به گزارش پایگاه اطللاع رسانی بنیان، امید بزرگ ایمونوتراپی سرطان این است که سلول‌های ایمنی خود را به روش‌های خاصی تقویت کنیم تا سلول‌های سرطانی از سیستم ایمنی ما فرار نکنند. اگرچه پیشرفت‌های زیادی حاصل شده است، اما ایمونوتراپی همیشه خوب جواب نمی‌دهد. یکی از دلایل آن احتمالا واکنش استرسی است که سلول‌های T پس از نفوذ به سرطان‌های جامد(Solid Tumor) تجربه می‌کنند.

اخیرا محققان دریافتند سلول‌های T که در معرض محیط سرطان‌های جامد قرار می‌گیرند، تحت یک پاسخ طبیعی به استرس قرار گرفته که عملکرد آن‌ها را متوقف می‌کند و توانایی سلول‌های T برای کشتن تومورها را محدود می‌کند. با دستکاری چندین پروتئین در مسیر پاسخ استرس در داخل سلول‌های T، محققان نشان دادند که غلبه بر پاسخ استرس درونی سلول T برای جلوگیری از رشد سرطان به سیستم ایمنی امکان‌پذیر است. در مرکز این تحقیق، پروتئینی به نام کیناز PKR ER (PERK) قرار دارد که یک حسگر استرس اصلی برای همه انواع سلول‌ها از جمله سلول‌های T است، اما در زمینه ایمنی به طور عمیق مورد مطالعه قرار نگرفته است. یعنی زمانی که یک سلول T تحت فشار قرار می‌گیرد مانند زمانی که با محیط غیرطبیعی ایجاد شده توسط سلول‌های سرطانی مواجه می‌شود. این PERK است که به استرس واکنش نشان می‌دهد به گونه‌ای که باعث می‌شود سلول‌ها در تلاش برای کمک به بقای سلول، ترشح پروتئین را متوقف کنند. اما محققان اخیرا در زمینه سرکوب تومور این فرضیه را مطرح کردند که این پاسخ طبیعی استرس سلول T، برای ایمونوتراپی موثر تومور، مضر است. برای اینکه ایمونوتراپی موثر باشد، سلول‌های T باید چیزهایی مانند سیتوکین‌های سیتوتوکسیک ترشح کنند تا سلول‌های تومور را از بین ببرند. ممکن است پاسخ PERK بتواند ترشح پروتئین را متوقف کند به نحوی که سلول‌های T را در مبارزه با تومورها، کمتر موثر کند.

در سال 2019، آزمایشگاه Thaxton سلول‌های T را بدون PERK ایجاد کرد و این سلول‌ها را به میزبان‌های حامل تومور تزریق کرد و دریافت که سلول‌های T که قادر به تجربه پاسخ استرس از طریق PERK نیستند، در کنترل رشد تومور بسیار خوب هستند. با استفاده از مدل‌های حیوانی، این گروه همچنین نشان داد که اثربخشی ایمنی‌درمانی‌های مورد استفاده بالینی را می‌توان با افزودن مهار PERK افزایش داد، و بیشتر نشان داد که PERK ایمنی درمانی مؤثر را مختل می‌کند. این امر باعث شد که این گروه آزمایشاتی را برای تعیین اینکه آیا PERK خود مسئول کنترل ضعیف تومور سلول T است یا اینکه آیا سایر بازیگران در مسیر سیگنالینگ آغاز شده توسط PERK می‌توانند مسئول مهار ترشح پروتئین در سلول‌های T باشند. محققان در ادامه دریافتند که وقتی PERK فعال می‌شود، اصلاح یک مولکول به نام p-eIF2 آلفا مسئول توقف لحظه ای سنتز پروتئین توسط سلول T در طول پاسخ استرس است. زمانی که محققان p-eIF2 آلفا را مجبور به توقف عملکرد طبیعی خود کردند، سلول‌های T به سنتز پروتئین ادامه دادند و سلول‌های T قادر به کنترل رشد تومور در موش‌ها بودند.

این کار بخشی از تلاش این تیم تحقیقاتی برای تشریح محور PERK برای درک نقشی است که این حسگر استرس در تنظیم عملکرد سلول‌های T در سرطان‌ها ایفا می‌کند. سرپرست این تیم تحقیقاتی افزود: هدف ما تشخیص قوی‌ترین اهداف درمانی در آبشار PERK برای ایجاد راه‌های منحصر به فرد برای بهبود اثربخشی ایمونوتراپی است. تحقیقات اخیر نشان می‌دهد که می‌توان سلول‌های T را از نظر ژنتیکی یا دارویی تغییر داد تا توانایی آن‌ها در مبارزه با سلول‌های تومور سرطانی افزایش یابد. این کار همچنین اهمیت مطالعه زیست‌شناسی سلولی و بیوانرژیتیک سلول‌ها را در خط مقدم درمان سرطان نشان می‌دهد.

پایان مطلب./