به گزارش پایگاه اطلاع رسانی بنیان، سلول‌های سرکوبگر مشتق از میلوئید (MDSCs) نشان دهنده یک جمعیت ناهمگن از سلول‌های میلوئیدی هستند که پاسخ‌های ایمنی در سرطان، عفونت و تروما را سرکوب می‌کنند. آن‌ها عمدتاً با مهار سلول‌های T، سلول‌های کشنده طبیعی و سلول‌های دندریتیک و همچنین با القای سلول‌های تنظیم کننده T و تعدیل ماکروفاژها عمل می‌کنند. اگرچه آن‌ها عمدتاً با پیش آگهی نامطلوب موجودیت بیماری زمینه‌ای مرتبط هستند، اما ممکن است اثرات مثبتی را در موقعیت‌های خاص نشان دهند، مانند پیوند سلول‌های بنیادی خونساز آلوژنیک (HSCT)، که در آن بیماری پیوند در مقابل میزبان (GVHD) را سرکوب می‌کنند. 

سلول‌های سرکوبگر مشتق از میلوئید
سلول‌های سرکوبگر مشتق از میلوئید (MDSCs) یک جمعیت ناهمگن از سلول‌های میلوئیدی با توانایی سرکوب انواع مختلف پاسخ‌های ایمنی هستند. خواص سرکوب کننده سیستم ایمنی انواع سلول‌های پیش ساز میلوئیدی در مغز استخوان (BM) مدت‌هاست که از سال 1987 در مدل سرطان ریه توسط محققین توضیح داده شده است. با این حال، ویژگی‌های فنوتیپی و نقش‌های بیولوژیکی MDSC ها به تازگی مشخص شده است. این جمعیت سلولی عمدتاً با منشا میلوئیدی، وضعیت نابالغ آن‌ها و توانایی آن‌ها در سرکوب پاسخ سلول T مشخص می‌شود. در موش‌ها، MDSC ها با بیان نشانگرهای سطحی CD11b و Gr-1 (Ly6G/Ly6C) تعریف می‌شوند، در حالی که آنتی ژن Gr-1 در انسان بیان نمی‌شود. MDSCها در انسان با فنوتیپ CD11b+CD33+HLA-DR-/کم مشخص می‌شوند و از دو زیرجمعیت اصلی تشکیل شده‌اند، یعنی MDSCs گرانولوسیتی یا پلی‌مورفونکلئر (Gr- یا PMN-MDSCs) و MDSCs مونوسیتی (M-MDSCs). PMN-MDSCها از نظر فنوتیپ شبیه به نوتروفیل‌ها هستند و نشانگرهای گرانولوسیتی CD15 و CD66b را بیان می‌کنند، M-MDSCها آنتی ژن سطحی مونوسیتی CD14 را بیان می‌کنند، در حالی که eMDSC ها نه CD15 و نه CD14 را بیان می‌کنند. 

سلول‌های ایمنی و MDSC ها در بارداری
بارداری یک وضعیت طبیعی است که در آن سیستم ایمنی مادر مکانیسم‌های تحملی را برای جلوگیری از رد بافت جنین "آلوگرافت" ایجاد می‌کند. سیستم ایمنی مادر یک محیط ایمنی را در رابط جنین و مادر فراهم می‌کند و امکان بیان آنتی ژن‌های پدری توسط جنین را فراهم می‌کند. تغییرات دینامیکی بین تروفوبلاست و سلول‌های ایمنی دسیدوال برای لانه گزینی موفقیت آمیز و رشد جنین مورد نیاز است. چندین مطالعه نشان می‌دهد که در زنان باردار، سلول‌های T CD4+ به سمت پاسخ‌های Th2 سوگیری می‌کنند و سلول‌های T CD8+ در مقایسه با زنان غیرباردار کوتاه‌مدت هستند. اختلال در سازگاری ایمنی در دوران بارداری معمولاً منجر به بسیاری از شرایط غیرطبیعی مانند از دست دادن بارداری، زایمان زودرس، پره اکلامپسی و محدودیت رشد جنین می‌شود.
مولکول آنتی ژن لکوسیت انسانی (HLA)-G، که توسط تروفوبلاست‌های خارج پرز (EVTs) جنین بیان می‌شود، نقش مهمی در لانه گزینی و تحمل ایمنی با تعدیل پاسخ‌های ایمنی سلول‌های NK، سلول‌های T، DCs، ماکروفاژها ایفا می‌کند. علاوه بر این، هورمون‌های جنسی و تعادل بین سیتوکین‌های ضد التهابی (TGF-β، IL-10) و پیش‌التهابی (IL-17) نیز نقش‌های مشخصی در حفظ بارداری دارند. تعادل سیتوکین به صورت پویا در طول مراحل مختلف بارداری تنظیم می‌شود. به طور خاص، در سه ماهه اول و سوم، پاسخ‌های التهابی به ترتیب برای لانه گزینی و زایمان موفق جنین ضروری است. در مقابل، پاسخ‌های تنظیمی مهمترین رویدادهای ایمونولوژیک در سه ماهه دوم هستند.

سلول‌های ایمنی و MDSC در خون بند ناف (UCB)
بند ناف رابط بین جنین و جفت است. به قسمت جنینی جفت می‌چسبد. طول متوسط آن در ترم 60 سانتی متر است و شامل سه رگ، یعنی دو شریان و یک ورید است که توسط ژله وارتون احاطه شده است. ژله وارتون بافتی متشکل از ماتریکس همبند و سلول‌های بنیادی مزانشیمی (MSCs) است که از عروق محافظت می‌کند و انتقال بدون مانع عناصر را از و به جنین تضمین می‌کند. UCB به عنوان منبع جایگزین سلول‌های بنیادی خونساز (HSCs) برای پیوند (HSCT) در بیماری‌های هماتولوژیک مورد توجه خاصی قرار گرفته است. مجموعه HSC ساده و غیر تهاجمی است و این روش در مقایسه با HSCT مبتنی بر BM با بیماری پیوند در مقابل میزبان (GVHD) کمتر همراه است، و بنابراین، الزامات تطبیق HLA ممکن است سخت‌تر باشد. اکثر HSCهای موجود در گردش خون جنین، یعنی در جفت و بند ناف، پس از زایمان به BM مهاجرت می‌کنند. اگرچه ممکن است مقداری در بافت های فوق باقی بماند. جالب توجه است که غلظت HSCها در UCB در مقایسه با BM یا PB بیشتر است. کاهش خطر GVHD در HSCT HSC های مشتق از UCB در مقایسه با BM احتمالاً با ویژگی‌های منحصر به فرد سلول‌های ایمنی UCB برای دستیابی به تحمل جنین-مادر مرتبط است. اگرچه DCها در UCB وجود دارند، اکثر آن‌ها CD11c را بیان نمی‌کنند، و قادر به تحریک سلول‌های T و شروع پاسخ های ایمنی نیستند، اگرچه قادر به القای Tregs CD4+CD25+ هستند. در مقایسه با PB، DCهای UCB سطوح پایین تری از MHC کلاس II، CD80 و CD86 را بیان می‌کنند. سلول‌های T UCB عمدتاً ساده و ساده هستند، با عدم وجود فنوتیپ سیتوتوکسیک و حافظه. 

توسعه In Vitro و Ex Vivo UCB-MDSCs
با توجه به تعداد کم آن‌ها، گسترش in vitro و ex vivo MDSCها برای اهداف درمانی بالقوه، مانند GVHD و پیشگیری از خودایمنی، همچنان یک چالش است. UCB حاوی تعداد زیادی سلول پیش ساز است و بنابراین می‌تواند به عنوان یک منبع عالی برای این منظور عمل کند. 

کاربردهای UCB-MDSCs: تجربی و بالینی
MDSCها توجه دانشمندان را برای توسعه راهبردهای درمانی جدید شامل انسداد توسعه، تمایز، تخلیه، غیرفعال کردن، یا انتقال پذیرش آن‌ها، و همچنین به رسمیت شناختن نشانگرهای زیستی جدید مرتبط با MDSC برای رویکردهای درمانی شخصی، جلب کرده‌اند. MDSCهایی که عملکرد سرکوب‌کننده سلول‌های T و NK را نشان می‌دهند و به تحمل جنین به مادر کمک می‌کنند، در UCB و جنین افزایش می‌یابند و به تدریج در دوران کودکی کاهش می‌یابند. افزایش جمعیت سلولی MDSC در UCB مربوط به PMN-MDSCها است.

داده‌های منتشر نشده از بانک عمومی خون بندناف کرت
زیرجمعیت‌های MDSC تاکنون در بخش سلول‌های تک هسته‌ای 40 واحد UCB از حاملگی‌های کامل (37 تا 41 هفته) و نمونه‌های PB مادری مربوطه با استفاده از فلوسیتومتری همانطور که قبلاً توضیح داده شد اندازه‌گیری شده‌اند. داده‌های اولیه و منتشر نشده محققین نشان داد که نسبت UCB PMN-MDSCs و M-MDSCs با فراوانی جمعیت سلول‌های مادر مربوطه، نسبت سلول‌های UCB-CD34+، وزن نوزاد، حجم واحد UCB و هفته مربوطه مرتبط است. بارداری، در حالی که به جنسیت نوزاد بستگی ندارد. عوامل مادری، نوزادی و مامایی بر کیفیت مجموعه‌های UCB تأثیر دارند و شایع‌ترین دلایل نامناسب بودن آن عبارتند از: عوارض زایمان، یکپارچگی کیسه جمع‌آوری به خطر افتاده، برچسب‌گذاری ناقص یا نامناسب، آزمایش بیماری عفونی مثبت، شاخص‌های کنترل کیفیت غیرقابل قبول، و تعداد سلول‌های هسته دار کم و/یا حجم کم. با توجه به اینکه تعدادی از این واحدهای UCB ممکن است برای اهداف تحقیقاتی مورد استفاده قرار گیرند، از جمله استفاده بالقوه آن‌ها به عنوان منبعی برای جداسازی MDSC، آگاهی از پارامترهایی که بر تعداد و ویژگی‌های کیفی MDSCهای مشتق شده از UCB تأثیر می‌گذارند، بسیار مهم است.
جمعیت‌های MDSC، برخلاف آنچه در گذشته تصور می‌شد، نقش تعدیل‌کننده ایمنی را ایفا می‌کنند که بسته به ریزمحیط و موقعیتی که این سلول‌ها در آن رشد می‌کنند، می‌تواند مثبت یا منفی باشد. آن‌ها در دوران بارداری اثر مفیدی از خود نشان می‌دهند، زیرا افزایش تعداد MDSCها در ایجاد تحمل ایمنی جنین بسیار مهم است. UCB منبعی غنی از MDSCها است و UCB-MDSCها علاقه خاصی به استفاده‌های بالینی بالقوه پیدا می‌کنند، مانند سایر موارد، در HSCT آلوژنیک برای مهار GVHD. از آنجایی که UCB-MDSCها به دلیل پتانسیل تعدیل کننده ایمنی آن‌ها سلول‌های کاندید برای چندین کاربرد امیدوارکننده هستند، واحدهای UCB که برای استفاده بالینی در HSCT مناسب نیستند منبع جذابی برای جداسازی MDSC برای اهداف تحقیقاتی و بالینی هستند.

پایان مطلب/.