسه کردند. نمونه‌های خون شرکت‌کنندگان نیز برای تعیین میزان مقاومت به انسولین در سنین 25، 27 و 29 سال استفاده شد.
سه بار از سنین 16 تا 18 سالگی، جوانان مقیاس شانس زندگی درک شده را تکمیل کردند، یک فهرست 10 ماده ای که از آن‌ها می‌پرسید که آیا معتقدند که به دانشگاه می‌روند یا شغلی با درآمد خوب پیدا می‌کنند، و چقدر احتمال دارد که چنین باشد، شامل می‌شد.
در آنالیزهای اولیه، محققان دریافتند که زندگی در فقر بین سنین 11 تا 18 سالگی با مقاومت به انسولین در سنین 25 تا 29 سال مرتبط است. محققان دریافتند که هرچه شرکت کنندگان در دوران نوجوانی مدت بیشتری در فقر زندگی کنند، خطر مقاومت به انسولین و دیابت در بزرگسالی بیشتر می‌شود.

این خطر با استفاده از یک مدل هموستاتیک مقاومت به انسولین یا HOMA محاسبه شد. هر سال فقر اضافی با نمره HOMA بیشتر از یک امتیاز همراه بود. هنگامی که کودکان به سن 19 تا 20 سالگی رسیدند، محققان متیلاسیون DNA را در زیر مجموعه ای از شرکت کنندگان بررسی کردند. متیلاسیون DNA یک فرآیند طبیعی مرتبط با افزایش سن است که می‌تواند بر عملکرد ژن تأثیر بگذارد. هنگامی که محققان بررسی کردند که آیا نوجوانان معتقدند می‌توانند به اهداف خود در بزرگسالی برسند، دریافتند که سال‌های بیشتری که در فقر سپری می‌شود با شانس کمتری برای زندگی مرتبط است. این تیم ارتباطی بین شانس زندگی جوانان و پیری زودرس سلول‌های ایمنی در 20 سالگی پیدا کردند که پس از آن با مقاومت به انسولین مرتبط بود.
پایان مطلب/