به گزارش بنیان به نقل از medicalnewstoday، بسیاری از افرادی که دچار حمله قلبی می شوند، خیلی زود و بعد از سال های کمی، به دلیل گزینه های درمانی محدود، مجددا به دلیل نارسایی قلبی خود را در بیمارستان می بینند. اما اخیرا محققین امیدواری هایی را  با استفاده از سلول های بنیادی استخوان متراکم یا قشری یافته اند. در مطالعه ای جدید، وقتی از این سلول ها برای ترمیم بافت آسیب دیده قلبی استفاده شد، این سلول های مشتق از استخوان کار خود را بهتر از سلول های بنیادی خود قلب انجام دادند. این اولین مطالعات صورت گرفته با استفاده از سلول های بنیادی مشتق از استخوان قشری(CBSCs) است.

چالش عمده در درمان حمله قلبی، مداخله زود هنگام است، که برای کاهش شانس عوارض بلند مدت مانند نارسایی قلبی کلیدی است. دکتر Houzer در این زمینه می­ گوید:" وقتی از سلول های بنیادی به عنوان یک راه درمانی استفاده می شود استراتژی، تزریق این سلول ها بلافاصله بعد از حمله قلبی است. در حال حاضر، اگرچه، این روش فقط در حیوانات مورد استفاده قرار گرفته است اما برای مطالعات انسانی نیاز به جداسازی این سلول ها و بردن به شرایط بالینی است."

سلول های بنیادی مشتق از استخوان قشری می توانند سلول های مورد استفاده باشند. سلول های بنیادی دارای درجه های مختلف از جوانی هستند و سلول های بنیادی مشتق از استخوان قشری به عنوان سلول های پرتوان محسوب می شوند که توانایی تمایزی بالایی دارند. از طرف دیگر، سلول های بنیادی قلبی دارای توان تمایزی کمتری هستند و کمتر در این مسیر ترمیمی قرار می گیرند. در حالی که آن ها برای عملکردشان به شرایط ویژه ای نیاز دارند بنابراین بیشتر احتمال دارد که در بافت محل اقامت­شان باقی بمانند.

به منظور نشان دادن این که سلول های بنیادی مشتق از استخوان قشری چگونه در قلب، در اولین مکان(محل تزریق) رفتار می کنند، محققین سلول ها را از درشت نی موش جمع آوری کردند. موش مورد نظر برای پروتئین فلورسنت سبز(GFP)  و به منظور ردیابی سلول های بنیادی مشتق از استخوان قشری مهندسی شد. سلول­ها سپس قبل از این که مستقیما به قلب موش non-GFP که دچار حمله قلبی شده تزریق شوند، در پتری دیش کشت داده شده و تکثیر شدند. برخی موش ها هم، به جای سلول های بنیادی مشتق از استخوان قشری، سلول های بنیادی قلبی را دریافت کردند.

در هفته های بعد آن ها مشاهده کردند که سلول های بنیادی مشتق از استخوان قشری جوان غالب شده اند و شروع به رشد عروق خونی جدید در بافت آسیب دیده کرده اند و شش هفته بعد از تزریق آن ها تمایز یافته یا به سلول های ماهیچه ای قلبی بالغ شده اند اما تا حدی از سلول های قلبی طبیعی کوچک­تر هستند ولی قابلیت های عملکردی مشابه ای دارند و می توانند بقا و عملکرد قلب را بهبود ببخشند. اما در مورد سلول های بنیادی قلبی نتایج مشابه ای بدست نیامد و این یافته ها را که سلول های بنیادی قلبی چون در قلب باقی می مانند، سلول هایی هستند که بیشترین توان ترمیمی را در بافت قلبی آسیب دیده دارند زیر سوال می برد.

 در مرحله بعد محققین در نظر دارند از مدل های حیوانی بزرگتر استفاده کنند و اگر نتایج مشابه ای به دست آورند از آن در مقیاس کوچک برای مطالعات بالینی انسانی استفاده کنند.

پایان مطلب/