به گزارش پایگاه اطلاع رسانی بنیان، تیمی از محققان که در حال بررسی انتقال HIV هستند، کشف کرده‌اند که آنتی‌بادی‌های HIV با مهار عفونت سلول اول، ایمنی استریل‌کننده را ایجاد می‌کنند. این تحقیق در مجله Cell Reports Medicine منتشر شده است. محققان این مطالعه دریافتند که HIV ویروسی است که از طریق مایعات بدن منتقل می‌شود. بیشتر اوقات، از طریق غشای مخاطی دستگاه تناسلی عبور کرده و همچنین راست روده با کمک پروتئین پوششی خود به سلول‌های منفرد سیستم ایمنی که در غشاهای مخاطی قرار دارند نفوذ می‌کند. از اینجا، ویروس به کل ارگانیسم سرایت کرده و سیستم ایمنی را ضعیف می‌کند.

نحوه فرار HIV-1 از سیستم ایمنی

بر اساس مطالعات محققان، نوع ویروسی که به عنوان مدلی برای مطالعه اثر آنتی‌بادی‌های غیرخنثی‌کننده علیه ویروس ایدز استفاده می‌شود، نقشی حیاتی دارد. این مطالعه برای اولین بار در موش‌های انسانی شده نشان می‌دهد که بیان پروتئین ویروسی Vpu برای اجازه دادن به سلول‌های آلوده برای فرار از مکانیسم حذف شناخته شده به عنوان سمیت سلولی وابسته به آنتی‌بادی (ADCC) ضروری است. در میان چیزهای دیگر، این مکانیسم، توسط آنتی‌بادی‌های غیر خنثی‌کننده برای خلاص شدن از سلول‌های آلوده به ویروس استفاده می‌شود. برای تولید واکسن علیه ویروس نقص‌ایمنی انسانی یا HIV-1، بسیاری از آزمایشگاه‌ها تولید همین دسته از آنتی‌بادی‌های غیرخنثی‌کننده را برای جلوگیری از عفونت مطالعه می‌کنند. امروزه میلیون‌ها نفر با HIV-1 زندگی می‌کنند و دارای آنتی‌بادی‌های غیرخنثی‌کننده هستند. با این حال، این بیماری هنوز ریشه‌کن نشده است. اگر آنتی‌بادی‌ها تا این حد موثر هستند، چرا به نظر نمی‌رسد که کار کنند؟ این معما تمام آن چیزی است که برای برانگیختن کنجکاوی دانشمندان لازم بود.

نقش پروتئین‌های Vpu و Nef در ویروس HIV

محققان این تیم تحقیقاتی مشاهده کردند که ویروس HIV-1 اصلاح شده مورد استفاده در برخی آزمایشات آزمایشگاهی Vpu را بیان نمی‌کند. با این حال، در ویروس طبیعی، این پروتئین در واقع نقش محافظ سلول آلوده را ایفا می‌کند. پس از بیان، به آن اجازه می‌دهد تا خود را تکثیر کرده و در زیر سیستم ایمنی به محافظت از خود کمک کند. در واقع، این مطالعه نشان می‌دهد که با بیان پروتئین Vpu در سلول‌های آلوده، آنتی‌بادی‌های غیرخنثی‌کننده زمان بسیار دشوارتری برای تشخیص این سلول‌ها در داخل بدن دارند. بنابراین از پاسخ ADCC طفره می‌رود. آزمایش‌های انجام‌شده روی موش‌های انسانی‌شده که آنتی‌بادی‌های غیرخنثی‌کننده دریافت کردند، این مشاهدات را تأیید نموده است. فقط حیوانات آلوده به ویروسی که در آن Vpu بیان نشده بود شاهد کاهش بار ویروسی خود بودند، برخلاف حیواناتی که توسط یک ویروس طبیعی آلوده شده بودند. این مشاهدات بازتاب کار تحقیقاتی قبلی انجام شده توسط محققان است. در سال 2013یک تیم تحقیقاتی نشان داده بود که سلول‌های آلوده از پاسخ ADCC تحت محافظت قرار می گیرند، زیرا پوشش ویروسی تحت تأثیر Vpu و پروتئین Nef، محافظ دوم، بسته باقی می‌ماند. سلول عفونی که کاملاً محافظت می‌شود، توسط آنتی‌بادی‌های مجاور پیدا نمی‌شود. محققان این تیم تحقیقاتی اظهار داشتند در آزمایشگاه، اگر Vpu در ویروسی که مورد آزمایش قرار می‌گیرد بیان نشود، پوشش سلول آلوده باز می‌شود و بدون محافظت، توسط آنتی‌بادی‌ها مورد حمله قرار می‌گیرد. این احتمالاً برخی از نتایج شگفت انگیز گزارش شده با آنتی‌بادی‌های غیر‌خنثی‌کننده را توضیح می‌دهد. در زندگی واقعی، HIV به لطف دو محافظ خود، Vpu و Nef، همیشه تحت مراقبت قرار دارد. محققان بر این باورند که اطلاعات ارزشمند ارائه شده توسط این مطالعه باید در توسعه واکسن‌های آینده علیه HIV-1 و در استراتژی‌های ریشه‌کنی ویروس مورد توجه قرار گیرد.

جمعیت آلوده به ویروس HIV

از زمانی که عفونت HIV برای اولین بار در سال 1981 شناخته شد، این ویروس به سرعت گسترش یافته است. HIV بیماری نقص سیستم ایمنی اکتسابی است. این ویروس ممکن است در هر گروه سنی مشاهده شود و اصلاً محدودیت سنی ندارد. ازآنجایی‌که ایدز به سلول‌های ایمنی حمله می‌کند، بنابراین کسی که مبتلا به آن است، شدیداً ضعیف و آسیب‌پذیر خواهد بود، چراکه سیستم دفاعی خوبی ندارد. بر اساس برنامه مشترک سازمان ملل متحد در مورد HIV یا همان ایدز، و همچنین آمار سازمان بهداشت جهانی، در پایان سال 2021 بیش از 38 میلیون نفر و تا سال 2022 حدود 39 میلیون نفر در سراسر جهان به این ویروس آلوده شده‌اند. هنوز هیچ درمان مشخص و واکسنی برای این ویروس وجود ندارد، اما درمان‌ها به طور مداوم در حال بهبود هستند. محققان این مطالعه اظهار داشتند بیش از 20 سال است که در مورد آنتی‌بادی‌هایی مطالعه نموده‌اند که از سلول‌ها در برابر عفونت HIV محافظت می‌کنند. آنها می‌توانند انواع مختلف ویروس HIV را بی ضرر کنند، به این معنی که اثر خنثی کننده گسترده‌ای دارند. محققان درباره این فرآیند اطلاعات دقیقی نداشتند که چگونه کار می‌کند و در چه نقطه‌ای آنتی‌بادی‌ها از گسترش ویروس در کل ارگانیسم جلوگیری می‌کنند.

سرکوب توسط آنتی‌بادی‌های HIV

اکنون پروژه تحقیقاتی فعلی پاسخ‌های سوالات دانشمندان قبلی را ارائه می‌دهد. محققان این تیم تحقیقاتی اکنون توانسته‌اند نشان دهند که آنتی‌بادی‌های HIV از عفونت اولین سلول‌ها جلوگیری می‌کنند. غلظت آنتی‌بادی‌ها در غشاهای مخاطی به اندازه کافی زیاد است که این اتفاق بیفتد. محققان چیزی به نام ویروس‌‌های چالش بر اساس ویروس نقص‌ایمنی میمون (SIV) توسعه دادند. این ویروس‌ها فقط از پروتئین پوششی HIV برای نفوذ به اولین سلول استفاده می‌کنند. آنها متعاقباً تغییر کرده و سپس فقط از پروتئین پوششی ویروس نقص‌ایمنی میمون استفاده می‌کنند. در مطالعات انجام شده بر روی حیوانات، این ویروس‌های چالش برانگیز در معرض آنتی‌بادی‌های انتخابی HIV قرار گرفتند. اینها به گونه‌ای انتخاب شدند که فقط به پروتئین پوشش HIV، اما نه به پروتئین پوششی ویروس نقص ایمنی میمون، متصل شوند. آنتی‌بادی‌های HIV از عفونت‌های ویروس از طریق غشای مخاطی راست روده در آزمایش‌های حیوانی جلوگیری کردند. غلظت کافی از آنتی‌بادی‌ها در غشای مخاطی وجود داشت و عفونت را در اولین سلول در غشای مخاطی مسدود نموده است. این ایمنی ضدعفونی کننده (محافظت کامل در برابر عفونت) به ویژه برای HIV مهم است. محققان همچنین ذکر کردند این مسئله تضمین می‌کند که سلول‌های آلوده در ابتدا پروتئین‌های ویروسی را تشکیل نمی‌دهند، حتی اگر ژنوم ویروس را حمل کنند. سال‌ها بعد، وقتی سطح آنتی‌بادی کاهش یافت، این سلول‌های آلوده پنهان می‌توانند ویروس را دوباره فعال کنند و همچنان باعث عفونت شوند. آنتی‌بادی‌های مورد استفاده در این مطالعه هنوز در حال توسعه بالینی هستند، اما پس از تایید آنها، می‌توانند رویکرد امیدوارکننده‌ای را برای محافظت از افراد در برابر عفونت HIV ارائه دهند.

پایان مطلب./