به گزارش پایگاه اطلاع رسانی بنیان، تیمی از دانشمندان دانشکده پزشکی دانشگاه پیتسبورگ قطعه پازل گم شده را در معمای چگونگی کنترل مرگ و میر تومورهای ملانوما پیدا کردند. در مقاله‌ای که در Science منتشر شده است، آن‌ها توضیح دادند که چگونه تغییرات ژنتیکی خاصی را شناسایی کرده‌اند که به تومورها اجازه می‌دهد به سرعت رشد کنند و در عین حال از مرگ خود نیز جلوگیری می‌کنند. این کشف می‌تواند پیامدهای قابل توجهی برای نحوه درک و درمان ملانوم توسط انکولوژیست‌ها داشته باشد. تلومرها، کلاهک‌های محافظ در انتهای کروموزوم بوده، که برای جلوگیری از تجزیه DNA مورد نیاز هستند. در سلول‌های سالم، تلومرها با هر چرخه تکثیر کوتاه‌تر می‌شوند تا جایی که آنقدر کوتاه می‌شوند که سلول دیگر نمی‌تواند تقسیم شود. اختلال در حفظ طول تلومرها می‌تواند منجر به بیماری شدید شود. سندرم‌های تلومر کوتاه منجر به پیری و مرگ زودرس می‌شود، اما تلومرهای طولانی با سرطان مرتبط هستند.
برای سال‌ها، دانشمندان تلومرهای بلند و قابل توجهی را در تومورهای ملانوما مشاهده کرده‌اند، به‌ویژه در مقایسه با سایر انواع سرطان. ارتباط خاصی بین ملانوما و حفظ تلومر وجود دارد. برای تبدیل ملانوسیت به سرطان، یکی از بزرگترین موانع جاودانه شدن خود است. زمانی که بتواند این کار را انجام دهد، به خوبی در مسیر سرطان قرار دارد. پروتئین تلومراز مسئول طویل شدن تلومرها، محافظت از آن‌ها در برابر آسیب و جلوگیری از مرگ سلولی است. تلومراز در اکثر سلول‌ها غیرفعال است، اما بسیاری از انواع سرطان‌ها از جهش‌هایی در ژن تلومراز، TERT استفاده می‌کنند که این پروتئین را فعال می‌کند و به سلول‌ها اجازه می‌دهد به رشد خود ادامه دهند. ملانوما به خصوص برای انجام این کار شناخته شده است.
حدود 75 درصد تومورهای ملانوما حاوی جهش‌هایی در ژن TERT هستند که تولید پروتئین را تحریک کرده و فعالیت تلومراز را افزایش می‌دهد. با این حال، زمانی که دانشمندان TERT را در ملانوسیت‌ها جهش دادند، نتوانستند همان تلومرهای بلندی را که در تومورهای بیمارشان دیده می‌شود تولید کنند. معلوم شد که جهش‌های پروموتر TERT فقط نیمی از ماجرا بود. تیم آزمایشگاه Alder در حالی که در حال بررسی پایگاه‌های داده جهش سرطان بود، قبلاً منطقه‌ای را در یک پروتئین متصل‌کننده تلومر به نام TPP1 کشف کرده بود که اغلب در تومورهای ملانوما جهش یافته بود. عزم Chun-on در آزمایشگاه زمانی درخشید که او متوجه شد که جهش های TPP1 به طور قابل توجهی شبیه جهش‌های TERT هستند. آن‌ها در ناحیه پروموتر تازه مشروح شده TPP1 قرار گرفتند و تولید پروتئین را تحریک کردند. بیوشیمی‌دانان بیش از یک دهه قبل نشان دادند که TPP1 فعالیت تلومراز را در یک لوله آزمایش افزایش می‌دهد، اما محققین هرگز نمی‌دانستند که این واقعاً از نظر بالینی اتفاق افتاده است. هنگامی که این دو پروتئین برای ایجاد تلومرهای بلند مشخص در تومورهای ملانوما هم افزایی کردند TPP1 عامل گمشده‌ای بود که دانشمندان به دنبال آن بودند و در تمام طول مدت در معرض دید پنهان بود.
پایان مطلب/