به گزارش پایگاه اطلاع رسانی بنیان، یک تیم بین المللی از دانشمندان، DNA چند صد ساله قربانیان و بازماندگان بیماری همه‌گیر مرگ سیاه را تجزیه و تحلیل کرده و تفاوت‌های ژنتیکی بین افرادی که سالم مانده یا در اثر این عامل بیماری‌زا جان خود را ازدست دادند را شناسایی کردند. محققان همچنین کشف کردند که چگونه جنبه‌های سیستم ایمنی بدن ما از آن زمان تا کنون به تکامل خود ادامه داده‌اند. دانشمندان ژن‌هایی را تجزیه و تحلیل و شناسایی کردند که برخی از آنها را در برابر همه گیری طاعون ویرانگر که تقریباً 700 سال پیش در اروپا، آسیا و آفریقا شیوع داشته، محافظت می‌کرد.

به گفته محققان، همان ژن‌هایی که زمانی در برابر مرگ سیاه نقش محافظت کننده داشتند، امروزه با افزایش حساسیت به بیماری‌های خودایمنی مانند کرون و آرتریت روماتوئید مرتبط هستند. این تیم بر روی یک دوره 100 ساله قبل، در طول و بعد از مرگ سیاه تمرکز کردند که در اواسط دهه 1300 به لندن رسید. این بزرگترین رویداد مرگ و میر انسان در تاریخ ثبت شده باقی مانده و بیش از 50 درصد از مردم را در مناطقی که در آن زمان برخی از پرجمعیت ترین نقاط جهان بودند، از بین برد. بیش از 500 نمونه DNA باستانی از بقایای افرادی که قبل از طاعون یا در اثر آن مرده بودند، یا از مرگ سیاه در لندن جان سالم به در برده بودند، از جمله افرادی که در گودال طاعون اسمیتفیلد شرقی که برای دفن دسته جمعی در سال 1348به خاک سپرده شدند استخراج و غربالگری شد. همچنین نمونه‌های بیشتری از بقایای دفن شده در پنج مکان دیگر در سراسر دانمارک گرفته شد.دانشمندان به دنبال نشانه‌هایی از سازگاری ژنتیکی مربوط به طاعون بودند که توسط باکتری Yersinia pestis ایجاد می‌شود. برهمین اساس چهار ژن را شناسایی و انتخاب کردندکه همگی در تولید پروتئین‌هایی نقش دارند که از سیستم‌ ایمنی ما در برابر عوامل بیماری‌زا دفاع می‌کنند و دریافتند که نسخه‌هایی از آن ژن‌ها که آلل نامیده می‌شوند، یکی را محافظت می‌کنند یا مستعد ابتلا به طاعون می‌کنند. افرادی که دارای دو نسخه یکسان از یک ژن خاص، معروف به ERAP2 بودند، با نرخ بسیار بالاتری نسبت به افرادی که دارای مجموعه‌ای از نسخه‌های مخالف بودند، از همه‌گیری جان سالم به در بردند، زیرا نسخه‌های موثر، امکان خنثی‌سازی کارآمدتر Y. pestis توسط سلول‌های‌ایمنی را فراهم کردند.

هنگامی که یک بیماری همه‌گیر با این ماهیت  که 30 تا 50 درصد جمعیت را می‌کشد، مطمئنا انتخابی برای آلل‌های محافظ در انسان وجود دارد، به این معنی که افراد مستعد ابتلا به پاتوژن تسلیم خواهند شد. حتی یک مزیت جزیی، به معنای تفاوت بین زنده ماندن یا مرگ است. البته، بازماندگانی که در سنین تولید مثل هستند، ژن‌های خود را منتقل خواهند کرد. اروپایی‌هایی که در زمان مرگ سیاه زندگی می‌کردند، در ابتدا بسیار آسیب‌پذیر بودند، زیرا اخیرا در معرض یرسینیا پستیس قرار نگرفته بودند. همانطور که امواج همه‌گیر در طول قرن‌های بعدی بارها و بارها رخ داد، میزان مرگ و میر کاهش یافت. محققان تخمین می‌زنند افرادی که دارای آلل محافظ ERAP2 (کپی خوب از ژن یا صفت)هستند، 40 تا 50 درصد بیشتر از افرادی که این آلل را ندارند، زنده می‌مانند.

طبق گفته محققان این مطالعه، مزیت انتخابی مرتبط با جایگاه‌های انتخاب‌شده، یکی از قوی‌ترین مزیت‌هایی است که تاکنون در انسان گزارش شده است که نشان می‌دهد چگونه یک پاتوژن منفرد می‌تواند چنین تأثیر قوی بر تکامل سیستم ایمنی داشته باشد. همچنین با گذشت زمان سیستم ایمنی ما تکامل یافته‌تر شده تا به روش‌های مختلف به عوامل بیماری‌زا پاسخ دهد، تا جایی که ژن محافظ در برابر طاعون در قرون وسطی امروز با افزایش حساسیت به بیماری‌های خودایمنی مرتبط است. این عمل متعادل کننده‌ای است که تکامل با ژنوم ما بازی می‌کند.

پایان مطلب/