تولید سلول های بنیادی جنینی پرتوان با استفاده از موش های ترانس ژن
محققین با استفاده از ایجاد موش های ترانس ژن توانسته اند سلول های بنیادی جنینی پرتوان را ایجاد کنند که می توان از آن ها در آینده ای نزدیک برای طب ترمیمی و درمان بسیاری از بیماری ها استفاده کرد، دستاوردی که پیش از این در شرایط آزمایشگاهی به دست آمده بود.
امتیاز:
به گزارش بنیان به نقل از www.ft.com، محققین اسپانیایی نخستین سلول های بنیادی جنینی را به جای ظروف آزمایشگاهی، درون یک جانور زنده تولید کرده اند. آزمایش با استفاده از موش در مرکز تحقیقات سرطان مادرید، راهی را برای ترمیم بافتهای آسیب دیده در بیمارانی مبتلا به بیماریهایی از نارسایی قلبی گرفته تا دیابت گشوده است.
برای کاربردهای درمانی مانند ترمیم طناب نخاعی آسیب دیده و ساخت سلولهای تولید کننده انسولین راهی دراز در پیش است و حتی خوشبینانه ترین فرضیه ها برای مطالعات بالینی در این زمینه نیز برای شروع تا پنج سال آینده میسر نیست.
درمان ممکن است شامل وارد کردن ژن های برنامه ریزی کننده مجدد به درون یک ویروس بی خطر باشد که آنها را به درون فرد بیمار یا بافت آسیب دیده انسانی حمل می کند، جایی که آنها قادر هستند نخستین سلولهای بنیادی را تولید کنند و سپس سلولهای تخصصی ویژه جوان را بسازند.
این محققین اسپانیایی در واقع از تکنیکی استفاده کردند که سال گذشته یاماناکای ژاپنی توانسته بودند با استفاده از آن سلولهای پرتوان القا شده را ایجاد کنند. آنها موشی را تولید کردند که برای مجموعه ای از چهار ژن برنامه ریزی کننده مجدد، به طور ژنتیکی مهندسی شده بود و آنها را با اضافه کردن یک داروی خاص به آب آشامیدنی جانور، منتقل کردند. بعد از چند هفته کوتاه، سلولهای بنیادی جنینی در چندین بافت و اندام ظاهر شدند. محققین این سلولها را جداسازی نموده و با تستهای مختلف نشان دادند این سلولها مشابه همان سلولهایی هستند که در مرحله جنین 16 سلولی مشاهده می شوند.
همچنین سلولهای جنینی ساخته شده در موش مجددا برنامه ریزی شده، در بیرون از بدن جانور و در ظروف آزمایشگاهی هم زنده می مانند و بنابراین قابل دستکاری هستند. گام بعدی مطالعه این مطلب است آیا این سلولهای بنیادی جدید قادر هستند به صورت موثر بافتهای مختلف مانند پانکراس، کبد و کلیه را ایجاد کنند؟
دکتر Serrano در این مورد می گوید: "ما اینک می توانیم در مورد شروع روشهایی برای القای ترمیم موضعی و شیوهای گذرا برای بافتهای آسیب دیده فکر کنیم و بزرگترین مشکل در این زمینه کنترل دقیق هر مرحله در این روش بالقوه، برای درمان بیماریها است."
پایان مطلب/