نقش پروتئینی در سرطان سینه با توانایی پیشبینی حساسیت شیمیدرمانی
مطالعات نشان داد افزایش سطح پروتئین p53 در سلولهای سرطان سینه با مقاومت در برابر درمان مرتبط است.
امتیاز:
به گزارش پایگاه اطللاع رسانی بنیان، سرطان سینه سالانه بیش از 19000 زن را در استرالیا تحت تاثیر قرار میدهد و حدود یک چهارم این افراد مقاومت درمانی ایجاد میکنند. همچنین دلیل اصلی مرگ زنان در اثر سرطان سینه مقاومت در برابر درمان است. سرطان سینهای که به درمان مقاوم است، غیرممکن است درمان شود. بنابراین، نیاز فوری به بهبود درمانهایی وجود دارد که سلولهای مسئول مقاومت در برابر این درمانها را هدف قرار دهند. محققان پروتئینی را شناسایی کردهاند که وقتی به مقدار زیاد در تومورهای سرطان سینه وجود داشته باشد، نشانگر این است که آیا درمانهای آسیبرسان به DNA مؤثر هستند یا خیر.
نویسنده اصلی این مطالعه، HMRI و Ph.D دانشگاه نیوکاسل. محقق Luiza Steffens-Reinhardt گفت این کار میتواند به شیمیدرمانی موثرتری برای افراد مبتلا به سرطانسینه منجر شود. محققان این مطالعه نوع خاص از پروتئینی به نام p53 را بررسی کردند زیرا مطالعات قبلی آنها نشان داده بود که در سطوح بالایی در سرطان سینه وجود دارد و با عود سرطان مرتبط است. ژن TP53 که به عنوان "نگهبان ژنوم" شناخته میشود، در کنار پروتوآنکوژن PI3KCA یکی از شایعترین ژنهای جهش یافته در سرطان است. جهش سوماتیک ژن سرکوبگر تومور TP53 با زیرگروه سرطان سینه، پیشرفت تومور، مقاومت در برابر درمان و پیش آگهی ضعیف در سرطان پستان مرتبط است.
مطالعات این تحقیق نشان داد، افزایش سطح این نوع p53 در سلولهای سرطان سینه، به درمانهای موجود پاسخ نمیدهند. بنابراین، مهار این نوع پروتئین میتواند پاسخ افراد به درمانهای سرطانی که در حال حاضر استفاده میشود را افزایش دهد. طبق گفته پروفسور Avery-Kiejda، از هر هشت زن در استرالیا یک نفر به سرطان سینه مبتلا میشود و در حالی که نرخ بقای 92 درصد وجود دارد، این سرطان ثانویه یا متاستاز را در نظر نمیگیرد، که اساساً غیر قابل درمان هستند. اگر محققان بتوانند نشانگرهای زیستی را شناسایی کنند که پیشبینی میکنند بیمار چقدر به درمانهای خاص پاسخ میدهد، بنابراین قادر خواهند بود که درمانهای موجود را به طور موثرتری هدفگیری کنند. این یافتهها در مقالهای با عنوان تغییرات در نسبت ایزوفرم p53 بر سرنوشت سلولهای سرطان پستان در پاسخ به آسیب DNA در مجله مرگ و بیماری سلولی منتشر شد.
پایان مطلب./