به گزارش پایگاه اطلاع رسانی بنیان، آدرنولوکودیستروفی وابسته به X (X-ALD) یک اختلال ژنتیکی نادر است که بر سیستم عصبی و غدد فوق کلیوی تأثیر می‌گذارد. این بیماری به دلیل جهش در ژن ABCD1 در کروموزوم X ایجاد می‌شود که با آسیب تدریجی به غلاف میلین اطراف رشته‌های عصبی در مغز و نخاع مشخص می‌شود. علائم ممکن است شامل تغییرات رفتاری، مشکل در هماهنگی و حرکت، و کاهش بینایی و شنوایی باشد.دانشمندان نتایج یک کارآزمایی بالینی کنترل شده را برای یک داروی جدید برای درمان آدرنولوکودیستروفی وابسته به X را گزارش کردند.

علایم و دلایل ایجاد بیماری ALD

آدرنولکودیستروفی یک بیماری عصبی دژنراتیو و پیشرونده است که در کودکی با افزایش رنگدانه در پوست و شواهد آزمایشگاهی بیماری دژنراتیو غدد فوق کلیه بروز می‌کند. برخی از افراد مبتلا در دوران بزرگ سالی با ویژگی‌های عصبی با شدت کمتر و ناکارآمدی غده فوق کلیوی یا آنچه بنام آدرنومیلونوروپاتی خوانده می‌شود، تظاهر می‌یابند.  نشان داده شده که ALD با کمبود آنزیم اسید چرب دارای زنجیره بسیار بلند COA سنتتاز همراه است، اما به دلیل جهش در ژن ABCD1 نسبت به کمبود پروتئین غشایی پراکسی زومی ثانویه است. پروتئین آدرنولوکودیستروفی (ALDP) به بدن شما کمک می کند تا اسیدهای چرب با زنجیره بسیار بلند (VLCFAs) را تجزیه کند. اگر پروتئین کار خود را انجام ندهد، اسیدهای چرب در بدن شما جمع می‌شوند که می‌تواند به سلول‌های اندام فرد آسیب برساند. بنابراین افراد مبتلا به ALD دارای جهش در ژن سازنده ALDP هستند و بدن آنها ALDP کافی نمی‌سازد نقص در ALDP منجر به افزایش سطح VLCFA در پلاسما و بافت‌ها می شود. طیف بالینی در مردان مبتلا به X-ALD از نارسایی جدا شده قشر آدرنال و میلوپاتی پیشرونده آهسته تا دمیلیناسیون مخرب مغزی متغیر است. اکثر زنان هتروزیگوت  نیز تا سن 60 سالگی علائم را نشان می‌دهند. در بیماران فردی سیر بیماری غیرقابل پیش بینی باقی می‌ماند.

بیماری X-ALD

X آدرنولوکودیستروفی وابسته به X (X-ALD) شایع ترین اختلال پراکسیزومی است و از 50 بیماری نادری است که ماده سفید مغز را تحت تأثیر قرار می‌دهد که به آنها لوکودیستروفی گفته می‌شود. آسیب ژنتیکی در X-ALD به دلیل نقص در کروموزوم X است. مردانی که تحت تأثیر X-ALD قرار می‌گیرند، تحرک، تعادل و توانایی‌های حسی خود را به تدریج کاهش می‌یابد که  این خود منجر به مشکلاتی مانند بی‌اختیاری و اختلال در عملکرد جنسی می‌شود. اگرچه X-ALD از طریق کروموزوم X به ارث می‌رسد، ولی حاملان زن نیز می‌توانند علائم بیماری را تجربه کنند. تقریباً 30 درصد از کودکان پسر و 60 درصد از مردان بالغ به آنسفالیت مبتلا می‌شوند ( یک شکل کشنده از این بیماری است که طی دو تا سه سال منجر به مرگ می‌شود. این بیماری تقریباً یک مورد از هر 20000 تولد در سراسر جهان را تحت تأثیر قرار می‌دهد.

طریقه انجام آزمایش

اکنون، برای اولین بار، دانشمندان از تمام مراکز مربوط به لوکودیستروفی در اروپا و ایالات متحده به طور مشترک موفق به دستیابی به داده‌های آزمایشی کنترل شده برای آدرنولوکودیستروفی مرتبط با X شده اند. از 116 بیمار، 77 نفر داروی leriglitazone و 39 نفر دارونما دریافت کردند. این دارو قبلاً در مطالعات پیش بالینی نشان داده بود که می‌تواند از تخریب عصبی جلوگیری کند و در برابر التهاب تهدید کننده زندگی مغز محافظت کند. در واقع کارآزمایی بالینی ما نشان داده است که هیچ یک از بیمارانی که دارو مصرف کرده‌اند تحت تأثیر التهاب مغز قرار نگرفته‌اند. در مقابل، در میان شرکت‌کنندگانی که دارونما دریافت کردند، 15 درصد در طی دو سال به این شکل تهدیدکننده زندگی، مبتلا شدند.

داروی leriglitazone

بیماران بزرگسال مبتلا به آدرنولوکودیستروفی به دلیل ایجاد آدرنومیلونوروپاتی، پیش آگهی ضعیفی دارند. علاوه بر این، بخش بزرگی از بیماران مبتلا به آدرنومیلونوروپاتی دچار آدرنولوکودیستروفی پیشرونده مغزی نیز می‌شوند. leriglitazone یک آگونیست گاما گیرنده فعال شده با تکثیرکننده پراکسی زوم انتخابی جدید است که بیان ژن‌های کلیدی را تنظیم می‌کند که در فرآیندهای التهابی عصبی و نورودژنراتیو دخیل در پیشرفت بیماری آدرنولوکودیستروفی نقش دارند. هدف ما ارزیابی اثر لریگلیتازون بر نشانگرهای بالینی، تصویربرداری و بیوشیمیایی پیشرفت بیماری در بزرگسالان مبتلا به آدرنومیلونوروپاتی بوده است.  به بیانی دیگر leriglitazone یک آگونیست پراکسی زوم متمایز گیرنده γ (PPARγ) است که دارای مشخصات عالی برای بیماری‌های مرتبط با سیستم عصبی مرکزی (CNS) با کارایی عالی in-vivo است. درمان با لریگلیتازون پتانسیل کاهش التهاب مغزی و کند کردن پیشرفت بیماری را دارد.

اهداف دنبال شده در مطالعه

هدف واقعی این مطالعه نشان دادن این بود که این دارو از بدتر شدن اختلالات راه رفتن در بیماران X-ALD در طول دو سال جلوگیری می‌کند. این به ویژه در کسانی که به موقع تحت درمان قرار گرفتند، خوب عمل کرد. زیرا هر چه اختلال در راه رفتن پیشرفته‌تر باشد، تأثیر آن کمتر است. دکتر Köhler توضیح می‌دهد. با این وجود، بسیاری از نکات حاکی از تأثیر بالینی داروی جدید بود: علاوه بر نشانه‌هایی که می‌توان گفت از التهاب مغز پیشگیری کرد، سایر اثرات شامل بهبود شرایط عصبی مانند اختلالات تعادل بود که تأثیر مثبتی بر کیفیت زندگی افراد بیمار داشت.

اطلاعات بیشتر در مورد مطالعه

همه شرکت‌کنندگان در این مطالعه در حال حاضر این گزینه را دارند که درمان با leriglitazone را در مجموع به مدت پنج سال به عنوان بخشی از یک مطالعه گسترش آزاد ادامه دهند. علاوه بر این، مطالعات بعدی در بیمارانی که از قبل درگیری مغز دارند برنامه ریزی شده است. این به ما امیدواری می‌دهد که در آینده نیز بتوانیم بیماران مبتلا به درگیری پیشرفته و التهابی مغز را با یک دارو به طور موثر درمان کنیم، به ویژه آنهایی که دیگر نمی‌توانیم با پیوند سلول‌های بنیادی به آنها کمک کنیم. دکتر Köhler توضیح می‌دهد که این فقط در مراحل اولیه التهاب مغز امکان پذیر است.

ایجاد یک مرکز برای اختلالات میلین

قرار است ا قبل از پایان سال جاری یک مرکز برای اختلالات میلین که شامل لوکودیستروفی و مولتیپل اسکلروزیس در بیمارستان دانشگاه Leipzig ایجاد شود و این اولین مرکز در آلمان خواهد بود. دکتر Köhler ، می‌گوید: «در مورد چنین بیماری‌های نادری، گرد هم آوردن برتری حوزه‌های مختلف درمان و تحقیقات به منظور دستیابی مشترک به بینش‌های جدید و پیشرفت بیشتر، بسیار مهم است.

پایان مطلب/.