به گزارش پایگاه اطللاع رسانی بنیان، پارگی زودرس کیسه آمنیوتیک می‌تواند عواقب مخربی داشته باشد، اما دانشمندان در ژاپن در حال مطالعه مواردی هستند که کیسه آسیب دیده، خود را ترمیم می‌کند. پدیده‌ای که نیاز به همکاری جنین در حال رشد دارد. یک بررسی جدید از آمنیون، درونی‌ترین لایه سلول‌های اپیتلیال در کیسه آمنیوتیک، مجموعه‌ای از رویدادهای سلولی را نشان می‌دهد که منجر به ترمیم کیسه می‌شود. تحقیقات جدید به ایجاد زمینه‌ای برای درک دقیق‌تر بارداری سالم و زمانی که اوضاع نابسامان است، کمک می‌کند. محققان دانشگاه کیوتو در ژاپن با آگاهی از اینکه پارگی زودرس پرده‌های آمنیوتیک می‌تواند منجر به زایمان زودرس شود، این سوال را مطرح کردند که چه چیزی باعث بسته شدن مجدد کیسه می‌شود. ارائه یک پاسخ قطعی به این سوال در نهایت ممکن است منجر به مداخلاتی شود که از زایمان زودرس برای کسانی که غشاهایشان دوباره بسته نمی‌شود، جلوگیری می‌کند. بزرگترین مزیت بالقوه در این راه، محافظت در برابر پیامدهای گاها کشنده زمانی است که نوزادان خیلی کوچک و خیلی زود به دنیا می‌آیند. پارگی زودرس کیسه آمنیوتیک، وضعیتی که به آن پارگی زودرس پرده‌های آمنیوتیک قبل از زایمان (pPROM) گفته می‌شود، یکی از دلایل اصلی زایمان زودرس است. در برخی موارد، این پرده‌های پاره شده خود به خود بهبود می‌یابند. محققان در این مطالعه مکانیسم‌های ترمیم آمنیون را بررسی کردند.

میزان احتمال وقوع pPROM

طبق گفته محققان بیمارستان کودکان فیلادلفیا، که در آن نارس بودن نیز در حال بررسی است، پارگی زودرس غشاها بر حدود 30 تا 40 درصد زایمان‌های زودرس را تحت تأثیر قرار می‌دهد و سالانه حدود 150000 زن در ایالات متحده در معرض این خطر قرار دارند. pPROM 2٪ تا 4٪ از تمام زایمان‌های تک قلو و 7٪ تا 20٪ از حاملگی‌های دوقلو را پیچیده می‌کند. داده‌ها نشان می‌دهد که زنان در تمام سه ماهه بارداری و قبل از زایمان، پارگی زودرس پرده‌ها یا همان pPROM را تجربه کرده اند.

تشخیص pPROM

غشاهای آمنیوتیک معمولاً تا شروع زایمان فعال یا 24 ساعت قبل از شروع زایمان دست نخورده می‌مانند. تشخیص pPROM ممکن است آسان نباشد. برای برخی از زنان، مایع به آرامی نشت می‌کند و ممکن است با ادرار اشتباه گرفته شود. متخصصان زنان و زایمان می‌گویند توجه به این نکته ضروری است که مایع آمنیوتیک معمولاً رنگی ندارد و بوی ادرار نمی دهد. آنها همچنین تاکید می‌کنند که پارگی زودرس غشاء می‌تواند به دلایل مختلفی رخ دهد. در برخی زنان آمنیون ممکن است به دلایلی از عفونت‌های رحم، دهانه رحم یا واژن گرفته تا کشش بیش از حد کیسه آمنیوتیک زودتر پاره شود. مورد دوم ممکن است در نتیجه مقدار مایع بیش از حد در کیسه یا فشار زیاد یک نوزاد به غشاها رخ دهد. سایر علل پارگی غشاء شامل شرایطی مانند سوء تغذیه یا خونریزی داخل رحمی است. سیگار کشیدن عامل دیگری است که می‌تواند باعث پارگی شود. اگر پارگی آشکار باشد، تشخیص PPROM ساده است و می‌توان متوجه نشت مایع آمنیوتیک از دهانه رحم شد. اگر این موارد مشاهده نشود، تشخیص بر اساس یک آنامنیس کامل و برخی از آزمایشات تشخیصی ساده است. آزمایشات نوار سریع برای نشت مایعات آمنیوتیک اندازه گیری pH واژن که در حضور مایع آمنیوتیک قلیایی می‌شود، تجزیه و تحلیل روی اسلاید میکروسکوپ جمع شده از خلفی جمع آوری شده فورنیکس واژینال که در حضور مایع آمنیوتیک به دلیل محتوای بالای نمک و پروتئین و همچنین ارزیابی سونوگرافی متبلور می‌شود. نوزادان نارس نسبت به نوزادان کامل، میزان مرگ و میر و عوارض بالاتری دارند. خطر عوارض به طور معکوس با سن حاملگی و وزن هنگام تولد متناسب است، اما مطمئناً عوامل دیگری نیز وجود دارد که بر پیش آگهی تأثیر می‌گذارد. هنگام تصمیم‌گیری در مورد نحوه مدیریت PPROM، ما باید چند عامل، از جمله سن حاملگی، در دسترس بودن سطح مناسب مراقبت از نوزادان، حضور یا عدم وجود عفونت مادرجنین و مشخصات بیوفیزیکی جنین را در نظر بگیریم. هنگامی‌که ما به یک عفونت داخل رحمی، جفت ناخواسته، پریشانی جنین یا خطر زیاد پرولاپس بند ناف شک می‌کنیم، نشان دهنده تسریع زایمان است.

 ترمیم دوباره pPROM

محققان برای درک بهتر پدیده ترمیم مجدد و چگونگی وقوع این رویداد محافظتی، به مدل حیوانی روی آوردند. نتایج آنها حداقل به یک سوال دیرینه در تحقیقات مامایی پاسخ می‌دهد و ممکن است به توضیح اینکه چرا وقتی مشکوک به پارگی است، برخی از زنان، زایمان زودرس را تجربه نمی‌کنند، زیرا پارگی به نوعی خود اصلاح شده است. نمودار داده‌ها نشان می‌دهد که چگونه ماکروفاژها به بهبود آمنیون پاره شده کمک می‌کنند. هنگامی‌که پارگی استریل رخ می‌دهد، ماکروفاژهای جنینی به محل آسیب مهاجرت کرده و عواملی را آزاد می‌کنند که مهاجرت سلول‌های اپیتلیال و بهبود زخم را تسریع می‌کند. در یک سری یافته‌های خیره‌کننده، این تیم تحقیقاتی دریافتند که ماکروفاژهای جنینی برای پاره شدن محل‌های آمنیون انسان و موش و کمک به ترمیم غشاهای پاره‌شده به کار گرفته می‌شوند. سرپرست این تیم تجقیقاتی افزود: ماکروفاژها به محل پارگی آمنیون انسان و موش مهاجرت کردند و در آن ساکن شدند. فرآیندی به نام انتقال اپیتلیال - مزانشیمی، که در آن سلول‌های اپیتلیال یک فنوتیپ مزانشیمی به دست می‌آورند و در ترمیم بافت نقش دارد، در محل‌های پارگی مشاهده شد. به طور خلاصه، سلول‌های اپیتلیال نقش سلول‌های مزانشیمی را بر عهده گرفتند و به شروع فرآیند ترمیم و بازسازی مجدد کمک کردند. هیچ یک از آبشار رویدادهای بیولوژیکی بدون مهاجرت ماکروفاژها به محل پارگی و اقامت در محل پارگی نمی توانست ایجاد شود. دانشمندان قبلاً فکر می‌کردند پارگی‌ها برگشت ناپذیر  وغیر قابل جبران است، اما برخی از زنان با پارگی زودرس، زایمان نمی‌کنند و ظاهراً ترمیم خود به خودی غشاهای پاره شده را نشان می‌دهند، عواملی که زمینه‌ساز تحقیقات کیوتو است. محققان با بررسی موش‌ها و پارگی غشای جنین انسان در شش بارداری، سلول‌های اپیتلیال آمنیون را در مطالعات آزمایشگاهی بهبود زخم، مشاهده کردند. سلول‌های اپیتلیال آمنیون اطراف یک پارگی تحت انتقال اپیتلیال-مزانشیمی قرار گرفتند، فرآیندی که مهاجرت سلولی و ترمیم بافت را افزایش می‌دهد. این تیم همچنین دریافتند که کاهش ماکروفاژها در جنین موش، ترمیم آمنیون را به خطر می‌اندازد، که نشان می‌دهد ماکروفاژهای جنینی برای ترمیم آمنیون پس از پارگی زودرس مورد نیاز هستند. تحقیقات آنها همچنین نشان داد که تعمیر غشاء به شدت به مولکول‌های سیگنال‌دهنده وابسته است. در این مورد، سیگنال‌دهی فاکتور رشد تبدیل-β/Smad-TGF-β/Smad. TGF-β/Smad در هر دو نمونه موش و انسان برجسته بود. نویسندگان این تیم تحقیقاتی اظهار داشتند: ما به این نتیجه رسیدیم که آمنیون از طریق EMT سلول‌های اپیتلیال آمنیون، پتانسیل بازسازی بالایی دارد و ماکروفاژهای جنینی در میانجیگری این فرآیند ترمیم زخم مهم هستند. آنها حدس می‌زنند که یافته‌های مطالعه آنها به طور بالقوه می‌تواند تحقیقاتی را برای درمان پارگی‌های زودرس غشاء برای جلوگیری از زایمان زودرس انجام دهد.

پایان مطلب./