به گزارش پایگاه اطلاع رسانی بنیان، همه پستانداران، از جمله انسان، برای تقویت و در نتیجه شنیدن صداهای با فرکانس بالا به سلول‌های مویی بیرونی حلزون گوش متکی هستند. سلول‌های موی بیرونی آسیب‌پذیرترین سلول‌های گوش داخلی هستند و در صورت از بین رفتن نمی‌توان آنها را بازسازی کرد – آسیب به این سلول‌ها معمولاً منجر به کاهش شنوایی می‌شود.

پروتئین پرستین

Prestin یک پروتئین حرکتی ضروری برای تقویت حلزون بر پایه سلول‌های موی بیرونی (OHC) است. با این حال، به طور کامل درک نشده است که چگونه پرستین به فرآیند تقویت مکانیکی صدا کمک می‌کند. همچنین مشخص نیست که عملکرد انتقال آنیون ضعیف پرستین در بقای OHC نقش فیزیولوژیکی دارد یا خیر. در این مطالعه، ما ارزیابی تجربی این سوالات برجسته را با استفاده از مدل‌های موش ارائه می‌کنیم که در این مدل‌ها سینتیک موتور پرستین به طور قابل‌توجهی کند شده بود. نتایج ما از سهم سینتیک حرکتی سریع پرستین در شنوایی طبیعی حمایت می‌کند و در مقابل سهم عملکرد انتقال ضعیف پرستین برای نگهداری OHC بحث می‌کند.

سلول‌های موی بیرونی (OHCs)

سلول‌های موی بیرونی (OHCs) در گوش پستانداران دارای تحرک الکتریکی هستند، تغییرات طولی ناشی از الکتریکی که تصور می‌شود به طور مکانیکی ارتعاشات برانگیخته صدا را تقویت می‌کنند.. شواهد زیادی وجود دارد که OHCs در عملکرد حلزون و علل کاهش شنوایی حلزون اهمیت بالایی دارد زیرا دسته‌های موی سلول‌های حسی شنوایی توسط ارتعاشات صدا منحرف می‌شوند و باعث باز و بسته شدن کانال‌های انتقال مکانیکی-الکتریکی می‌شوند. جریان گیرنده حاصل پتانسیل غشای سلول را تعدیل می کند. حلزون گوش پستانداران شامل دو نوع متمایز از سلول های مویی است.

سلول‌های موی بیرونی (OHC) ارتعاشات مکانیکی درون اندام کورتی (OoC) را تغییر می‌دهند و تنظیم فرکانس و فشرده‌سازی محدوده دینامیکی را ممکن می‌سازند. OHC های ناکارآمد و از دست رفته به شدت حساسیت را کاهش می‌دهند و این یکی از دلایل اصلی کاهش شنوایی حسی عصبی است.

نحوه عملکرد پروتئین پرستین

پروتئین پرستین (SLC26A5) که به دلیل عملکرد سریع حرکتی خود از نت موسیقایی "presto" نامگذاری شده است، برای کنترل انقباضات و کشیدگی سلول‌های موی بیرونی در طول تقویت حلزون شناخته شده است. در مطالعه کنونی، محققین Northwestern Medicine شنوایی موش‌هایی را که دارای یک نوع ژنتیکی بودند که پرستین غیرطبیعی تولید می‌کرد، را تجزیه و تحلیل کردند، ( این پروتئین قبلاً با ناشنوایی در انسان‌ها مرتبط بود) سپس آنها مشاهده کردند که موش‌های دارای این نوع از پروتئین، در میزان حرکت سلول‌های موی بیرونی کندتر نشان بوده و نسبت به صداهای با فرکانس بالاتر نیز حساسیت کمتری دارند. بنابراین دانشمندان با معرفی و دانستن یک نوع عمل کاربردی ژنتیکی اضافی برای Prestin که سرعت سلول‌های موی بیرونی را نیزکاهش می‌دهد، توانستند شنوایی را در مدل‌های موش به طور کامل بازیابی کنند.

چگونگی عملکرد پرستین

دکتر Kazuaki Homma، استادیار گوش و حلق و بینی – جراحی سر و گردن و نویسنده ارشد این مطالعه، گفت: یافته‌ها به درک پیشین و تقویت حلزون کمک می‌کند. هوما گفت: "ما این مدل موش را تولید کردیم که جهش انسانی را بیان می‌کند که عملکرد حرکتی پرستین را کند می‌کند و همچنین متوجه شدیم که شنوایی به سمت فرکانس‌های بالاتر بدتر می‌شود."این با این ایده مطابقت دارد که عملکرد حرکتی پرستین برای شنوایی با فرکانس بالا مهم است." هوما گفت که امیدوار است چگونگی عملکرد پرستین برای حفظ سلول‌های موی بیرونی را بررسی کند. هوما گفت: "وقتی سلول‌های موی بیرونی را از دست دادیم، دیگر بازسازی نمی‌شود. زیرا آنها از بین رفته‌اند." یکی دیگر از زمینه‌های مهم تحقیق من این است که چگونه پرستین به حفظ سلول‌های موی خارجی کمک می‌کند، زیرا ما می‌خواهیم آنها را تا زمانی که ممکن است حفظ کنیم تا از افت شنوایی جلوگیری کنیم.

پایان مطلب/.