به گزارش پایگاه اطلاع رسانی بنیان، هلیکوباکتر پیلوری (H. pylori) شایع ترین عفونت باکتریایی مزمن است که تقریباً نیمی از جمعیت جهان را تحت تأثیر قرار می‌دهد. طبق گفته سازمان بهداشت جهانی، هلیکوباکتر پیلوری یک سرطان‌زای کلاس I است و آژانس بین‌المللی تحقیقات سرطان (IARC) آن را با 90 درصد موارد سرطان معده در سراسر جهان مرتبط می‌داند. الگوی کلی به کاهش سالانه میزان ریشه‌کنی هلیکوباکتر پیلوری اشاره می‌کند و احتمال موفقیت بعد از هر تلاش درمانی ناموفق کاهش می‌یابد. مقاومت ضد میکروبی در هلیکوباکتر پیلوری یک نگرانی عمده برای سلامت عمومی است و یکی از دلایل اصلی شکست ریشه‌کنی است. در نتیجه، تعیین حساسیت آنتی بیوتیکی هلیکوباکتر پیلوری قبل از تجویز رژیم‌های ریشه کنی به طور فزاینده‌ای حیاتی می‌شود. تشخیص هلیکوباکتر پیلوری و مقاومت ضد میکروبی آن به طور سنتی با کشت زمان‌بر و آزمایش حساسیت دارویی فنوتیپی انجام می‌شد. مقاومت هلیکوباکتر پیلوری در برابر آنتی بیوتیک‌های مختلف توسط مکانیسم‌های مولکولی مختلف ایجاد می‌شود و پیشرفت در فناوری توالی یابی، آزمایش حساسیت آنتی بیوتیکی به هلیکوباکتر پیلوری را بسیار تسهیل کرده است. 

مکانیسم‌های مقاومت دارویی و پیامدهای بالینی
اینها به طور کلی به سه نوع الگوی مقاومت دارویی طبقه بندی می‌شوند: مقاومت به یک دارو (SDR)، مقاومت چند دارویی (MDR)، و مقاومت ناهمگون (HR). 
SDR: هنگامی که مقاومت در برابر یک دسته از آنتی بیوتیک‌ها ایجاد می‌شود، مکانیسم معمولاً خاص است. این به عنوان SDR شناخته می‌شود. در واقع، این کلاس خاص است. SDR معمولاً از طریق سه مکانیسم تعریف می‌شود: (1) مقاومت دارویی با واسطه، (ب) سم زدایی از دارو، و (iii) محدودیت جذب دارو.
MDR: مقاومت چند دارویی به صورت بروز همزمان مقاومت به سه یا چند دسته از آنتی بیوتیک‌ها تعریف می‌شود. گزارش‌های اخیر شیوع هشداردهنده سویه‌های MDR با مقاومت سه‌گانه به کلاریترومایسین، مترونیدازول و کینولون‌ها را به عنوان شایع‌ترین الگوی MDR نشان داده‌اند. نرخ اولیه MDR از کمتر از 10 درصد در اکثر نقاط اروپا تا بیش از 20 درصد در هند و بیش از 40 درصد در پرو متغیر بود. چندین مکانیسم برای MDR در هلیکوباکتر پیلوری شناسایی شده است، اما اهمیت بالینی آن‌ها نامشخص است. این مکانیسم‌ها شامل (i) افزایش جریان دارو به دلیل فعال شدن کانال‌ها و پمپ‌های خروجی است. (ب) کاهش جذب دارو. (iii) تشکیل بیوفیلم. و (IV) تبدیل به یک فرم کوکوئیدی مقاوم به آنتی بیوتیک. پمپ‌های خروجی تنظیم شده یا بیش از حد بیان می‌شوند و در نتیجه خروج دارو از سلول بیشتر می‌شود. بیوفیلم‌ها یک ماتریکس خارج سلولی هستند که توسط ارگانیسم‌ها به عنوان یک استراتژی بقای طولانی‌مدت ایجاد می‌شوند که به‌عنوان یک مانع آنتی‌بیوتیکی مؤثر و غیر اختصاصی عمل می‌کند. آن‌ها به عنوان یک مکانیسم مهم MDR ظاهر شده‌اند. همچنین تصور می‌شود که این گونه‌ها حالت‌های مختلف انتقال دارند. هلیکوباکتر پیلوری می‌تواند در سه حالت وجود داشته باشد: باسیلی زنده، دژنراتیو غیرقابل زنده و کوکوئید ساکن. برای از بین بردن این اشکال کوکوئیدی، آنتی بیوتیک‌ها باید حداقل غلظت بازدارنده (MIC) به طور قابل ملاحظه‌ای بالاتری داشته باشند. 
HR: همزیستی سویه‌های حساس و مقاوم یک ارگانیسم در برابر یک عامل ضد میکروبی خاص است. اخیراً، HR به عنوان وجود یک سویه مقاوم در یک زیرجمعیت با MIC تعریف شده است که حداقل هشت برابر بیشتر از غلظت مورد نیاز برای مهار رشد جمعیت اولیه است. HR در هلیکوباکتر پیلوری می‌تواند درون طاقچه‌ای باشد (زمانی که سویه‌های حساس و مقاوم از همان محل مخاط معده جدا شده باشند) یا بین طاقچه‌ای (زمانی که بیوپسی‌های جمع آوری شده از مناطق جداگانه مخاط معده، سویه‌های هلیکوباکتر پیلوری را با الگوهای حساسیت متفاوت نشان می دهد). HR می‌تواند مونوکلونال یا پلی کلونال باشد و می‌تواند هم در بیمارانی که قبلاً تحت درمان ریشه کن نشده‌اند وجود داشته باشد. پلی کلونال HR با حضور کلون‌های ژنتیکی متمایز که فنوتیپ حساسیت آنتی بیوتیکی پایداری را نشان می‌دهند مشخص می‌شود. HR مونوکلونال با وجود سویه‌های ژنتیکی یکسان مشخص می‌شود که می‌تواند باعث ایجاد سویه‌های جدید با الگوی متغیر حساسیت یا مقاومت شود. 

تشخیص مقاومت آنتی بیوتیکی
مقاومت ضد میکروبی یک مشکل فراگیر است که نیاز به راه حل‌های مختلفی دارد. شیوع فزاینده مقاومت آنتی بیوتیکی در بین ایزوله‌های هلیکوباکتر پیلوری در سراسر جهان به شدت بر اثربخشی رژیم‌های ریشه کنی تأثیر گذاشته است که می‌تواند پیامدهای سلامتی و اقتصادی قابل توجهی داشته باشد. به منظور شخصی سازی درمان هلیکوباکتر پیلوری و تدوین دستورالعمل‌های درمانی برای جمعیت‌های خاص بر اساس الگوهای مقاومت اولیه، تست حساسیت آنتی بیوتیکی (AST) نقش مهمی ایفا می‌کند. تشخیص مقاومت آنتی بیوتیکی را می‌توان با روش‌های فنوتیپی با استفاده از رشد هلیکوباکتر پیلوری در کشت از بافت معده بازیابی شده به روش آندوسکوپی یا با روش‌های ژنوتیپی یا مولکولی با استفاده از جدایه‌های کشت خالص یا نمونه‌های بیولوژیکی مانند بیوپسی، مدفوع یا بزاق ارزیابی کرد.

روش‌های فنوتیپی
این روش‌ها شامل کشت هلیکوباکتر پیلوری از طریق کشت باکتریایی است. یک جدایه باکتریایی به دست آمده از کشت برای تعیین حساسیت ضد میکروبی استفاده می‌شود. این را می‌توان با استفاده از روش رقیق سازی (روش رقیق سازی آگار یا براث) یا روش انتشار (تست دیسک یا E) انجام داد. برای تعیین حداقل غلظت مهاری (MIC) آنتی بیوتیک‌ها از روش‌هایی مانند رقت آگار، رقت براث و آزمون E استفاده می‌شود. رویکردهای کمی شامل رقت آگار و رقت براث است.

روش‌های مولکولی
اگرچه کشت هلیکوباکتر پیلوری و به دنبال آن AST مبتنی بر MIC به عنوان استاندارد طلایی در نظر گرفته می‌شود، استفاده گسترده از تکنیک‌های مبتنی بر کشت به دلایلی محدود است. ماهیت سخت هلیکوباکتر پیلوری نیازمند آزمایشگاه‌های مجهز با پرسنل آموزش‌دیده است تا شرایط رشد تکمیلی، فضای میکروآئروفیل و تا 14 روز انکوباسیون را فراهم کنند. روش‌های مبتنی بر فرهنگ نیز تحت‌تاثیر تأخیرهای پردازش نمونه و قرار گرفتن در معرض اخیر PPIها قرار می‌گیرند. این با نرخ موفقیت بین 55 تا 73 درصد در عمل معمول بالینی مطابقت دارد. علاوه بر این، نیاز آندوسکوپی برای اکتساب بافت، استفاده از آن‌ها را به گروه‌های آندوسکوپی محدود می‌کند. با توجه به چالش‌های مرتبط با روش‌های کشت سنتی، روش‌های مبتنی بر مولکولی به‌عنوان یک جایگزین سریع‌تر (تا کمتر از ۴ ساعت)، مقرون‌به‌صرفه‌تر و بسیار قابل تکرار برای روش‌های مبتنی بر کشت برای تشخیص هلیکوباکتر پیلوری و تعیین مقاومت آن ظاهر شده‌اند. روش‌های مولکولی می‌توانند عفونت‌های مقاوم را تشخیص دهند و کمتر تحت تأثیر تعدیل بار باکتریایی ناشی از استفاده اخیر از PPI هستند. RCT های بزرگ اخیر نشان داده‌اند که درمان هدایت شده با آزمایش مولکولی قابل مقایسه با درمان هدایت شده مبتنی بر آزمایش حساسیت در درمان خط اول است و نسبت به دومی در درمان خط سوم عفونت هلیکوباکتر پیلوری پایین تر نیست و در نتیجه از استفاده از درمان هدایت‌شده با آزمایش مولکولی برای ریشه‌کنی هلیکوباکتر پیلوری.

درمان تجربی در مقابل درمان متناسب با هدایت حساسیت
با توجه به اصول مباشرت آنتی بیوتیک، سنجش حساسیت (کشتی یا مبتنی بر مولکولی) برای هر گونه عفونت باکتریایی پیشنهاد شده است و درمان هلیکوباکتر پیلوری نیز نباید از این قاعده مستثنی باشد. با این حال، پروتکل‌های ریشه کنی عمدتاً در اکثر تنظیمات تجربی هستند. گزارش اخیر اجماع ماستریخت VI/فلورانس، در حالی که AST را قبل از تجویز درمان خط اول به عنوان یک رویکرد معقول توصیه می‌کند، کاربرد محدود آن را در محیط‌های دنیای واقعی تصدیق می‌کند. چندین متاآنالیز میزان درمان را برای درمان خط اول با استفاده از یک روش مبتنی بر AST در مقابل یک روش تجربی مقایسه کردند. شواهد نشان می‌دهد که اگرچه رویکرد مبتنی بر AST هنگام استفاده از درمان دارویی سه‌گانه بهتر عمل می‌کند، اما زمانی که جدیدترین رژیم‌های چهارگانه استفاده می‌شوند، تفاوت معنی‌دار نیست. اکثر دستورالعمل‌های بین‌المللی توصیه می‌کنند از کلاریترومایسین و لووفلوکساسین زمانی که الگوهای مقاومت موضعی میزان بالای 15 درصد را نشان می‌دهند اجتناب شود. در نتیجه این واقعیت که داده‌های جهانی نشان می‌دهد که این مورد در اکثر مناطق در سراسر جهان وجود دارد، درمان در حال حاضر به درمان چهارگانه مبتنی بر بیسموت منتقل شده است.
مقاومت ضد میکروبی مشکلی است که در همه جا حاضر است و نیاز به راه حل‌های مختلفی دارد. هلیکوباکتر پیلوری مقاوم به دارو در نتیجه کاهش قابل توجه میزان ریشه‌کنی درمان تجربی در حال تبدیل شدن به یک مشکل بهداشتی فزاینده است که در نهایت می‌تواند منجر به عوارض بالینی مرتبط با عفونت مداوم و همچنین افزایش هزینه‌های مراقبت‌های بهداشتی شود. بنابراین، برنامه‌های دوره‌ای نظارت بر حساسیت دارویی منطقه‌ای و اجرای سیاست‌های استفاده محتاطانه از آنتی بیوتیک‌ها باید از اهمیت بالایی برخوردار باشد. با توجه به پیشرفت روش‌های مولکولی برای تشخیص مقاومت آنتی بیوتیکی، درمان هلیکوباکتر پیلوری اکنون می‌تواند وارد حوزه نظارت ضد میکروبی شود. استفاده از ژنومیک برای بررسی مقاومت آنتی‌بیوتیکی در باکتری‌های مورد توجه سلامت عمومی یک زمینه مطالعاتی رو به رشد است. ترکیب WGS و داده‌های مقاومت فنوتیپی سنتی می‌تواند نتایج قدرتمندی را در کشف مکانیک مقاومت جدید ارائه دهد
پایان مطلب/.