به گزارش بنیان به نقل از sciencedaily، محققین دریافتند سلول های ایمنی ویژه ای که سلول های کشنده ذاتی (NK cell) نامیده می شوند، زمانی که یک نوع خاص از پروتئین KIR را در سطح شان حمل می کنند، به طور موثرتری قادر به کشتن سلول های سرطانی هستند. پروتئین KIR برای گیرنده شبه ایمونوگلوبولین سلول های کشنده کوتاه است و این پروتئین است که سلول های کشنده ذاتی را تنظیم می کند.

به این منظور ، محققین نتایج حاصله از 313 پیوند مغز استخوان که مرکز تحقیقاتی شان طی یک دهه و تا سال 2010 صورت گرفته بود را بررسی کردند. این محققین دریافتند که اگر مغز استخوانی که بیماران دریافت می کنند از اهدا کننده هایی باشد که سلول های  کشنده ذاتی آن ها دارای نوع مشابه ای از پروتئین KIR باشد، احتمال زنده ماندن آن ها بیشتر است و در نتیجه احتمال پیشرفت بیماری کاهش می یابد. این روش می تواند تا حد بسیار زیادی نتایج حاصل از پیوندهای مغز استخوان را بدون توجه به سن فرد و شرایط موجود بهبود ببخشد.

سلول های کشنده ذاتی نقش بسیار مهمی در بیماری های اوتوایمن مانند عفونت های مزمن و شرایط دیگر ایفا می کنند، بنابراین این نتایج احتمالا تاثیری فراتر از درمان سرطان می تواند داشته باشد. در این مورد بیماران پیوندی می توانند بدون توجه به بیماری شان، درمان های گذشته، تطبیق ژنتیکی کامل و یا سایر ویژگی های فرد اهدا کننده مانند میزان قرابت، از این روش سود ببرند.

سلول های کشنده ذاتی کمتر از 15 درصد سلول های سفید خون را تشکیل می دهند اما نقش مهمی را در دفاع علیه سرطان و عفونت های ویروسی ایفا می کنند. این مطالعه روی پروتئینی به نام KIR2DL1 متمرکز شده بود   که یکی از اعضای پروتئین های خانواده KIR است. پروتئین KIR2DL1 تقریبا در تمام افراد سالم روی سلول های کشنده ذاتی یافت می شود.

 در مطالعه قبلی، محققین دریافتند که سلول های کشنده ذاتی با یک نوع از KIR2DL1 در مقایسه با انواع دیگر به طور موثرتر و بهتری سلول های سرطانی را در شرایط آزمایشگاهی می کشند. سلول های کشنده ذاتی که دارای آمینواسید آرژنین در جایگاه 245 پروتئین KIR2DL1  هستند، از آن هایی که دارای سیستئین در این جایگاه هستند، قوی تر هستند. این اولین مطالعه ای است که اثبات کرد که تفاوت در آمینواسیدها می تواند نتایج درمانی را تحت تاثیر قرار دهد.

محققین بعد از بررسی نتایج حاصل از پیوندهای قبلی دریافتند که اهداکننده های مغز استخوان با دو نسخه از ژن برای نوع KIR2DL1 با آرژنین در جایگاه 245، میزان مرگ بعد از پیوند را تا 60 درصد و احتمال پیشرفت بیماری را تا 62 درصد در مقایسه با آن هایی که دارای سیستئین در این جایگاه هستند، کاهش می دهد. پیوند شامل بیمارانی بود که از هر دو نوع لنفوبلاستیک حاد و لوکمیا میلوئید حاد رنج می بردند.

بنابراین محققین به دنبال مجوزی برای آزمایش افراد اهدا کننده بالقوه برای آمینواسید مذکور هستند. هدف نهایی ایجاد یک تست مشاهده ای است که به میزان وسیع بتواند مورد استفاده قرار گیرد.

پایان مطلب/