نقش پر رنگ میتوکندری در بیماری‌های قلبی
اختلال عملکرد میتوکندری و اختلال اندوتلیال با بسیاری از بیماری‌های قلبی عروقی مرتبط است.
امتیاز:
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی بنیان، بسیاری از بیماری‌های قلبی عروقی مانند آترواسکلروزیس یا سخت شدن شریان‌ها با اختلال عملکرد میتوکندری و اختلال اندوتلیال در بافت‌های قلب و عروق خونی ارتباط دارند. با وجود پیشرفت قابل توجه در درمان بیماری‌های قلبی عروقی، نیاز به بررسی میتوکندری به عنوان یک هدف درمانی وجود دارد.
نتایج پژوهشی که اخیرا منتشر شده است، مقالات موجود در مورد مطالعات مرتبط را بررسی کرده و توصیه‌هایی برای مطالعه بیشتر ارائه می‌دهد. این مقاله توسط پروفسور جووانی سیکارلی، دکتر، متخصص قلب مداخله گر در بیمارستان مونالدی در ناپل ایتالیا و استاد زیست شناسی در کالج علوم و فن آوری در دانشگاه تمپل نوشته شده است. نویسندگان مشترک شامل یک تیم بین‌المللی هستند که با موسسه تحقیقات سرطان و پزشکی مولکولی Sbarro و سازمان تحقیقات سلامت Sbarro کار می‌کنند که توسط موسس و رئیس SHRO، دکتر آنتونیو جوردانو، استاد دانشگاه تمپل و دانشگاه سینا رهبری می‌شود.
نویسندگان پیشنهاد می‌کنند که بررسی دقیق تری از این رابطه بین اختلال عملکرد میتوکندریایی، اختلال اندوتلیال و آترواسکلروزیس، برای شناسایی اهداف پزشکی دقیق جدید برای تنظیم بهتر عملکرد میتوکندریایی در بیماران مبتلا به این شرایط ضروری است.
ناکارآمدی میتوکندری به دلیل مولکولی به نام گونه‌های اکسیژن فعال (ROS) یا رادیکال‌های آزاد که توسط میتوکندری‌های ناکارآمد تولید می‌شوند، باعث اختلال عملکرد اندوتلیال می‌شود. سپس افزایش ROS منجر به استرس اکسیداتیو، التهاب و تجمع کلسترول و لیپیدها می‌شود و پلاک‌های آترواسکلروتیک را در رگ‌های خونی تشکیل می‌دهد. تعدیل عملکرد میتوکندری از طریق فن‌آوری‌های پزشکی دقیق می‌تواند توسعه این اختلال اندوتلیال را به تاخیر بیندازد. اگرچه میتوکندری به عنوان یک هدف درمانی جدید در زمینه‌های پاتولوژیکی مختلف شناخته شده است، هیچ مطالعه بالینی یا پیش بالینی بر روی آترواسکلروزیس طراحی نشده است. اگرچه آنتی اکسیدان‌ها و ژن درمانی روش‌های جذابی برای درمان آترواسکلروزیس هستند، با این حال به مطالعات بیشتری نیاز است.
نویسندگان امیدوارند که آزمایش‌های بالینی یا پیش بالینی جدیدی را برای بررسی تاثیر تعدیل میتوکندریایی بر توسعه پلاک آترواسکلروتیک آغاز کنند تا ارزیابی کنند که آیا این نوع مداخله درمانی می‌تواند منجر به کاهش قابل توجه خطر باقی مانده مربوط به بیماری‌های قلبی عروقی ایسکمیک شود یا خیر.
پایان مطلب./