به گزارش پایگاه اطلاع رسانی بنیان، بر اساس مطالعه‌ای روی موش‌ها صورت گرفته است، توده‌های پروتئین آلفا سینوکلئین، که در مغز و نخاع بیماران پارکینسون به سطوح سمی می‌رسند، از طریق فرآیند دفع زباله‌های سلولی پخش می‌شوند. این توده‌ها که در لیزوزوم‌ها، مراکز بازیافت سلول‌ها شکسته نشدند، توسط سلول‌های عصبی در مغز از طریق فرآیندی به نام اگزوسیتوز لیزوزومی آزاد می‌شوند. در نتیجه، این توده‌های آلفا سینوکلئین به سلول‌های عصبی همسایه پخش و باعث تشکیل توده و پیشرفت بیماری می‌شوند.
محققان خاطرنشان کردند که این یافته‌ها که یکی از اسرار بیماری پارکینسون را حل کرده، ممکن است به استراتژی‌های جدیدی برای درمان یا پیشگیری از پیشرفت این اختلال عصبی منجر شود. نتایج این مطالعه همچنین نشان می‌دهد که اگزوسیتوز لیزوزومی می‌تواند یک مکانیسم کلی برای دفع پروتئین‌های تجمع یافته و مقاوم در برابر تخریب از نورون‌ها باشد (در شرایط عادی، سالم و در بیماری‌های عصبی). 
براساس نتایج ای تحقیق که در Nature Communications منتشر شده، اگزوسیتوز لیزوزومی گونه‌های بیماری‌زای α-سینوکلئین از سلول‌های عصبی در مدل‌های سینوکلینوپاتی آزاد می شوند. بیماری پارکینسون با تجمع پروتئین آلفا سینوکلئین به سطوح سمی در داخل سلول‌های عصبی مشخص می‌شود که با ترشح یک مولکول سیگنال‌دهنده به نام دوپامین با نورون‌های دیگر ارتباط برقرار می‌کند. از دست دادن پیشرونده این سلول‌ها منجر به سطوح پایین غیر طبیعی دوپامین می‌شود که منجر به علائم حرکتی و غیرحرکتی می‌شود.
از دست دادن سلول‌های عصبی در پارکینسون از یک قسمت از مغز منشأ می‌گیرد و سپس به سایر نواحی مغز سرایت می‌کند. این مشاهدات، همراه با آلفا سینوکلئین که در مایعی که مغز و نخاع را احاطه کرده است، شناسایی می‌شود. وجود این توده‌های سمی باعث جذب آلفا سینوکلئین معمولی به سمت خود می‌شود و با بزرگتر شدن آن‌ها به توده‌های کوچک تری تبدیل می‌شوند که به گسترش ادامه می‌دهند.
با این حال، مکانیسم‌های مولکولی و سلولی زیربنای گسترش توده‌های آلفا سینوکلئین همچنان نامشخص است. تحقیقات قبلی ناهنجاری‌های لیزوزومی را با پارکینسون و سایر اختلالات نورودژنراتیو مرتبط دانسته است. این تیم از مدل موشی استفاده کردند که پروتئین آلفا سینوکلئین انسانی را با جهش مرتبط با پارکینسون خانوادگی که مستعد تشکیل توده‌ها است، بیش از حد تولید می‌کند. در سن پنج ماهگی، این موش‌ها شروع به نشان دادن علائم تخریب عصبی می‌کنند. تلاقی این مدل با موش‌های دارای عملکرد لیزوزوم مختل باعث تسریع تجمع توده‌های آلفا سینوکلئین در بافت مغز شد.
در موش‌های پارکینسون 6 ماهه، توده‌های آلفا سینوکلئین عامل بیماری، اما نه مولکول‌های منفرد، در داخل لیزوزوم‌های جدا شده از بافت مغز حیوانات شناسایی شد. بخش قابل توجهی، حدود 20 درصد، به طور خاص در لیزوزوم‌های سلول‌های عصبی، به ویژه در فضایی که حاوی آنزیم‌هایی است که مولکول‌ها را تجزیه می‌کنند، یافت شد. این تیم همچنین تأیید کرد که مدل موش دارای توده‌های آلفا سینوکلئین در مایع اطراف مغز و نخاع است. این توده‌ها در غشاها قرار نگرفتند و آزمایش‌های بیشتر نشان داد که انتشار توده‌های آلفا سینوکلئین توسط اگزوسیتوز لیزوزومی رخ داده است.
در این فرآیند، غشایی که لیزوزوم‌ها را در بر می‌گیرد، با غشای سلول خارجی ترکیب می‌شود و محتویات لیزوزوم خارج از سلول‌ها را آزاد می‌کند. نشان داده شد که اگزوسیتوز توسط کمپلکس پروتئین SNARE که از نظر فیزیکی به دو غشا می‌پیوندد، واسطه گری می‌شود. تجزیه و تحلیل‌ها نشان داد که دانه‌های آزاد شده از نورون‌های مدل موش قادر به تشکیل توده‌های بیشتری از مولکول‌های تک آلفا سینوکلئین بودند. به گفته محققان، این یافته‌ها شواهدی از تجمع (توده‌های آلفا سینوکلئین ایجادکننده بیماری) در لیزوزوم‌های عصبی ارائه می‌کنند و به اگزوسیتوز لیزوزومی به عنوان مسیر آزادسازی این تجمعات در خارج از سلول اشاره می‌کنند.
پایان مطلب/