به گزارش پایگاه اطلاع رسانی بنیان، یک مطالعه که  اخیرا در نشریه Scientific Reports منتشر شده بررسی کرد که آیا بوی بدن از ما در برابر بیماری‌ها محافظت می‌کند یا خیر.

پیش زمینه

رفتار اولین خط دفاعی در برابر عفونت در سراسر جانداران است. رفتار مقرون به صرفه ترین رویکرد برای پیشگیری و کاهش بیماری با اجتناب از افراد آلوده است. این اجتناب رفتاری یا واکنشی از افراد بیمار، سیستم ایمنی رفتاری نامیده می‌شود. سیستم ایمنی رفتاری به ارگانیسم‌ها امکان می‌دهد تا حضور احتمالی‌تر پاتوژن‌های ایجاد کننده بیماری را در محیط خود فورا تشخیص دهند و درگیر رفتارهایی شوند که از تماس با آن اشیاء و افراد جلوگیری می‌کند. چندین مطالعه نشان داده‌اند که حیوانات ناسالم بویی آزاد می‌کنند که باعث اجتناب از سوی همنوعان می‌شود. در یک آزمایش آزمایشگاهی مبتنی بر حیوان، موش‌های آزمایشی از طریق تزریق با لیپوپلی‌ساکارید (LPS)، یک اندوتوکسین معرفی شدند.( لیپوپلی ساکارید (Lipopolysaccharide)، به اختصار LPS، یکی از اجزای مهم در ساختار دیواره باکتری‌های گرم منفی است که خاصیت بیماری‌زایی داشته و به عنوان یک توکسین باکتریایی به‌شمار می‌رود. لیپوپلی ساکارید از سه بخش آنتی‌ژن O، اولیگوساکارید مرکزی و لیپید A تشکیل شده که بخش لیپید A از این ترکیب است که به واکنش التهابی و سایر عوارض اندوتوکسین منجر می‌گردد.) قرار گرفتن در معرض LPS سیستم ایمنی ذاتی را در موش القا کرد و منجر به التهاب شد. جالب اینجاست که LPS موش‌های بیمار را در معرض خطر قرار می‌دهد و سایر موش‌های سالم از ادرار آن‌ها اجتناب می‌کنند. در مطالعه دیگری، شرکت‌کنندگان انسانی که در معرض LPS قرار داشتند به راحتی از طریق بوی بدنشان قابل شناسایی بودند. این نشانه بویایی به دلیل فعال شدن سیستم ایمنی پس از قرار گرفتن در معرض LPS بود. انسان‌هایی که در معرض LPS قرار گرفته‌اند می‌توانند برای مطالعه پاسخ به بیماری استفاده شوند، زیرا این شرکت‌کنندگان سردرد، دمای تمپان بالا(تب) و افزایش سطح سیتوکین‌های پیش‌التهابی را تجربه می‌کنند که نشان‌دهنده بیماری است. نمونه‌های بوی بدن به‌دست‌آمده از این بیماران در مقایسه با گروه کنترل سالم یا بدون LPS، به‌طور قابل‌توجهی شدیدتر، ناسالم‌تر و ناخوشایندتر بودند. این بوی ناخوشایند می‌تواند به این دلیل باشد که افراد در معرض LPS اجزای فرار بیشتری را آزاد می‌کنند یا مشخصات ترکیبات فرار را تغییر می‌دهند. نمونه‌های بوی بدن نیز با استفاده از کروماتوگرافی گازی-طیف‌سنجی جرمی (GC-MS) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند که نشان داد تعداد مواد فرار تقریباً مشابه نمونه‌های شاهد بود.

درباره مطالعه

مطالعه حاضر بررسی کرد که آیا التهاب سیستمیک با درجه پایین‌تر ناشی از دوز 25 درصد ضعیف‌تر LPS نسبت به آزمایش‌های قبلی می‌تواند باعث ایجاد بوی نامطبوع بدن شود یا خیر. در این مطالعه 50 شرکت کننده (23 مرد و 27 زن) برای اهدای بوی بدن انتخاب شدند. برخی از معیارهای ورود شرکت کنندگان این بود که همه افراد باید بین 18 تا 50 سال، بدون دارو، راست دست، غیر سیگاری و بدون سابقه درد مزمن یا اختلالات روانپزشکی باشند. میانگین سنی شرکت کنندگان 28 سال بود. به شرکت کنندگان LPS یا محلول سالین تزریق شد. بیست و نه شرکت کننده 0.6 نانوگرم بر کیلوگرم LPS و بیست و یک نفر تزریق سالین دریافت کردند. نمونه بوی بدن با استفاده از یک تی شرت تنگ که از 50% پنبه و 50% پلی استر ساخته شده بود جمع آوری شد. شرکت کنندگان بلافاصله پس از تزریق LPS یا سالین تی شرت را پوشیدند و در پایان جلسه آن را برگرداندند. همه شرکت‌کنندگان از محدودیت‌های رژیمی سخت‌گیرانه پیروی کردند که شامل پرهیز از غذای تند و الکل یا استفاده از هر محصول بو داده شده یک روز قبل از جمع‌آوری جلسه نمونه بود. نمونه‌های ادرار نیز جمع آوری شد. پس از پنج ساعت تزریق LPS، دمای بدن شرکت کنندگان 1 درجه سانتیگراد افزایش یافت. نمونه‌های پلاسما در فواصل زمانی مختلف با شروع شروع مطالعه جمع‌آوری شدند. GC-MS برای تجزیه و تحلیل نمونه‌های بو انجام شد. این مطالعه همچنین یک تست درک بوی بدن را با استفاده از شصت و نه شرکت‌کننده سالم انجام داد.

یافته‌های مطالعه

مطالعه حاضر ارزیابی کرد که آیا التهاب سیستمیک کمتر منجر به کاهش بوی خوش بدن می‌شود یا خیر. افرادی که در معرض LPS قرار گرفتند سطوح مختلفی از نشانگرهای مرتبط با التهاب را در مقایسه با افرادی که تزریق سالین دریافت کردند، نشان دادند. این یافته فعال شدن قابل توجهی در سیستم ایمنی ذاتی پس از تزریق LPS را نشان می‌دهد. مطابق با مطالعات قبلی، شرکت‌کنندگانی که در معرض LPS قرار گرفتند، نسبت به گروه کنترل یا دارونما بوی نامطبوع‌تری داشتند. بوی نامطبوع بدن پس از تزریق LPS با تغییر ترکیب شیمیایی بوی بدن به جای هرگونه تغییر در فراوانی مواد شیمیایی مرتبط است. مطابق با مطالعات قبلی، این مطالعه کاهش خوشبویی بوی بدن را ظرف چند ساعت پس از شروع التهاب سیستمیک نشان داد. تجزیه و تحلیل GC-MS نشان داد که سطوح 6-متیل-5-هپتن-2-یک به طور قابل توجهی در پاسخ به اندوتوکسین و التهاب متعاقب آن متفاوت است.( سولکاتون (۶ - متیل - ۵ - هپتان - ۲ - یک) یک کتون متیله غیر اشباع با فرمول مولکولی C8H14O  است. مایعی بی رنگ و شبیه به آب با بوی میوه مانند مرکبات است.) این مطالعه حضور این ترکیب را هم در عرق انسان و هم در بسترهای پارچه تشخیص داد. لازم به ذکر است که 6-متیل-5-هپتن-2-یک با دمای بدن ارتباطی ندارد. این ترکیب نقش بسزایی در القای واکنش انسان به بیماری دارد.

در نهایت

یکی از نقاط قوت کلیدی این مطالعه، استفاده از دوز کمتر LPS، با توجه به مطالعات قبلی، برای القای بوی نامطبوع بدن و التهاب سیستماتیک است. برخلاف مطالعات قبلی، دوز LPS مورد استفاده در این مطالعه، فعال شدن سیستم ایمنی اهداکنندگان را بدون اینکه آن‌ها را از نظر جسمی‌بیش از حد بیمار کند، فعال کرد. مطالعه حاضر بر وجود یک دفاع رفتاری در برابر بیماری‌ها با تشخیص بیماری از طریق نشانه‌های بویایی و اجتناب متعاقب آن تاکید کرد. دفاع رفتاری نیز با تحریک رفتاری که خطر آلودگی را کاهش می‌دهد همراه است. حتی تغییرات جزئی در الگوهای تماس بین فردی می‌تواند منجر به کاهش قابل توجهی در انتقال بیماری یا بار عفونت شود. روی هم رفته، یک پاسخ التهابی سیستمیک منجر به تولید بوی نامطبوع بدن می‌شود که باعث دفاع رفتاری در برابر بیماری می‌شود.

پایان مطلب./