به گزارش پایگاه اطلاع رسانی بنیان، به نورون‌هایی که با یادگیری فعال می‌شوند، پتانسیل منحصربه‌فردی برای رمزگذاری حافظه نسبت داده شده‌است، اما نقش عملکردی انواع سلول‌های به صورت مجزا به خوبی شناخته نشده است و به طور خاص، مشخص نیست که آیا آنها از نظر عملکردی با نورون‌هایی که توسط تجربیات فعال شده‌اند متفاوت هستند یا خیر.

خاطره ترس‌های قدیمی، خاطره‌ای از وقایع آسیب زا است که در گذشته‌های دور (چند ماه تا چند دهه پیش ) رخ داده است. محققین دانشگاه کالیفرنیا در یک مطالعه‌ای بر روی موش، مکانیسم‌های اساسی را که توسط آن مغز خاطرات ترس‌های گذشته را ذخیره و تثبیت می‌کند نشان دادند.این مطالعه در Nature Neuroscience منتشر شده است. این مطالعه نشان می‌دهد که خاطرات ترسی که در گذشته‌های دور شکل گرفته‌اند، به‌طور دائم در اتصالات بین نورون‌های حافظه در قشر جلوی مغز یا PFC ذخیره می‌شوند.

Jun-Hyeong Cho ، دانشیار زیست شناسی سلولی و مولکولی، که این مطالعه را رهبری کرده است، در ارتباط با این موضوع گفت: «این مدارهای حافظه تثبیت شده در پیش‌پیشانی قراردارند که به تدریج پس از رویدادهای تروماتیک و ترسناک تقویت می‌شوند و این تقویت موجب تثبیت خاطرات ترس و ذخیره‌سازی آنها در قشر مغز می‌شود. با استفاده از همین مکانیزم تقویتی تدریجی، سایر حافظه‌های بدون ترس ناشی از گذشته نیز می‌توانند به طور دائم در PFC ذخیره شوند.

نورون‌های حافظه در PFC

مغز برای ذخیره خاطرات ترس‌های اخیر و ترس‌های خیلی دور و قدیمی از مکانیسم‌های مشخصی استفاده می‌کند. مطالعات قبلی نشان داده اند که شکل گیری اولیه حافظه ترس شامل هیپوکامپ می‌شود و این در حالی است که به تدریج با گذشت زمان، این دخیره سازی کمتر به هیپوکامپ وابسته می‌شود. درحال حاضر تحقیقات زیادی نحوه ذخیره سازی حافظه ترس‌های اخیر را توضیح می‌دهند، اما با این وجود تاکنون دلیل اینکه چگونه مغز خاطرات ترس‌های زمان‌های گذشته را تثبیت می‌کند به خوبی درک نشده است. بدین خاطر محققان بر روی PFC تمرکز کردند ( بخشی از قشر مغز که در مطالعات قبلی نقش آن در تثبیت حافظه زمان‌های گذشته ثابت شده است). چو گفت: «ما گروه کوچکی از سلول‌های عصبی یا نورون‌هایی را درون PFC پیدا کردیم که نورون‌های حافظه نامیده می‌شوند، این نورون‌ها در طول رویداد آسیب‌زای اولیه فعال بودند و در طول یادآوری و تثبیت حافظه ترس‌های خیلی دور دوباره فعال شدند. هنگامی که ما به طور انتخابی این نورون‌های حافظه را در PFC مهار کردیم، از روند یادآوری و تثبیت حافظه ترس‌های خیلی دور ، اما نه اخیر، توسط موش‌ها جلوگیری شد، که این خود نشان‌دهنده نقش حیاتی نورون‌های حافظه PFC در یادآوری و تثبیت خاطرات ترس‌های خیلی دور است.

مکانیسم ذخیره اطلاعات

در آزمایش‌ها، موش‌ها ابتدا یک محرک بد در محیطی به نام زمینه دریافت کردند، سپس آنها یاد گرفتند که محرک بد را با زمینه مرتبط کنند. هنگامی که یک ماه بعد در معرض همان زمینه قرار گرفتند، موش‌ها در پاسخ واکنش نشان دادند، بنابراین این یافته نشان می‌دهد که موش‌‎ها می‌توانند خاطرات ترس‌های خیلی دور را به خاطر بیاورند. محققان نشان دادند که اتصالات (سیناپس) بین نورون‌های حافظه در PFC، که مدارهای حافظه پیش پیشانی نامیده می‌شوند، با گذشت زمان پس از یادگیری ترس به تدریج تقویت شدند و چنین تقویتی به PFC کمک کرد تا خاطرات ترس‌های خیلی دور را به طور دائم ذخیره کند. در مرحله بعد، برای خاموش کردن حافظه ترس‌های خیلی دور در موش‌ها، محققان بارها موش‌ها را در معرض همان زمینه پیش‌بینی ترس، اما بدون محرک بد قرار دادند. نتیجه کاهش واکنش ترس به زمینه بود. چو گفت: «جالب است که خاموش کردن حافظه ترس‌های خیلی دور، مدارهای حافظه پیش پیشانی را که قبلاً برای ذخیره حافظه ترس از راه دور تقویت شده بودند، ضعیف کرد. علاوه بر این، دستکاری‌های دیگری که مانع از تقویت مدارهای حافظه PFC می‌شدند نیز از فراخوانی حافظه ترس‌های خیلی دور جلوگیری کردند. چو توضیح داد که اختلال در تثبیت حافظه ترس می‌تواند منجر به ترس ناسازگار مزمن در PTSD شود که حدود 6 درصد از جمعیت را در مقطعی از زندگی تحت تاثیر قرار می دهد.

نتایج کسب شده از مطالعه

در حالی که رمزگذاری اولیه خاطرات زمینه‌ای شامل تقویت مدارهای هیپوکامپ است، ولی این خاطرات به تدریج در قالب اشکال تثبیت شده‌ای در نئوکورتکس بالغ شده و تثبیت می‌شوند و وابستگی آنها نسبت به محل ذخیره اولیه یعنی هیپوکامپ کمتر می‌شود. در این مطالعه پیشنهاد شده است که ذخیره‌سازی طولانی‌مدت خاطرات زمینه‌ای ممکن است شامل تغییرات سیناپسی پایدار در مدارهای نئوکورتتیکال است و همچنین نشان دادیم که که تثبیت خاطرات ترس‌های خیلی دور در موش‌ها با تقویت پیشرونده اتصالات تحریکی بین نورون‌های قشر جلوی پیشانی (PFC) همراه بوده که در حین یادگیری و در طول یادآوری مجدد این ترس‌های خیلی دور این ناحیه از حافظه مجدد در در موش‌ها فعال می‌شود، این در حالی  بود که با از بین بردن خاطرات ترس‌های خیلی دور، سیناپس‌های حافظه جلوی پیشانی (PFC)  نیز تضعیف شد. این پلاستیسیته خاص سیناپس وابسته به CREB بود و می‌توانست به PFC منتقل شود، پس به سیگنال‌های هیپوکامپ نیازی نداشت . علاوه بر این، مشاهدات نشان داد که نورون‌های PFC به شدت به سایر نورون‌های PFC که در طول فراخوانی حافظه ترس‌های خیلی دور فعال میشدند ، اتصال قوی برقرار می‌کردند. این مطالعه ما نشان داد که تقویت تدریجی و خاص سیناپس مدارهای PFC می‌تواند به ذخیره‌سازی طولانی‌مدت خاطرات متنی کمک کند.

اهمیت یافته‌های این مطالعه

او گفت: "با توجه به اینکه بیماران PTSD از خاطرات ترسی که در گذشته‌های دور شکل گرفته رنج می‌برند، مطالعه ما بینش مهمی را برای توسعه استراتژی‌های درمانی برای سرکوب ترس مزمن در بیماران PTSD ارائه می‌دهد." در مرحله بعد، تیم چو قصد دارد به طور انتخابی مدارهای حافظه جلوی پیشانی را تضعیف کند و بررسی کند که آیا این دستکاری یادآوری خاطرات ترس از راه دور را سرکوب می کند یا خیر. چو گفت: «ما انتظار داریم که نتایج به ایجاد مداخله مؤثرتری در PTSD و سایر اختلالات مرتبط با ترس کمک کند.

پایان مطلب/.