به گزارش پایگاه اطلاع رسانی بنیان، پیوند کلیه (RT) درمان ارجح برای مرحله نهایی بیماری کلیوی است. با این حال، چالش‌های بالینی وجود دارند، به عنوان مثال، تشخیص زودهنگام اختلال عملکرد پیوند، شناسایی به موقع قسمت‌های رد، شخصی‌سازی درمان سرکوب‌کننده ایمنی و پیش‌بینی بقای طولانی‌مدت پیوند. نشانگرهای زیستی به عنوان ابزارهای ارزشمندی برای رسیدگی به این چالش‌ها و ایجاد انقلابی در مراقبت از بیماران RT پدیدار شده‌اند. 

ایمونوپاتولوژی آسیب نفرون و رد آلوگرافت
معرفی بالینی اخیر داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی منجر به کاهش بروز AR شده است. با این وجود، حدود 10 درصد از دریافت کنندگان پیوند کلیه هنوز یک دوره AR را در سال اول پس از RT تجربه می‌کنند. اگرچه این اپیزودها به طور کلی می‌توانند با استروئیدهای داخل وریدی و/یا گلوبولین ضد تیموسیت درمان شوند، وقوع آن‌ها می‌تواند تأثیر منفی بر نتیجه پیوند داشته باشد.
نشانگرهای زیستی گلومرولی در مقابل لوله‌ای برای ارزیابی آسیب نفرون آلوگرافت
پس از جراحی RT، آلوگرافت کلیه ممکن است فوراً عملکرد طبیعی خود را از سر بگیرد یا چندین روز یا حتی هفته تاخیر داشته باشد، یعنی DGF. فقدان عملکرد طبیعی پیوند کلیه می‌تواند منجر به آسیب حاد کلیه (AKI)، سندرم نفروتیک (NS) و تشدید بیماری مزمن کلیوی از قبل موجود (CKD) شود. بنابراین، پس از RT، نظارت بر نشانگرهای زیستی خاصی که می‌توانند پیشرفت بیماری را تشخیص دهند و عملکردهای کلیه را در معرض خطر قرار دهند، بسیار مهم است و اجرای سریع درمان‌های مناسب را تسهیل می‌کند. سلول‌های لوله‌ای پروگزیمال کلیه که دارای بالاترین فعالیت متابولیکی هستند و حاوی مقادیر زیادی میتوکندری، لیزوزوم و پراکسی‌زوم هستند، معمولاً اولین کسانی هستند که آسیب می‌بینند. بخش‌های دیگر نفرون، مانند حلقه هنل، لوله‌های دیستال و لوله‌های جمع‌کننده معمولاً بعداً آسیب می‌بینند. 
نشانگرهای زیستی برای عوارض غیر جراحی پیوند کلیه
نظارت پس از عمل بر بیماران RT یک جنبه حیاتی از مدیریت مراقبت است. در حال حاضر، استاندارد مراقبت توصیه شده، اندازه گیری سه ماهه دفع پروتئین ادرار در سال اول است. علاوه بر این، غربالگری عفونت‌های ویروسی، یعنی پلیوما و/یا ویروس اپشتین بار، با استفاده از آزمایش اسید نوکلئیک پلاسما، باید ماهانه، حداقل در سه ماه اول پس از RT، و سپس هر سه ماه، تا پایان دوره انجام شود. در صورت افزایش غیرقابل توضیح در کراتینین سرم، بیوپسی سوزنی آلوگرافت کلیه از راه پوست ضروری است. سیستم طبقه‌بندی Banff معیارهای استاندارد شده‌ای را برای تشخیص بافت‌شناسی AR فراهم می‌کند و التهاب را در بخش‌های مختلف کلیوی امتیاز می‌دهد.
عوارض حاد آلوگرافت
پس از RT، آلوگرافت کلیه پیوندی ممکن است در برابر چندین توهین حاد، از جمله آسیب ایمونولوژیک، IRI، سمیت کلیوی مرتبط با دارو، و عوارض جراحی آسیب پذیر باشد. در شرایط حاد، IRI، به طور خاص، تا حدی نشان دهنده یک رویداد اجتناب ناپذیر پس از عمل پس از RT است و می‌تواند بر نتایج کوتاه مدت و بلندمدت آلوگرافت تأثیر بگذارد.
عملکرد آلوگرافت تاخیری
پیامدهای بالینی IRI ممکن است شامل DGF و رد آلوگرافت، یعنی AR، CR و/یا CAD باشد. شدت IRI تحت تأثیر عوامل مختلف اهداکننده/گیرنده خاص، و همچنین شرایط ذخیره سازی اعضای مرتبط است. استفاده از معیارهای صلاحیت گسترده برای اهداکنندگان و اعضای اهداکنندگان فوت شده، خطر ابتلا به IRI شدید را افزایش می‌دهد. برای ارزیابی خطر برای گیرندگان و تشخیص سریع IRI، درک عواملی که در ایجاد IRI شدید نقش دارند، بسیار مهم است. این امر اجرای اقدامات پیشگیرانه و درمانی را برای کاهش DGF بعدی و جلوگیری از رد شدن ممکن می‌سازد. شناسایی نشانگرهای زیستی برای DGF مشتق از IRI و IRI می‌تواند به این تلاش ها کمک کند.
رد حاد آلوگرافت
تا به امروز، AR هنوز یک علت اصلی از دست دادن زودهنگام آلوگرافت است و یک مانع بالینی مهم در مدیریت بیمار پس از RT باقی مانده است. روش‌های استاندارد طلایی فعلی برای تشخیص AR به بررسی بافت‌شناسی بیوپسی‌های آلوگرافت کلیوی، که تهاجمی هستند و در معرض تنوع نمونه‌گیری هستند، متکی هستند. بنابراین، مطالعات متعددی بر شناسایی نشانگرهای زیستی غیرتهاجمی متمرکز شده‌اند که می‌توانند خطر وقوع AR را بعد از عمل پیش‌بینی کنند، و/یا به‌طور دقیق AR را پس از عمل تشخیص دهند، بنابراین به طور بالقوه نیاز به بیوپسی آلوگرافت را کاهش می‌دهند. در محیط قبل از پیوند، بیومارکرهای سرم عمدتاً برای پتانسیل آن‌ها برای پیش‌بینی AR مورد بررسی قرار گرفته‌اند. بیشتر مورد بررسی در میان آن‌ها، CD30 محلول (sCD30)، گلیکوپروتئینی است که در لنفوسیت‌های CD4+/CD8+ Th انسان یافت می‌شود و سیتوکین‌های نوع Th2 را تولید می‌کند. 
رد مزمن آلوگرافت در مقابل اختلال عملکرد
حتی اگر به طور کلی، حوزه مدیریت بیمار RT در طول دهه‌های اخیر شاهد پیشرفت‌های پایدار قابل توجهی بوده است، پیشرفت به‌دست‌آمده ناهمگن بوده است، به‌عنوان مثال، پیامدها و نرخ‌های بروز دائماً نامتناسب بین عوارض حاد اولیه و اختلال عملکرد مزمن نهفته آلوگرافت. به طور کلی، نرخ بقای طولانی مدت آلوگرافت کلیه به طور قابل توجهی عقب مانده است، برخلاف نرخ بقای پیوند کلیه کوتاه مدت (1 ساله) که در حال حاضر گزارش شده است، و کاهش قابل توجهی از وقوع AR را نشان داده است. با افزایش فواصل بقای پس از عمل، دلیل اصلی از دست دادن پیوند کلیه نهفته در بیماران پس از RT یک وضعیت بالینی است که به طور سنتی به نفروپاتی آلوگرافت مزمن (CAN) معروف است که با بدتر شدن تدریجی غیر اختصاصی عملکرد پیوند کلیه مشخص می‌شود. 
تحمل ایمنی و نظارت بر داروهای درمانی
پایش سطح دارو یک نشانگر زیستی مهم برای ارزیابی استفاده صحیح از داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی در گیرندگان پیوند است. معمولاً برای داروهایی مانند تاکرولیموس، سیکلوسپورین، اورولیموس و سیرولیموس انجام می‌شود. با این حال، نظارت بر اسید مایکوفنولیک (MPA) با استفاده از غلظت‌های داروی یک‌نمونه در خون گیرنده بلافاصله قبل از تجویز دوز بعدی ممکن است به‌طور دقیق نشان‌دهنده مواجهه کلی با دارو نباشد. برای غلبه بر این محدودیت، ناحیه MPA زیر تخمین منحنی به عنوان ابزار بالینی موثرتر معرفی شده است. با این حال، نیاز به نمونه گیری‌های چندگانه با غلظت دارد که می‌تواند کمتر عملی باشد، به ویژه در بیماران اطفال. در مورد تاکرولیموس، تنوع درون بیمار (IPV) به نوسانات سطح خون در طول زمان در بیماران فردی که دوز ثابت دریافت می‌کنند اشاره دارد. IPV بالای تاکرولیموس با ایجاد DSA، اختلال عملکرد آلوگرافت، رد، گلومرولوپاتی پیوند و از دست دادن دیررس پیوند در مطالعات بزرگسالان مرتبط است. 
نشانگرهای زیستی به عنوان ابزارهای ارزشمندی در پرداختن به چالش‌های مرتبط با مدیریت بالینی بیماران RT ظاهر شده‌اند. علیرغم پیشرفت‌ها در درمان‌های سرکوب‌کننده سیستم ایمنی، هنوز چالش‌های فراگیر در تشخیص زودهنگام اختلال عملکرد پیوند، شناسایی به موقع دوره‌های رد، شخصی‌سازی درمان سرکوب‌کننده ایمنی و پیش‌بینی بقای طولانی‌مدت پیوند وجود دارد. اندازه‌گیری کراتینین سرم و بیوپسی آلوگرافت هسته سوزنی، روش‌های فعلی برای ارزیابی عملکرد آلوگرافت، محدودیت‌های مهمی دارند. سطح کراتینین سرم غیراختصاصی است و قادر به تمایز بین انواع خاصی از آسیب نیست، در حالی که بیوپسی آلوگرافت کلیه تهاجمی است و نمی‌تواند به طور مکرر انجام شود. بیومارکرهای غیر تهاجمی با ارائه تشخیص زودهنگام و نظارت بر کاربردهای عملکرد آلوگرافت، یعنی تشخیص به موقع عوارض، پتانسیل ایجاد انقلابی در مدیریت بالینی بیماران RT را ارائه می‌دهند. نشانگرهای زیستی مرتبط با AR، CAD و تحمل ایمنی در مطالعات مختلف امیدوارکننده بوده است. 
پایان مطلب/.