به گزارش پایگاه اطلاع رسانی بنیان، مطالعه نورون‌های مشتق شده از سلول‌های بنیادی جانبازان جنگی مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) حاکی از   واکنش متفاوتی است که این سلول‌ها نسبت به هورمون استرس نشان می‌دهند. یافته‌ای که می‌تواند بینش‌هایی را در مورد اینکه چگونه ژنتیک می‌تواند افراد را مستعد ابتلا به PTSD پس از قرار گرفتن در معرض تروما کند ارائه دهد. نتایج این مطالعه که در Nature Neuroscience منتشر شد، اولین مطالعه‌ای است که از مدل‌های سلول‌های بنیادی پرتوان القایی برای مطالعه PTSD استفاده می‌کند. اختلال استرس پس از سانحه می‌تواند به دنبال ترومای شدید ایجاد شود و یک مشکل بهداشت عمومی بزرگ برای جانبازان و غیرنظامیان است. با این حال، میزان تأثیر عوامل ژنتیکی و محیطی در نتایج بالینی فردی ناشناخته باقی مانده است. برای پر کردن این شکاف اطلاعاتی، تیم تحقیقاتی گروهی متشکل از 39 کهنه سرباز جنگی با و بدون PTSD را که از مرکز پزشکی امور کهنه سربازان را مورد مطالعه قرار دادند. جانبازان تحت بیوپسی پوست قرار گرفتند و سلول‌های پوست آن‌ها به سلول‌های بنیادی پرتوان القایی مجدد برنامه ریزی شد.
برنامه‌ریزی مجدد سلول‌ها به سلول‌های بنیادی پرتوان القایی، مانند برگرداندن سلول‌ها به زمانی است که جنینی بودند و توانایی تولید تمام سلول‌های بدن را داشتند. سپس این سلول‌ها را می‌توان به نورون‌هایی با همان ویژگی‌هایی که سلول‌های مغزی آن شخص قبل از وقوع ضربه داشتند تمایز داد تا نحوه عملکرد آن‌ها تغییر کند. شبکه‌های بیان ژن از این نورون‌ها فعالیت ژن اولیه ناشی از مشارکت‌های ژنتیکی و رشد اولیه را منعکس می‌کنند، بنابراین آن‌ها بازتابی از وضعیت بیان ژن "پیش از جنگ" یا "پیش از تروما" هستند.
برای تقلید از پاسخ استرسی که باعث PTSD می‌شود، دانشمندان نورون‌های مشتق شده از سلول‌های بنیادی پرتوان القایی را در معرض هورمون استرس هیدروکورتیزون قرار دادند، یک نسخه مصنوعی از کورتیزول خود بدن که به عنوان بخشی از پاسخ "جنگ یا گریز" استفاده می‌شود. افزودن هورمون‌های استرس به این سلول‌ها اثرات بیولوژیکی جنگ را شبیه سازی می‌کند، که به ما امکان می‌دهد تعیین کنیم که چگونه شبکه‌های ژنی مختلف در پاسخ به قرار گرفتن در معرض استرس در سلول‌های مغز بسیج می‌شوند.
با استفاده از پروفایل بیان ژن و تصویربرداری، دانشمندان دریافتند که نورون‌های افراد مبتلا به PTSD به این محرک دارویی حساس هستند. دانشمندان همچنین توانستند شبکه‌های ژنی خاصی را شناسایی کنند که پس از قرار گرفتن در معرض هورمون‌های استرس واکنش متفاوتی نشان می‌دهند.
اکثر مطالعات مشابه در مورد PTSD تا به امروز از نمونه‌های خون بیماران استفاده کرده‌اند، اما از آنجایی که PTSD ریشه در مغز دارد، دانشمندان به روشی نیاز دارند تا بفهمند نورون‌های افراد مستعد این اختلال چگونه تحت تأثیر استرس قرار می‌گیرند. بنابراین، تیم تصمیم گرفتند از سلول‌های بنیادی استفاده کنند، زیرا این سلول‌ها به طور منحصربه‌فردی مجهز شده‌اند تا یک پنجره غیرتهاجمی برای بیمار خاص به مغز ارائه دهند.
دانشمندان NYSCF از سیستم مقیاس پذیر، خودکار و روباتیک خود استفاده کردند. آرایه سلول‌های بنیادی جهانی NYSCF®- برای ایجاد سلول‌های بنیادی و سپس نورون‌های گلوتاماترژیک از بیماران مبتلا به PTSD نورون‌های گلوتاماترژیک به مغز کمک می‌کنند سیگنال‌های تحریکی ارسال کند و قبلاً در PTSD نقش داشته‌اند.
از آنجایی که این اولین مطالعه با استفاده از مدل‌های سلول‌های بنیادی PTSD بود، مطالعه برای تعداد زیادی از افراد مهم بود. با آرایه، می‌توان سلول‌های استاندارد شده‌ای ساخت که امکان مقایسه معنادار بین افراد متعدد را فراهم می‌کند و به تفاوت‌های کلیدی اشاره می‌کند که می‌تواند برای کشف درمان‌های جدید حیاتی باشد. 
پایان مطلب/