به گزارش پایگاه اطلاع رسانی بنیان، نتایج مطالعه‌ای جدید نشان می‌دهد که هرچه فرد ساعت‌های بیشتری در هفته در یک شغل استرس‌زا کار کند، خطر ابتلا به افسردگی افزایش می‌یابد. ۹۰ ساعت یا بیشتر در هفته کار کردن با تغییراتی در نمرات علائم افسردگی همراه بود که سه برابر بیشتر از تغییر در علائم افسردگی در بین افرادی که ۴۰ تا ۴۵ ساعت در هفته کار می‌کردند مرتبط بود. علاوه بر این، درصد بالاتری از افرادی که ساعات زیادی کار می‌کردند، در مقایسه با افرادی که ساعات کمتری کار می‌کردند، نمرات بالایی داشتند که واجد شرایط تشخیص افسردگی متوسط تا شدید باشند (به اندازه‌ای جدی بوده که نیاز به درمان داشته باشد).
تیم تحقیقاتی مستقر در دانشگاه میشیگان، از روش‌های آماری پیشرفته برای تقلید از یک کارآزمایی بالینی تصادفی‌سازی شده استفاده کرد که بسیاری از عوامل دیگر را در زندگی شخصی و حرفه‌ای پزشکان به حساب می‌آورد. آن‌ها اثر «پاسخ به دوز» را بین ساعات کار و علائم افسردگی، با افزایش میانگین علائم 1.8 امتیازی در مقیاس استاندارد برای افرادی که 40 تا 45 ساعت کار می‌کنند، یافتند و برای افرادی که بیش از 90 ساعت کار می‌کنند تا 5.2 امتیاز متغیر است. محققان به این نتیجه رسیدند که در میان تمام عوامل استرس‌زا که پزشکان را تحت تاثیر قرار می‌دهند، ساعات کار زیاد عامل اصلی افسردگی است.
شورای اعتباربخشی برای تحصیلات تکمیلی پزشکی، که استانداردهای ملی را برای برنامه‌های دستیاری تعیین می‌کند، در حال حاضر یک محدودیت 80 ساعته برای هفته‌های کاری دستیاران تعیین می‌کند، اما می‌توان آن را به طور میانگین در چهار هفته محاسبه کرد و البته استثنائات احتمالی وجود دارد. همچنین طول یک شیفت و تعداد روزهای متوالی که پرسنل می‌توانند کار کنند را محدود می‌کند. مطالعات نتایج متفاوتی را در مورد تأثیر این محدودیت‌ها بر سلامتی کارکنان و خطرات ایمنی بیمار نشان داده‌اند. نویسندگان می‌گویند که یافته‌های آن‌ها نشان داد که نیاز آشکار به کاهش بیشتر تعداد ساعات کار ساکنان در هفته به طور متوسط اشاره دارد.
این تجزیه و تحلیل قویاً نشان می‌دهد که کاهش میانگین تعداد ساعات کاری تفاوتی در میزان افزایش علائم افسردگی کارورزان در طول زمان ایجاد می‌کند و تعداد افرادی که به افسردگی قابل تشخیص مبتلا می‌شوند را کاهش می‌دهد. نکته کلیدی این است که مردم ساعات کمتری کار کنند. هنگامی که زمان بیشتری برای بهبودی وجود داشته باشد، می‌توان به طور مؤثرتری با استرس‌ها یا ناامیدی‌های شغلی خود کنار بیایند.
مطالعه جدید از طرحی به نام کارآزمایی بالینی شبیه سازی شده استفاده کرد که یک کارآزمایی بالینی تصادفی شده را در شرایطی شبیه سازی می‌کند که انجام یک کارآزمایی تصادفی واقعی امکان پذیر نیست. از آنجایی که تقریباً همه کارورزان تقریباً در یک زمان از سال شروع می‌کنند و تابع برنامه‌های کاری متفاوتی هستند که توسط برنامه‌هایشان تنظیم شده است، مطالعه افرادی که این مرحله از آموزش پزشکی را پشت سر می‌گذارند برای تقلید از یک کارآزمایی بالینی ایده‌آل است.
نویسندگان پیشنهاد می‌کنند که مطالعات موازی با این کار روی پزشکان باید در سایر مشاغل پر استرس و ساعات کاری زیاد انجام شود. 
پایان مطلب/