به گزارش پایگاه اطلاع رسانی بنیان، این مطالعه نشان می‌دهد که دوپامین ممکن است به طور همزمان بر سیگنال‌های یادگیری و انگیزه تأثیر بگذارد. زیرا بر اساس رفتار مشاهده‌شده در موش‌های صحرایی، موش‌های نر در حالی که میزان ترشح دوپامین آن‌ها اندازه‌گیری می‌شد، تحت تهویه پاولوی یا عملی قرار گرفتند و مشخص شد که در هر دو نوع تهویه، موش‌ها وقتی در معرض یک نشانه پیش‌بینی پاداش قرار گرفتند، دوپامین آزاد می‌کنند. با این حال، چون تنها در گروه تهویه‌کننده، آزادسازی دوپامین مشاهده شد می‌توان به ارتباط احتمالی دوپامین با انگیزه پی برد. زیرا  نقش دوپامین نه تنها در زندگی روزمره مهم است، بلکه در درک و درمان اختلالاتی مانند اعتیاد، بیماری پارکینسون و اسکیزوفرنی نیز اهمیت دارد. بنابراین این یافته‌ها می‌توانند پیامدهای بالینی نیز داشته باشند، زیرا داروهای فعلی می‌توانند به طور همزمان بر هر دو سیستم یادگیری و انگیزش تأثیر بگذارند، که ممکن است درمان را پیچیده کند.

عملکرد دوپامین

یک مطالعه جدید از موسسه علوم اعصاب هلند دو مکتب فکری را در مورد عملکرد انتقال دهنده عصبی دوپامین بیان کرده است: یکی می‌گوید که دوپامین سیگنال یادگیری را ارائه می‌دهد و دیگری می‌گوید که دوپامین انگیزه را تحریک می‌کند. اینگو ویلون می‌گوید: «اما احتمالاً هر دو صحیح است». به خوبی شناخته شده است که سیستم دوپامین در سیگنال دادن به اطلاعات مربوط به پاداش و همچنین در اقداماتی که نتایج پاداش ایجاد می‌کند نقش دارد. این را می‌توان با استفاده از آزمایش‌های شرطی‌سازی پاولوی و عاملی بررسی کرد.

شرطی سازی پاولوفی و عامل

شرطی سازی پاولوفی توصیف می‌کند که چگونه مغز شما بین دو موقعیت یا محرکی که قبلا نامرتبط به نظر می‌رسید ارتباط برقرار می‌کند. یک مثال معروف آزمایش پاولوف است که در آن سگی قبل از دریافت غذا صدایی را شنید. پس از چندین بار صدا صدا به تنهایی . بدون تحویل غذا، سگ شروع به ترشح بزاق کرد. شرطی سازی عامل یا یادگیری ابزاری با این تفاوت دارد ، چراکه رفتار یک فرد برای کسب پاداش غذایی مهم است. به این معنی که فرد پس از شنیدن یک صدا، برای دریافت پاداش باید یک عمل به اصطلاح عملی انجام دهد. در آزمایشات حیوانی، چنین پاسخ عاملی اغلب فشار دادن یک اهرم است. ولی موش‌های هر دو گروه در شروع نشانه‌های پیش‌بینی پاداش، مقدار یکسانی دوپامین را آزاد کردند. با این حال، تنها گروه تهویه‌کننده عامل، یک پایداری و ثباتی در غلظت دوپامین را در مدت زمان 5 ثانیه‌ای (در سراسر ارائه نشانه و قبل از فشار دادن اهرم) نشان دادند. این پایداری دوپامین به طور قابل اعتماد و پیوسته در سراسر دستکاری سیستماتیک پارامترهای تجربی و آموزش رفتاری مشاهده شد. بنابراین، محققان بر این باورند که سطوح دوپامین پایدار ممکن است واسطه‌ای بین یادگیری و عمل باشد، که از نظر مفهومی با انگیزه ایجاد یک عمل پاداش‌آور مرتبط است.

زمان آزاد شدن دوپامین

اینگو ویلون: «مطالعات زیادی در مورد دوپامین انجام شده است. ما اکنون ایده مناسبی از زمان آزاد شدن دوپامین در مغز داریم، اما هنوز بحث‌های زیادی در مورد اینکه متغیرهای دقیقی که چنین سیگنال دهی دوپامینی را تعیین می‌کنند، وجود دارد. اساساً بحث در مورد «معنی دوپامین» است. برای بررسی این موضوع، دانشمندان معمولاً آزمایش‌های شرطی‌سازی پاولویی یا عاملی را انجام می‌دهند. اما آنها چیزهای کمی متفاوت را آزمایش می‌کنند. هر دو با یادگیری ارتباط بین یک محرک خنثی و یک پاداش مرتبط هستند. اما شرطی سازی عامل، علاوه بر آن (برای کسب پاداش) به انگیزه انجام یک عمل نیز نیاز دارد. بنابراین، ما دو نوع شرطی‌سازی را در یک آزمایش مقایسه کردیم.»

اضافه کردن یک قطعه به پازل

در آخر «نتایج کسب شده ما دو گروه دانشمندان را که اغلب با یکدیگر می‌جنگند، گرد هم می‌آورد زیرا یکی می‌گوید که دوپامین به اصطلاح سیگنال خطای پیش‌بینی پاداش است، به این معنی که وقتی چیزی بهتر از حد انتظار اتفاق می‌افتد، دوپامین آزاد می‌شود، و زمانی که چیزی بدتر اتفاق می‌افتد سرکوب می‌شود. بیش از حد انتظار اتفاق می‌افتد این یک سیگنال یادگیری (یا آموزش) است. گروه دیگر دانشمندان می‌گویند که این درست نیست. آنها می‌گویند که دوپامین با انگیزه ارتباط دارد. افزایش ترشح دوپامین به آزمودنی‌ها نیرو می‌بخشد و آنها برای دریافت پاداش بیشتر تلاش می‌کنند. در گذشته چندین تلاش برای گردهمایی این دو جبهه صورت گرفته است، اما هنوز نیاز به دانش بیشتری در این زمینه وجود دارد. آنچه ما در مطالعه خود دیدیم این بود که فقط در کار یادگیری عملی، سطوح دوپامین بالا ماند. به نظر می‌رسد که انگیزه در این ناحیه رمزگذاری شده است. پیش‌بینی پاداش اوج اولیه دوپامین است، اما اینکه چقدر سیگنال ثابت می‌ماند، انگیزه را منعکس می‌کند.

اهمیت ترشح دوپامین

دوپامین نه تنها در زندگی روزمره بلکه در اختلالاتی مانند اعتیاد، بیماری پارکینسون و اسکیزوفرنی نیز نقش دارد. به دلیل وجود دو نظر و نفش مهم، در مورد اینکه دقیقا چه اتفاقی می‌افتد اختلاف نظر وجود دارد. به عنوان مثال، برخی از محققان می‌گویند زمانی که معتادان مواد مخدر مصرف می‌کنند، ترشح دوپامین افزایش می‌یابد و در نتیجه همه نشانه های محیطی معنادارتر می‌شوند. معتادان می‌آموزند که این نشانه‌ها با مواد مخدر مرتبط است و بیشتر و بیشتر مواد مخدر مصرف می‌کنند، زیرا دائماً در همه جا به آنها یادآوری می‌شود. در این دیدگاه اعتیاد ، یادگیری نادرست است. سایر محققان می‌گویند که انگیزه مصرف دارو با مصرف مکرر دارو تشدید می‌شود، زیرا این دارو ترشح دوپامین را افزایش می‌دهد.

یافته این مطالعه درباره دوپامین

"این مطالعه نشان می‌دهد که ممکن است هر دو باشد. بسته به زمان دقیق، هر دو سیستم می‌توانند محرک باشند و هر دو می‌توانند درگیر باشند.» «این برای کلینیک نیز مرتبط است. داروهای تجویز شده می‌توانند به طور همزمان بر هر دو سیستم یادگیری و انگیزش تأثیر بگذارند و سپس ممکن است به هم ریخته شود. اگر به بیماران اسکیزوفرنیک داروهای ضد روان پریشی کلاسیک بدهید، آنها کند می‌شوند و نمی‌توانند زیاد عمل کنند زیرا سیستم انگیزه آنها خراب است. «بیماران پارکینسون اساساً به این دلیل که دوپامین خود را از دست داده‌اند، داروهای ضد دوپامین مصرف می‌کنند، اما برخی از بیماران به این دلیل که سیستم دوپامین آنها به طور ناگهانی در حال افزایش است، شروع به خوشحالی می‌کنند. بنابراین ما نمی‌توانیم به طور جداگانه بر مؤلفه‌های یادگیری و انگیزه تأثیر بگذاریم. زیرا به محض اینکه دارو را می‌دهید، همه آن را تحت تأثیر قرار می‌دهد، بنابراین خوب است این را در نظر داشته باشید.» چون مقاله ما نشان می‌دهد که این احتمال وجود دارد که دوپامین در یادگیری و انگیزه نقش داشته باشد.

«گام‌های بعدی دریافت جزئیات بیشتر از این موضوع خواهد بود. ما باید آزمایش‌ها را تکرار کنیم و آنها را پیچیده‌تر کنیم. هر چه آن را پیچیده‌تر کنیم، پیش‌بینی‌های ما باید دقیق‌تر باشد.

پایان مطلب/.