به گزارش پایگاه اطلاع رسانی بنیان، یک مطالعه جدید توسط محققان مرکز جامع سرطان دانشگاه ایالتی اوهایو، بیمارستان سرطان جی جیمز و موسسه تحقیقاتی ریچارد جی، پیشنهاد راهی برای انرژی دادن مجدد به سلول‌های ایمنی کشنده حیاتی که در هنگام مبارزه با سرطان یا عفونت‌های ویروسی مزمن فرسوده شده‌اند پیشنهاد می‌کند. سلول‌های ایمنی به نام سلول‌های +T-CD8 در تلاش‌های سیستم ایمنی برای حذف سلول‌های سرطانی و سلول‌های آلوده ویروسی از بدن بسیار مهم هستند. این سلول‌ها همچنین بازیگران کلیدی در درمان‌های ایمنی به نام محاصره نقاط بازرسی ایمنی و درمان با سلول‌های T CAR هستند. برای این مطالعه حیوانی و سلولی، محققان ابتدا یک سیستم مدل جدید برای مطالعه اختلال عملکرد +T-cell CD8 انسانی و اینکه آیا این اختلال می‌تواند معکوس شود یا خیر، توسعه دادند. نتیجه کار آن‌ها نشان داد که سیگنال دهی مزمن به وسیله‌ی فاکتور رشد تغییردهنده بتا ۱ (TGFβ1) کاهش عملکرد سلول‌های کشنده را، تسریع می‌کند. فاکتور رشد تغییردهنده (Transforming growth factor) یا فاکتور رشد تراریختی یک خانواده بزرگ پروتئینی، مشتمل بر دو زیرگروه بزرگ و مهم از فاکتورهای رشد چند پپتیدی به نام‌های TGFα و TGFβ است، و نقش مهمی در بازسازی سلولی، تمایز یاخته و رویان‌زایی ایفا می‌کند. این مطالعه در ادامه نشان داد که تقویت فعالیت یک سیتوکین به نام پروتئین مورفوژنتیک استخوانی ۴ (BMP4) در حالیکه TGFβ1، را مسدود می‌کند، می‌تواند عملکرد سلول‌های +T-CD8 تحریک شده مزمن انسانی را حفظ کند. این امر همچنین باعث بهبود پاسخ‌ها در مدل‌های حیوانی به تومورها و عفونت‌های ویروسی مزمن می‌شود.
به گفته محقق اصلی این مطالعه حازم غنیم، و استادیار گروه عفونت میکروبی و ایمنی دانشگاه اوهایو، هنگامی‌که سلول‌های T کشنده به شدت ناکارآمد می‌شوند، قادر به پاک سازی موثر سرطان یا عفونت‌های ویروسی از بدن نیستند، و به خوبی به ایمنی درمانی پاسخ نمی‌دهند. غنیم که عضو برنامه تحقیقات زیست شناسی سرطان موسسه تحقیقاتی ریچارد جی نیز هست، گفت: " ما دریافتیم که تنظیم مجدد سیگنال دهی TGFβ و BMP4 می‌تواند این سلول‌های T ناکارآمد را بازسازی کند و پاسخ آن‌ها به ایمونوتراپی‌های مبتنی بر سلول T و سایر درمان‌های بازرسی ایمنی را افزایش دهد. وی افزود، این استراتژی جدید می‌تواند به طور بالقوه اثربخشی این درمان‌ها را بهبود بخشد و به پاک سازی موثرتر عفونت‌های مزمن یا تومورها کمک کند. غنیم و همکارانش استدلال کردند که نشانه‌هایی را در ریزمحیط تومور پیدا کردند که احتمالا می‌تواند باعث تغییر سلول‌های T به مسیری شود که منجر به اختلال عملکرد آن می‌شود. آن‌ها همچنین استدلال کردند که شناسایی سیگنال‌های کلیدی درگیر در این تغییر، اهداف جدیدی را آشکار می‌کند که می‌تواند اثربخشی درمان‌های ایمنی T-cell را بهبود بخشد. قرار گرفتن مداوم در معرض آنتی ژن‌های سلول‌های سرطانی در ریزمحیط تومور باعث می‌شود که سلول‌های T کشنده علائم فرسودگی خفیف را نشان دهند و به طور خفیف ناکارآمد شوند. محققان دریافتند که این سلول‌های T با ناکارآمدی خفیف با قرار گرفتن در معرض مزمن با TGFβ1 که حتی پس از استراحت سلول‌ها نیز پایدار می‌مانند، به وضعیت اختلال عملکردی عمیق سوق داده می‌شوند. آن‌ها همچنین دریافتند که سیتوکین BMP4 خستگی را محدود می‌کند و بقای سلول‌های +T-cell CD8 تحریک شده مزمن را بهبود می‌بخشد. محققان سپس از مدل‌های حیوانی استفاده کردند تا نشان دهند که تنظیم تعادل سیگنال دهی TGFβ1 و BMP4 می‌تواند باعث حفظ توانایی کشتن تومورها توسط سلول‌های T انسانی و تقویت پاسخ‌های سلول‌های T فرسوده به درمان انسداد ایست بازرسی ایمنی و همچنین کنترل عفونت ویروسی کوریومننژیت لنفوسیتی مزمن مادام العمر شود.
غنیم گفت: " یافته‌های ما نشان می‌دهد که سطوح نسبی TGF بتا و پروتئین مورفوژنتیک استخوان در یک ریزمحیط تومور به‌شدت بر عملکرد سلول‌های +T-CD8 تحریک ‌شده به طور مزمن تأثیر می‌گذارد و یک استراتژی جدید بالقوه را برای برنامه‌ریزی مجدد مجدد اپی ژنتیک سلول‌های T ناکارآمد در طول درمان محاصره ایست بازرسی ایمنی را نشان می‌دهد."

پایان مطلب./