به گزارش پایگاه اطلاع رسانی بنیان، یک دانشمند موسسه فناوری روچستر به توسعه یک مدل ریاضی جدید کمک کرد به نحوی که می‌تواند به پزشکان و بیماران در ارزیابی رویکردهای مختلف برای درمان سرطان متاستاتیک کمک کند پروفسور نورالدین سیو، استادیار دانشکده علوم ریاضی دانشگاه راچستر، نویسنده اصلی مقاله‌ای است که در مجله زیست شناسی نظری منتشر شده و روش جدید را تشریح می‌کند.

در سال‌های اخیر، داروهایی به نام مهارکننده وارسی ایمنی به پیشرفت درمان بسیاری از سرطان‌های متاستاتیک کمک کرده‌اند، اما این درمان تنها به دلیل سرکوب ایمنی در محیط کوچک تومور به درصد محدودی از بیماران سود می‌رساند. وارسی ایمنی یا کنترل ایمنی، تنظیم‌کننده‌های دستگاه ایمنی است. این مسیرها برای خود-تحملی یا تولرانس خودی ضروری هستند و اجازه نمی‌دهند دستگاه ایمنی، بدون فرق‌گذاری بین دوست و دشمن، به سلول‌های خودی بدن انسان حمله کنند. با این حال، برخی سلول‌های سرطانی می‌توانند از طریق تحریک مولکول‌های وارسی ایمنی، خود را از حمله دستگاه ایمنی مصون کنند.

نخستین داروی ضد سرطان که وارسی ایمنی را هدف قرار داد، داروی ایپیلیموماب بود که بازدارنده CTLA-4 است و در سال ۲۰۱۱ در ایالات متحده آمریکا تأیید شد. جایگزینی مهارکننده‌های وارسی ایمنی با داروهای دیگر مانند  anti-PD-1 و anti-CSF-1 می‌تواند به گسترش مزایای درمان به بیماران بیشتر کمک کند، اما عواملی مانند سطح سمیت نیز باید در نظر گرفته شود. پروفسور سیو و همکارش از دانشگاه ایالتی اوهایو مدلی را توسعه داده‌اند که تعاملات میان سلول‌های ایمنی و سرطان را نشان می‌دهد. این مدل نشان می‌دهد که چگونه استفاده از داروهای متفاوت در مقادیر و زمان‌های مختلف بر حجم تومور و سطوح سمیت در بیمار تاثیر می‌گذارد. به گفته سیو امید می‌رود که حوزه پزشکی از این موضوع برای هدایت بهترین فرصت‌ها برای آزمایشات بالینی استفاده کند.

 پروفسور سیو افزود:"انجام کارآزمایی‌های بالینی بسیار پرهزینه است، و این مدل می‌تواند به پزشکان کمک کند تا تصمیم بگیرند که کدام رویکردها مطلوب ترین شرایط را ارائه می‌دهند. شبیه سازی های ما به توازن بین کاهش حجم تومور و حفظ سمیت در سطح قابل قبول نگاه کردند، و ما دریافتیم که بهترین استراتژی این است که anti-CSF-1 را در مقادیر بیشتر در کم ترین زمان ممکن ارائه دهیم." او گفت که امیدوار است در آینده همکاری بیشتری با محققان حوزه پزشکی داشته باشد تا مدل‌های مشابهی را برای ارزیابی انواع دیگر درمان‌ها توسعه دهد. او همچنین پیش‌بینی می‌کند که مدل ریاضی به شکل یک برنامه کاربردی ارائه شود که به بیماران و پزشکان اجازه میֱ‌دهد تا تجسم کنند که چگونه تغییر روش‌های درمانی می‌تواند بر حجم تومور و سطح سمیت تاثیر بگذارد.

پایان مطلب./