به گزارش پایگاه اطلاع رسانی بنیان، موش های صحرایی برهنه (Heterocephalus glaber) در زمره عجیب‌ترین پستانداران جهان به شمار می‌رود. این موش به استثنای سبیل‌ها و اندک موهایی که نقش حسگر را دارند، کاملاً بی‌مو، صورتی رنگ و دارای بدنی پر از چین و چروک است. سری بزرگ دارد و بیش‌تر حجم سر را ماهیچه‌های آرواره‌ای اشغال کرده اند. چشم‌های ریزی دارد و چنین به نظر می‌رسد که لوچ است! لب‌های جانور در پشت دندان‌های پیشین خمیده و بسیار بزرگ که پیوسته رشد می‌کنند قرار دارند. در بین انگشت‌های پای آن موهایی وجود دارد که به آن کمک می‌کند تا از پاهای خود به عنوان جارو استفاده کند.این جانداران همچنین یک ویژگی شگفت‌انگیز دارند که بسیار برای دانشمندان هیجان انگیز می‌باشد، تحقیقات جدید نشان می‌دهد روش خاص تولید مثل در آن‌ها نسبت به تولید مثل دیگر پستانداران می‌تواند، کلید حفظ باروری در انسان‌ها را در دست داشته باشد. این جوندگان تقریباً نابینا و ساکن زیرزمین تاکنون از بسیاری از هنجارهای زیستی را به چالش کشیده‌اند، با نفوذناپذیری در برابر سرطان، مقاومت در برابر درد، نشانه‌های کمی از افزایش سن، و توانایی تبدیل انرژی مانند گیاهان در محیط های کم اکسیژن. اکنون، یک مطالعه جدید روشن کرده است که چگونه جوندگان ماده که بیش از ۳۰ سال عمر می‌کنند، می‌توانند در طول سال‌ها به تولید مثل خود ادامه دهند.
دکتر میگوئل برینو انریکز، نویسنده اصلی این مقاله واستادیار موسسه تحقیقاتی مگی - وومنز و دانشکده پزشکی دانشگاه پیتزبورگ در رشته های زنان و زایمان و علوم باروری می‌گوید: " موش‌های صحرایی برهنه عجیب ترین حیوانات هستند. آن‌ها طولانی‌ترین عمر را در بین جوندگان دارند، تقریباً هرگز سرطان نمی‌گیرند، مانند سایر پستانداران احساس درد نمی‌کنند، و فقط ملکه می‌تواند بچه دار شود. اما برای من، شگفت‌انگیزترین قضیه این است که آن‌ها هرگز از بچه دار شدن دست نمی‌کشند و با افزایش سن، باروری آن‌ها کاهش نمی‌یابد." این تیم تخمدان های دست نخورده موش برهنه را با تخمدان های موش‌ها در مراحل مختلف رشد مقایسه کردند. در حالی که موش‌ها از حدود ۹ ماهگی، با طول عمر حدود چهار سال، کاهش باروری را نشان دادند، همتایان جونده مشابه آن‌ها این افت را نشان ندادند. بیشتر پستانداران ماده، از جمله انسان و موش، با تعداد محدودی از سلول‌های زایا متولد می‌شوند که در طول زمان تخلیه می‌شوند و به طور فزاینده‌ای مانع باروری می‌شوند. با این حال، به نظر می‌رسد موش‌های برهنه دارای فرآیندهای بیولوژیکی خاصی هستند که این سلول‌ها را حفظ می‌کند و باروری آن‌ها را در تمام طول زندگی حفظ می‌کند.

در این مطالعه، محققان همچنین ماده های غیر هم جنس را از کلونی خارج کردند تا تولید مثل آن ها را فعال کنند. در این مطالعه، محققان همچنین برای فعال کردن تولید مثل، ماده‌های سه ساله غیر زایا را از کلنی خارج کردند. آن‌ها به زودی کشف کردند که این ماده‌ها دارای سلول‌های پیش ساز تخمک هستند که شروع به تقسیم شدن می‌کنند تا وضعیت ملکه خود را آماده کنند و تبدیل به مولد زایا شوند. برخلاف انسان و سایر پستانداران، این فرآیند تخم‌زایی پس از تولد در موش‌های برهنه اتفاق می‌افتد، با تقسیم سلول‌های پیش‌ساز تخمک برای تشکیل سلول‌های تخمک در حیوانات سه ماهه و 10 ساله. برینیو انریکز گفت: " ین مهم است زیرا اگر بتوانیم بفهمیم چگونه آن‌ها می‌توانند این کار را انجام دهند، ممکن است بتوانیم اهداف دارویی یا تکنیک‌های جدیدی را برای کمک به سلامت انسان توسعه دهیم. علارغم اینکه امروزه انسان‌ها عمر طولانی تری دارند، یائسگی هنوز در همان سن که به طور معمول رخ می‌هد، اتفاق می‌افتد. در انسان، اووژنز در مرحله جنینی رشد رخ می‌دهد، بنابراین تعداد سلول‌های تخمک در هنگام تولد محدود می‌شود. یک تا دو میلیون سلول تخمک در دوران بلوغ به ۳۰۰ هزار تا ۵۰۰ هزار کاهش می‌یابد و پس از آن تا یائسگی کاهش می‌یابد. در حالی که برخی از آن‌ها براثر تخمک گذاری از بین می‌روند، بیشتر آن‌ها می‌میرند.

بررسی اینکه چگونه موش‌های برهنه در طول عمر طولانی خود سلول‌های تخمک خود را حفظ می‌کنند و حتی بیشتر می‌سازند، این پتانسیل را دارد که مسیرهای جدیدی برای درمان‌های تولید مثل برای انسان ایجاد کند. وی همچنین اصافه کرد: " امیدواریم آنچه را که از موش صحرایی برهنه یاد می‌گیریم برای محافظت از عملکرد تخمدان در اواخر عمر و طولانی کردن باروری به کار ببریم."
پایان مطلب./