به گزارش پایگاه اطلاع رسانی بنیان، سرطان پروستات شایع ترین نوع سرطان و دومین علت مرگ و میر ناشی از سرطان در مردان آمریکا است. به تازگی محققان پویایی سلول‌های سرطانی پروستات را با وضوح تک سلولی در طول زمان بیماری - از آغاز تا نقطه استقلال آندروژن - مشخص کرده‌اند، جایی که تومور دیگر به درمان محرومیت از هورمون، پاسخ نمی‌دهد. مطالعه آن‌ها روی موش‌ها که به تازگی منتشر شده، گسترش نوعی سلول به نام سلول‌های میانی را نشان می‌دهد که در سرطان پروستات رخ می‌دهد و با مقاومت در برابر درمان و نتایج بالینی ضعیف در بیماران ارتباط دارد. این سلول‌ها در غیاب تستوسترون به رشد خود ادامه می‌دهند و می‌توانند توضیح دهند که چگونه تومورهای پروستات در برابر درمان‌های مربوط به هورمون مقاوم می‌شوند. از طرفی مقاومت در سرطان پروستات تا حد زیادی به دلیل دانش ناقص ما  از محرک‌های سلولی پشت پیشرفت بیماری است که باعث افزایش خطر پیشرفت به سرطان پروستات مقاوم به اخته (CCRPC) نیز خواهند شد. سرطان پروستات مقاوم به اخته نوعی سرطان پروستات است که حتی زمانی که میزان تستوسترون در بدن به سطوح بسیار پایین کاهش می‌یابد، به رشد خود ادامه می‌دهد. بسیاری از سرطان‌های پروستات در مراحل اولیه برای رشد به سطوح طبیعی تستوسترون نیاز دارند، در حالی‌که سرطان‌های پروستات مقاوم به تستوسترون از این امر مستثنی هستند.

نقش مهم بافت اپی‌تلیوم در بیماریزایی

بافت اپی‌تلیوم غده پروستات (نوعی بافت بدن که سطح غدد و اندام‌ها را تشکیل می‌دهد) معمولاً از دو نوع سلول اپیتلیال تشکیل شده است. سلول‌های قاعده‌ای و سلول‌های لومینال با قابلیت تمایز بالا. سلول‌های قاعده‌ای به طور فعال در طول ارگانوژنز سلول‌های لومینال تولید می‌کنند، اما در پروستات بالغ محدود می‌شوند مگر اینکه محرک‌های انکوژنیک یا التهابی دریافت کنند. با این حال، پیش از این، یک مدل از سلول‌های میانی لومینال شبه بنیادی و مقاوم به اخته نیز کشف شده بود. الکساندر گرمانوس، نویسنده اصلی این پژوهش، از دانشکده زیست‌شناسی مولکولی و سلولی در دانشگاه واشنگتن، ایالات متحده می‌گوید:" پیشنهاد شده است که سلول‌های لومینال طبیعی می‌توانند تحت شرایط اخته به این سلول‌های پیش ساز تبدیل شوند. شواهدی وجود دارد که نشان می‌دهد این سلول‌ها به توسعه اولیه تومورها در پروستات و مقاومت در برابر درمان در سرطان‌های پیشرفته کمک می‌کنند، اگرچه این موضوع هنوز در مدل‌های دیگر CRPC تایید نشده است."

سلول‌های میانی عاملی برای مقاومت به محرومیت هورمونی

برای مطالعه بیشتر این موضوع، گرمانوس و همکارانش از یک مدل موشی CRPC برای ایجاد یک اطلس از ترکیب سلولی پروستات و تکامل آن در طول دوره بیماری استفاده کردند. ژنی به نام Pten که یک آنزیم سرکوب کننده تومور را کد می‌کند، در اکثر بیماران مبتلا به سرطان پروستات پیشرفته غیرفعال است. این تیم از تکنیکی به نام توالی یابی RNA تک سلولی برای مقایسه جمعیت نوع سلول‌های اپیتلیال و غیر اپیتلیال در موش‌های سالم و موش‌های فاقد Pten استفاده کردند. در پروستات موش‌های سالم، آن‌ها چندین نوع سلول اپیتلیال شامل سلول‌های پیش ساز قاعده‌ای، لومینال و پیش ساز لومینال را مشاهده کردند. در پروستات موش‌هایی که فاقد Pten بودند، آن‌ها گسترش سلول های میانی لومینالی را مشاهده کردند که احتمالاً از سه منبع سلولی مشتق شده‌اند - سلول های قاعده‌ای، سلول‌های پیش ساز لومینالی و سلول‌های لومینالی تمایز یافته. این یافته نشان می‌دهد که سلول‌های قاعده‌ای می‌توانند پس از حذف Pten به سلول‌های میانی تبدیل شوند و از یافته‌های قبلی در این زمینه که نشان داد سلول‌های قاعده‌ای می‌توانند سلول‌های منشا سرطان پروستات باشند، پشتیبانی کنند. این تیم همچنین گسترش بیشتر سلول‌های میانی سرطانی را پس از محرومیت از هورمون مشاهده کردند که به طور قابل توجهی تنوع سلول‌های درون یک تومور را افزایش داد (که به عنوان ناهمگونی تومور شناخته می‌شود). آن‌ها نشان دادند که این ناهمگنی را می‌توان با مهار سنتز پروتئین محدود کرد. سپس این تیم به دنبال توصیف اثرات این گسترش سلولی میانی ناشی از محرومیت از هورمون برآمدند. در سلول‌های میانی، آن‌ها کشف کردند که به طور خاص امضای 5 ژن محسوس است. با استفاده از دو مجموعه داده توالی RNA حجیمی از بیماران سرطان پروستات، آن‌ها نشان دادند که امضا این 5 ژن با مقاومت درمانی و نتایج بالینی ضعیف مرتبط است. علاوه بر این، این امضا در زیرمجموعه‌ای از سلول‌های سرطانی پروستات انسانی متاستاتیک بیشتر می‌شود، اگرچه در سلول‌های تومور اولیه افزایشی مشاهده نشد. این یافته‌ها نشان می‌دهد که امضای 5 ژنی مشتق از مدل‌های موشی سرطان پروستات ممکن است در درک بیماری‌های انسانی اهمیت داشته باشد. وجود این امضای ژن ممکن است به عنوان یک ابزار پیش آگهی مفید برای پیش بینی مقاومت درمانی و نتایج درمانی بهتر در بیماران عمل کند.

پروستات به عنوان یک خانه امن برای فرار از ایمنی

 محیط توموری پروستات معمولاً به عنوان سرکوبگر سیستم ایمنی توصیف می‌شود و به راحتی به درمان‌های ایمنی پاسخ نمی‌دهد. تجزیه و تحلیل این تیم نشان داد که پروستات، در موش‌های بدون Pten برای سلول‌های ایمنی که تولید تومورها را تقویت می‌کنند بسیار مهم است و با ایجاد یک ریز محیط غنی به تومورها کمک می‌کند تا از سرکوب توسط سیستم ایمنی فرار کنند برای مثال مشاهده شد که، ماکروفاژهای پیش تومورساز (Pro-tumorigenic)، (نوع سلول تخصصی هستند که در تخریب ارگانیسم‌های مضر نقش دارند)، توسط سلول‌های اپیتلیال و نوعی از سلول که به تشکیل بافت همبند کمک می‌کند، به نام فیبروبلاست‌ها به کار گرفته می‌شوند. این نشان دهنده این است که از بین رفتن این ماکروفاژهای توموری ممکن است یک استراتژی معتبر برای غلبه بر مقاومت ایمنی درمانی در سرطان پروستات باشد.

اندرو هسیه، دانشیار در بخش زیست شناسی انسانی، مرکز سرطان فرد هاچینسون، و دپارتمان پزشکی و علوم ژنوم، دانشگاه واشنگتن می‌گوید:" ما می‌خواستیم یک منبع گسترده و قابل جستجو برای محققان سرطان فراهم کنیم و تحقیقات بیشتر در این زمینه را تشویق کنیم. به طور کلی، کار ما چندین نوع سلول اپی تلیال و ایمنی را برجسته می‌کند که برای شروع و پیشرفت سرطان پروستات حیاتی هستند، و تعاملات بین جمعیت های سلولی خاص را که به مقاومت در برابر اختگی کمک می‌کنند، روشن می‌کند."

پایان مطلب./