به گزارش پایگاه اطلاع رسانی بنیان، میان بهبود زخم و تشکیل سرطان شباهت‌های سلولی و مولکولی زیادی دارند، اما تاکنون این دو به طور سیستماتیک مقایسه نشده‌اند. Wietechaو همکاران در این مطالعه با استفاده از ترانس کریپتومیکس در کل بافت و سطوح تک سلولی، زخم‌های پوستی را در طول زمان نمایان کرده و آنها را با تومورها مقایسه کردند. آنها در این کار موفق شدند ژن‌های شناخته شده مرتبط با سرطان‌های مختلف را کشف کرده و از این طریق نشان دادند که میان فیبروبلاست‌های زخم و فیبروبلاست‌های مرتبط با سرطان ارتباط مشترکی  وجود دارد.

بهبود زخم و تشکیل سرطان

برای بهبود زخم مراحل ترمیم متوالی، بافت آسیب دیده را به حالت هموستاز برمی‌گرداند، در سرطان به عنوان "زخمی که بهبود نمی‌یابد" در مراحل اولیه ، فرایند ترمیم متوقف می‌شود، زیرا سلول‌های سرطانی و سلول‌های استرومایی به طور مداوم سیتوکین‌ها، فاکتورهای رشد و فاکتورهای مرتبط با ماتریکس خارج سلولی (ECM) را آزاد می‌کنند. در این فرایند سلول‌های فیبروبلاست بر اساس عملکرد به دوگروه تقسیم می‌شوند، گروه اول، مربوط به فیبروبلاست‌هایی است که در مرحله بهبودی اولیه  زخم فعالیت دارند، که به آنها فیبروبلاست مرتبط با سرطان(CAF یا زخم زودهنگام) نیز می‌گویند که در حاشیه تومور بیش فعال می‌شوند ،زیرا قادرند به تجمع فاکتورهای کلاژن‌ساز و CAF‌های انقباضی پروتومورزا کمک ‌کنند و از این طریق ایجاد ماتریکس خارج سلولی فیبروتیک را تشدید کنند. به ریزمحیط دورتر از حاشیه‌ی تومور، که یک شیب به سمت عادی‌سازی ریزمحیط مجاور تومور دارد( CAF یا زخم دیررس) گفته میشود که به صورت یک شبکه ECM غنی‌شده با الاستین در اطراف تومور، رسوب می‌کند.

نکته مهم‌تر این بود که نویسندگان این مطالعه نشان دادند که فیبروبلاست مرتبط با سرطان(CAF یا زخم زودهنگام) از طریق فعال کردن فاکتور رونویسی RUNX2 فعالیت خود را پیش می‌برند. این نتایج می‌تواند راه را برای توسعه ابزارهای تشخیصی نوآورانه برای شناسایی بهتر گسترش تومور و پیش‌بینی دقیق‌تر نتیجه سرطان هموار ‌کند.

پایان مطلب/.