به گزارش پایگاه اطلاع رسانی بنیان، پیوند خون بند‌ناف (UCBT) و پیوند سلو‌ل‌های بنیادی خون‌محیطی (PBSCT) درمان‌های آلوژنیک موثری برای بیماران مبتلا به بیماری‌های هماتولوژیک مقاوم به درمان بدخیم و غیر بدخیم هستند. پیوند خون بند‌ناف (UCB) یک منبع جایگزین جذاب برای سلول‌های بنیادی خونساز (HSCs) است. خواص منحصر به فرد خون بندناف و تحمل ایمنی متمایز و سینتیک پیوند آن در مقایسه با مغز استخوان (BM) و سلول‌های پیش‌ساز خون محیطی، باعث ایجاد اختلاف بیشتر در سطوح آنتی‌ژن لکوسیت انسانی بین اهداکننده و گیرنده خون بند‌ناف پس از پیوند خون بند‌ناف نامرتبط (UCBT) می‌شود. علاوه‌بر‌این، به راحتی در دسترس است و خطر ابتلا به بیماری پیوند در مقابل میزبان (GvHD) با نتایج بالینی طولانی مدت کمتری در مقایسه با پیوند BM دارد. با‌این‌حال، تعداد نسبتاً کم سلول‌های تجویز شده توسط واحدهای UCB، و همچنین پیوند تاخیری و بازسازی ایمنی مرتبط، محدودیت‌هایی را برای کاربرد گسترده UCBT ایجاد می‌کند. تحقیقات در مورد چندین جنبه UCBT مورد ارزیابی قرار گرفته است، از جمله گسترش  ex vivo HSCهای خون بندناف و فرآیند فوکوزیلاسیون برای تقویت پیوند. علاوه‌بر‌این، UCB همچنین در درمان چندین اختلال عصبی و قلبی عروقی با درجات مختلف موفقیت مورد استفاده قرار گرفته است. در این مطالعه، بیولوژی، نشانه‌های بالینی و مزایای UCBT در جمعیت کودکان و بزرگسالان را مورد بحث قرار خواهد گرفت. همچنین در مورد مسیرهای آتی برای استفاده از خون بند‌ناف صحبت خواهد شد.

فواید استفاده از پیوند خون بند‌ناف

پیوند خون بند‌ناف (UCBT) یک منبع جایگزین بسیار موثر برای سلول‌های بنیادی خونساز (HSCs) است، به ویژه برای بیماران مبتلا به بیماری‌های خونی که هیچ اهداکننده غیر مرتبط یا مرتبطی ندارند، که آنتی‌ژن لکوسیت انسانی (HLA) یکسان باشد. با توجه به اینکه بیش از 39 میلیون اهداکننده در برنامه ملی اهداکننده عضو (NMDP) و مراکز وابسته ثبت شده‌اند، بسیاری از بیماران، به‌ویژه آنهایی که از گروه‌های اقلیت هستند، نمی‌توانند اهداکننده مناسب و غیر‌مرتبط را در بازه زمانی لازم پیدا کنند. پیوند خون بند‌ناف واجد شرایط بودن پیوند را برای بیماران اقلیت‌های نژادی و قومی در سراسر ایالات متحده و در سراسر جهان گسترش داده است. از زمان اولین UCBT در سال 1988، بیش از 40000 UCBT انجام شده است و بیش از نیمی از بیماران با این روش به‌عنوان بیماری‌های ذخیره‌سازی متابولیک درمان شده‌اند. به طور مشابه، میزان موفقیت برای UCBT بزرگسالان، پس از تأکید بیشتر بر واحدهای خون بند‌ناف که حاوی دوز سلولی کافی هستند، به‌علاوه استفاده از واحدهای خون بندناف دوگانه در بزرگسالان به‌جای یک واحد، بهبود یافته است. UCBT دارای چندین مزیت نسبت به منابع پیوند مغز استخوان (BM) و سلول‌های پیش‌ساز خون محیطی (PBPCs) است، از جمله معیارهای تطبیق کمتر HLA، و در دسترس بودن نمونه‌های منجمد شده در بانک‌های سلامت خصوصی و عمومی. علاوه‌بر‌این، وضعیت ساده سلول‌های ایمنی موجود در خون بند‌ناف منجر به بروز کمتر بیماری پیوند در مقابل میزبان (GvHD) می‌شود. معایب آن پیوند کندتر نوتروفیل‌ها، پلاکت‌ها و بهبود کلی سیستم ‌ایمنی است.

کیفیت زندگی پس از UCBT

با افزایش نرخ بقای بیماران سرطانی، علاقه فزاینده‌ای به کیفیت زندگی (QoL) بازماندگان وجود دارد. سایر روش‌های پیوند نتایج بقای UCBT (بدون استفاده از ATG) و پیوند MUD خون محیطی، هر دو با استفاده از رژیم‌های MAC، مشابه بود. در یک مطالعه چند مرکزی که در چین انجام شد، مشاهده شد که UCBT با کیفیت زندگی بهتر و بروز کمتر GvHD مزمن همراه بود. پس از 1 سال HSCT، شامل ارزیابی عملکرد، خستگی، اضطراب، علائم افسردگی، افکار خودکشی، و کیفیت خواب، پیوند UCB و MRD از نظر کیفیت زندگی مقایسه شد. بیماران در گروه UCBT احتمال بیشتری داشت که بستری طولانی‌تری داشته باشند، رژیم‌های MAC بیشتری دریافت کنند، GvHD مزمن کمتری را تجربه کنند و داروهای سرکوب کننده ایمنی کمتری در زمان بررسی مصرف کنند. علیرغم یافتن تفاوت معنی‌دار در نتیجه کیفیت زندگی بین دو گروه، بیمارانی که از سرکوب‌کننده‌های ایمنی (اکثریت در گروه MRD)، جایگزین GvHD مزمن استفاده می‌کنند، در اکثر نظرسنجی‌ها امتیاز کمتری کسب کردند. در این مطالعه، نمرات پایین TERS (ابزاری که برای ارزیابی سلامت روان و رفاه بیماران قبل از پیوند استفاده می‌شود) به طور مستقل و قوی با نتایج پس از پیوند همبستگی داشت: بیماران UCBT در TERS امتیاز بالاتری نسبت به بیماران MRD داشتند و بیماران مزمن GvHD امتیاز کمتری کسب کردند. در ارزیابی کیفیت زندگی در میان منابع اهداکننده، محققان اذعان می‌کنند که توسعه استراتژی‌هایی برای به حداقل رساندن GvHD مزمن احتمالاً تأثیر مثبتی بر کیفیت زندگی خواهد داشت، در مقایسه با کسانی که تحت پیوند MRD قرار گرفتند. یک مطالعه نشان داد که پس از 1 سال HSCT، 94 درصد از بیماران UCBT داروهای سرکوب‌کننده سیستم ایمنی را حذف کرده و به مدرسه یا کار تمام وقت بازگشته‌اند. در مقابل، 61 درصد از بیماران MRD هنوز از داروهای سرکوب‌کننده ایمنی استفاده می‌کردند و تنها 60 درصد به مدرسه یا محل کار بازگشتند. یک بار دیگر، GvHD مزمن بزرگترین تهدید برای کیفیت زندگی بود، در حالی که توقف داروهای سرکوب‌کننده سیستم ایمنی و بازگشت به کار بسیار مفید بود.

نتایج استفاده از پیوند خون بند‌ناف

خون بند ناف همچنان منبع جایگزین HSCT در بیماران مبتلا به بدخیمی‌های خونی، اختلالات BM، نقص ایمنی مادرزادی و اختلالات متابولیک است. استفاده از UCBT مزایای زیادی نسبت به سایر منابع HSCs دارد، مانند الزامات تطابق کمتر HLA، سریع بودن آن، دسترسی، و خطر بالقوه کمتر عود و  GvHDکمتر. با این وجود، انتخاب دوز سلولی مناسب و نگرانی در مورد تأخیر در بهبود خونساز و ایمونولوژیک، استفاده گسترده از آن را محدود کرده است. روش‌های متعددی در دهه‌های اخیر برای تقویت بازسازی و پیوند ایمنی توسعه یافته‌اند، از جمله تلاش‌هایی که شامل گسترش سلول‌های پیش‌ساز مزانشیمی است که افزایش سریع پیوند نوتروفیل را در مقایسه با نمونه کنترل‌ نشان می‌دهد. اندازه‌های نمونه و فناوری خاصی که ممکن است در اکثر مراکز به سختی اعمال شود. راهبردهای دیگری برای بهبود استفاده از UCBT، مانند فوکوزیلاسیون، کاهش سیستمیک سطوح اریتروپویتین توسط اکسیژن هیپرباریک، و تزریق مستقیم داخل مغزی سلول‌های UCB با نتایج مختلف مورد بررسی قرار گرفته‌اند. به عنوان مثال استفاده از سلول‌های T اختصاصی ویروس مشتق از UCB برای درمان عفونت‌های آدنوویروس، سیتومگالوویروس، و ویروس اپشتین بار. سلول ‌های کشنده طبیعی (NK) مشتق شده از UCB، با قابلیت تحمل خوب و بدون نیاز به تطابق کامل HLA، بنابراین نیاز به تولید محصول منحصر به فرد CAR برای هر بیمار را جایگزین می‌کند. برای درمان طیف گسترده‌ای از شرایط غیر هماتولوژیک، از جمله بیماری‌های عصبی، آسیب نخاعی، نارسایی قلبی، و پنومونی مرتبط با COVID-19 موثر است. که این درمان ممکن است در آینده برای اهداف درمانی مفید باشد.

پایان مطلب/.