به گزارش پایگاه اطلاع رسانی بنیان، یک «فیوز» کوچک و کند به انتهای همه کروموزوم‌های ما متصل است و با افزایش سن طبیعی، هر یک از سلول‌های ما بیشتر و بیشتر از آن خط حیات‌بخش را از دست می‌دهند. اکنون محققان کره جنوبی نشان داده‌اند که این فیوز که به تلومر معروف است در سلول‌های افراد مسن که نسبتاً سالم هستند اما علائم اولیه علائم افسردگی و زوال شناختی مانند از دست دادن حافظه را مشاهده کرده‌اند به طور غیرعادی کوتاه است. یک کارآزمایی کنترل‌شده شواهد بیشتری برای فرضیه پیری تلومر ارائه می‌کند، که نشان می‌دهد همه سلول‌ها به نقطه‌ای برخورد می‌کنند که دیگر نمی‌توانند تقسیم و تکثیر شوند. این مطالعه در مجله Aging منتشر شد.

تعریف تلومر

تلومرها اساساً «ساعت‌های مولکولی» هستند که تا آن صفر نهایی پایین می‌آیند و به نظر می‌رسد که شمارش معکوس آن‌ها با استرس مزمن و احتمالاً افسردگی تسریع شده است. تلومرها توالی‌های تکراری DNA هستند که در انتهای کروموزوم‌های سلول، کلاه‌های محافظی را تشکیل می‌دهند. هر بار که سلول تقسیم می‌شود و تکثیر می‌شود، تلومرها کمی کوتاه‌تر می‌شوند و ویژگی‌های محافظتی آن‌ها کاهش می‌یابد.  وقتی تلومرها در نهایت به پایان خود می‌رسند، تقسیم سلول متوقف می‌شود و وارد حالت زامبی مانند می‌شود. بر اساس این فرضیه، اگر سیستم بازیافت بدن این سلول‌های زامبی را پاک نکند، مرده‌ها می‌توانند یک «ارتش» تشکیل دهند که ممکن است تقریباً در هر جایی از بدن به بیماری کمک کند. بنابراین خیلی واضح است که تلومر در حال کوچک شدن ارتباط نزدیکی با پیری دارد، نه فقط برای سلول بلکه برای کل ارگانیسم.

به بیانی دیگر هنگامی که سلول‌ها آماده تقسیم می‌شوند، DNA آنها به طور محکم در اطراف پروتئین‌ها پیچیده می‌شود تا کروموزوم‌هایی تشکیل شود که ساختار و پشتیبانی از مواد ژنتیکی را فراهم می‌کند. در انتهای این کروموزوم‌ها کشش‌های تکراری DNA به نام تلومر وجود دارد که یک کلاهک محافظ برای جلوگیری از آسیب به ماده ژنتیکی تشکیل می‌دهد. با این حال، تلومرها هر بار که یک سلول تقسیم می‌شود، کوتاه می‌شوند. این بدان معناست که با افزایش سن، سلول‌ها بیشتر و بیشتر تقسیم می‌شوند، تلومرهای شما به طور فزاینده‌ای کوتاه‌تر می‌شوند و به احتمال زیاد توانایی خود را برای محافظت از DNA از دست می‌دهند. آسیب به مواد ژنتیکی می‌تواند منجر به جهش‌هایی شود که باعث تقسیم غیرقابل کنترل سلول‌ها و در نتیجه سرطان می‌شود. سلول‌ها زمانی که تلومرهای آن‌ها پس از تقسیم‌های بیش از حد بسیار کوتاه می‌شوند و به طور بالقوه در طول مسیر آسیب می‌بینند، سرطانی نمی‌شوند،

و از آنجا که آنها در برابر مرگ مقاوم هستند، سلول‌های پیر - یا "زامبی" نامیده می‌شوند که با افزایش سن جمع می‌شوند. آنها می‌توانند با ترویج پیری در سلول‌های مجاور در معرض خطر سرطانی شدن و جذب سلول‌های ایمنی برای پاکسازی سلول‌های سرطانی، برای سلامتی مفید باشند. اما آنها همچنین می‌توانند با اختلال در بهبود بافت و عملکرد سیستم ایمنی و ترشح مواد شیمیایی که التهاب و رشد تومور را تحریک می‌کنند، به بیماری کمک کنند.

ارتباط میان طول تلومر با افسردگی

مطالعات متعدد نشان داده اند که طول تلومرها در افراد مسن‌تر با اختلالات شناختی و افسردگی همخوانی نزدیکی دارد. در همین راستا از عوارض فیزیکی که افسردگی مزمن می‌تواند داشته باشد یا ارتباط آن با التهاب برای توضیح اینکه چرا پیری در مغز و تلومرهای برخی از افراد مسن‌تر تسریع می‌شود، استفاده شده است. تحقیقات جدید از کره جنوبی از این تفسیر حمایت می‌کند، حتی برای آن فرد پیری که در مراحل اولیه افسردگی باشد.

روش مطالعه شده

این کارآزمایی شامل 137 داوطلب بین 60 تا 79 سال بود. در نهایت، کسانی که علائم افسردگی را تجربه کرده و از مشکلات شناختی شکایت داشتند، احتمال بیشتری داشت که تلومرهای کوتاه تری داشته باشند. این تلومرهای کوتاهتر همچنین با افزایش سطح اینترلوکین-6 (IL-6) مرتبط بودند که خود می‌تواند به عنوان یک سیتوکین پیش التهابی و همچنین یک میوکین ضد التهابی در خون عمل کند.

نتایج کسب شده از مطالعه

Myung-Hoon Han ، جراح مغز و اعصاب از بیمارستان گوری دانشگاه هانیانگ و همکارانش می‌نویسند: "بر اساس یافته‌های بدست آمده، ما معتقدیم که کوتاه شدن طول تلومر در افراد مسن نه تنها با افسردگی پیشرفته بلکه با علائم افسردگی اولیه نیز مرتبط است." نکته مهمتر این است که ما حدس می‌زنیم که IL-6 ممکن است یک سایتوکین درگیر در افسردگی از مراحل اولیه تا افسردگی پیشرفته باشد."

اینترلوکین 6 (IL-6)

اینترلوکین 6 (IL-6) یک اینترلوکین است که هم به عنوان یک سیتوکین پیش التهابی و هم به عنوان یک میوکین ضد التهاب عمل می‌کند. در انسان توسط ژن IL6 کدگذاری می‌شود. IL6 توسط ماکروفاژها در پاسخ به مولکول‌های میکروبی خاص که به عنوان الگوهای مولکولی مرتبط با پاتوژن (PAMPs) شناخته می‌شوند، ترشح می‌شود .این PAMPها به گروه مهمی از مولکول‌های شناسایی سیستم ایمنی ذاتی، به نام گیرنده‌های تشخیص الگو (PRRs)، از جمله گیرنده‌های شبه Toll (TLR) متصل می‌شوند. اینها در سطح سلول و محفظه‌های درون سلولی وجود دارند و باعث ایجاد آبشارهای سیگنالینگ درون سلولی می‌شوند که باعث تولید سیتوکین‌های التهابی می‌شوند.

ارتباط میان التهاب مزمن با بیماری‌های مرتبط با افزایش سن

التهاب مزمن در سال‌های اخیر به یکی از مظنونان اصلی بسیاری از بیماری‌های مرتبط با افزایش سن، از جمله آلزایمر تبدیل شده است. امروزه، افسردگی به طور قابل توجهی خطر ابتلا به آلزایمر را افزایش می دهد و افزایش نشانگرهای التهابی مانند IL-6 با زوال عقل مرتبط است. با این وجود محققان اذعان می‌کنند: «مکانیسم دقیق زیربنای همبستگی میان تلومرهای کوتاهتر با افسردگی، زوال شناختی، و سایتوکین‌های التهابی نامشخص است». اما این فقط یک همبستگی است، و به دانشمندان نمی‌گوید که علت و معلول از کدام طرف است. با این حال، به احتمال زیاد، این خیابان‌های متقاطع و دو طرفه هستند. به عنوان مثال، سلول‌هایی که تلومرهای کوتاه شده دارند، بیشتر احتمال دارد سیتوکین‌های التهابی مانند IL-6 ترشح کنند. در همین حال، التهاب مزمن با درجه پایین به نظر می‌رسد که تلومرها را با سرعت بیشتری کوتاه می‌کند. محققان توضیح می‌دهند: «این فرآیند مکرر ممکن است باعث تغییرات ساختاری و عملکردی تجمعی در مغز شود که منجر به اختلالات شناختی و اختلالات خلقی از جمله افسردگی شود».

ولی در مجموع اینکه نتایج این کارآزمایی  باید در میان گروه‌های بزرگ‌تر تکرار شود، اما نویسندگان امیدوارند که یافته‌های آن‌ها بتواند تا حدودی به پیش‌بینی افسردگی در افراد مسن کمک کند.

پایان مطلب/.