به گزارش پایگاه اطلاع رسانی بنیان، آسیب مغزی پری ناتال یکی از عوامل اصلی توسعه نامطلوب عصبی طولانی مدت است. شواهد پیش بالینی فزاینده‌ای برای استفاده از سلول درمانی مشتق از خون بند ناف (UCB) به عنوان درمان بالقوه وجود دارد. 
آسیب مغزی پری ناتال
آسیب مغزی پری ناتال به یک مشکل پاتولوژیک به مغز در حال رشد قبل یا در حین تولد یا در اوایل دوره نوزادی اشاره دارد و پیامدهای قابل توجهی برای اختلال حاد و مزمن رشد عصبی کودک دارد. آسیب مغزی پری ناتال مرتبط با نارس بودن و انسفالوپاتی ترم نوزادی همچنان مهم است. مکانیسم‌های پیشنهادی آسیب مغزی مربوط به نارس بودن شامل ایسکمی ثانویه به خونریزی، هیپوپرفیوژن جفت یا اختلال عملکرد عروق جنین، و همچنین التهاب ثانویه به شرایطی مانند کوریوآمنیونیت، عفونت سیستمیک مادر و سپسیس نوزادی است. علاوه بر این، انسفالوپاتی نوزادی معمولاً توسط ایسکمی هیپوکسی، که آنسفالوپاتی هیپوکسیک-ایسکمیک (HIE) نامیده می‌شود، به شکل ثانویه همراه با جدا شدن جفت، افتادگی بند ناف یا پارگی رحم ایجاد می‌شود. با این حال، سایر آسیب شناسی‌ها مانند سکته مغزی پری ناتال، عفونت، سموم مادر، محدودیت رشد جنین و خونریزی داخل مغزی ثانویه به ترومای هنگام تولد نیز از عوامل اصلی ایجاد انسفالوپاتی نوزادی هستند. در مجموع، این اشکال آسیب مغزی پری ناتال نشان دهنده عوامل خطر قابل توجهی برای اختلالات رشد عصبی طولانی مدت از جمله فلج مغزی، مشکلات یادگیری و رفتاری، و سایر اختلالات حسی عصبی است که منجر به کاهش کیفیت زندگی با سایر عوارض پزشکی مرتبط می‌شود
درمان‌های جاری
مداخلات فعلی برای درمان صدمات مغزی پری ناتال محدود است، اما شامل تجویز استروئیدهای قبل از زایمان و سولفات منیزیم در طول زایمان زودرس، و هیپوترمی درمانی در شرایط HIE ترم است. با این حال، این درمان‌ها با چالش‌هایی روبرو هستند و در همه تنظیمات مناسب نیستند. به عنوان مثال، دریافت مداخلات قبل از زایمان برای مادران دشوار است، و هیپوترمی درمانی تنها برای نوزادان ترم در 6 ساعت اول پس از تولد نشان داده می‌شود. علاوه بر این، اگرچه هیپوترمی بروز پیامدهای نامطلوب را کاهش می‌دهد، آسیب مغزی زمینه‌ای را که تعداد قابل توجهی از این نوزادان هنوز عوارض طولانی مدت را تجربه می‌کنند، مورد توجه قرار نمی‌دهد. از این رو، بدیهی است که نیاز مبرمی به درمان‌های مداخله زودهنگام اضافی برای آسیب مغزی پری ناتال وجود دارد که موثر باشد، آسیب مغزی زمینه‌ای را کاهش دهد، و در صورت لزوم، بتواند در چند نشانه زودرس و ترم استفاده شود.
سلول درمانی
یکی از حوزه‌های تحقیقات امیدوارکننده، سلول درمانی است که شامل استفاده از سلول‌های بنیادی چند توان و سلول‌های دیگری است که ممکن است دارای توانایی خود تجدید و تمایز به تعدادی از دودمان سلولی باشند. سلول‌درمانی‌ها می‌توانند اثرات درمانی خود را از طریق مکانیسم‌های پیشنهادی متعدد از جمله فعال‌سازی مسیرهای مولکولی ضد التهابی و ضد آپوپتوز و اثرات ضد رگ‌زایی و آنتی‌اکسیدانی اعمال کنند. خون بند ناف انسان (UCB) به عنوان منبع فراوانی از سلول‌های تک هسته‌ای با خواص چند توانی، یعنی سلول‌های بنیادی/استرومایی مزانشیمی (MSC)، سلول‌های پیش ساز اندوتلیال (EPC) و سلول‌های بنیادی خونساز (HSC) و همچنین سلول‌های تعدیل‌کننده ایمنی از جمله شناخته شده است. استفاده از سلول درمانی مشتق از UCB برای آسیب مغزی پری ناتال مزایای زیادی نسبت به مدیریت فعلی دارد. جدا از اینکه منبع سلول‌های بنیادی بافت بارداری است که به راحتی قابل دسترسی است که اغلب دور ریخته می‌شود، سلول درمانی مشتق شده از UCB دارای حداقل مسائل اخلاقی با جمع آوری سلول، ایمنی زایی کم و تومورزایی کم است. در واقع، در مطالعات بالینی اولیه، نتایج امیدوارکننده‌ای وجود دارد که نشان می‌دهد سلول درمانی مشتق شده از UCB هم بی خطر و هم امکان پذیر است. با این حال، مشخص نیست که آیا سلول درمانی مشتق شده از UCB در درمان آسیب مغزی پری ناتال موثر است یا خیر. علاقه فزاینده‌ای به سلول درمانی مشتق شده از UCB برای درمان آسیب مغزی پری ناتال وجود دارد، با شواهد بالینی در حال افزایش که از اثربخشی آن در طیف وسیعی از مدل‌ها و نشانه‌ها حمایت می‌کند. 
تأثیر سلول درمانی مشتق از Ucb بر پیامدهای مغزی آسیب مغزی پری ناتال
آسیب مغزی پری ناتال مرتبط با HIE و آسیب ماده سفید زودرس از اهمیت بالینی بالایی برخوردار است. HIE از طریق ایسکمی هیپوکسی همراه با سمیت تحریکی و التهاب عصبی بعدی که منجر به مرگ سلولی آپوپتوز و نکروز سلول عصبی می‌شود، رخ می‌دهد. متاآنالیزهای محققین نشان داد که سلول درمانی مشتق از UCB به طور قابل توجهی آپوپتوز و التهاب عصبی را کاهش می‌دهد، در حالی که در مقایسه با گروه شاهد، تعداد نورون‌ها و الیگودندروسیت‌ها را افزایش می‌دهد. نتایج محققین همچنین نشان می‌دهد که سلول‌درمانی مشتق‌شده از UCB می‌تواند اثرات تعدیل‌کننده عصبی خود را با کاهش قابل‌توجه فعال‌سازی گلیال، یعنی آستروگلیوز و فعال‌سازی میکروگلیال، کاهش اندازه انفارکتوس و در نهایت منجر به بهبود قابل‌توجه در عملکرد حرکتی طولانی‌مدت، اعمال کند. با توجه به مکانیسم‌های آسیب مغزی و همچنین نقص‌های شناختی و حرکتی طولانی‌مدت مرتبط، این موضوع از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. علاوه بر این، این یافته‌ها با سایر مطالعات مشابه در زمینه تحقیقاتی مطابقت دارد، با این حال هنوز خطر قابل توجهی از سوگیری، افزایش ناهمگونی و به طور کلی قطعیت پایین در نتایج وجود دارد.
تأثیر سلول درمانی مشتق از UCB در درمان آسیب مغزی پری ناتال
محققین یک مرور سیستماتیک و متاآنالیز 58 مطالعه پیش بالینی با مدل‌های حیوانی HIE را انجام دادند و به طور مشابه به این نتیجه رسیدند که درمان با سلول‌های بنیادی ممکن است اثرات محافظت کننده عصبی خود را از طریق طیف گسترده‌ای از مکانیسم‌ها از جمله ارتقای تکثیر عصبی، نوروژنز اعمال کند. آنژیوژنز و مهار سیتوکین‌های التهابی، آپوپتوز، آستروگلیوز و فعال سازی میکروگلیال از جمله نقش‌های جاری این سلول‌ها می‌باشد. این یافته‌ها با نتایج مطالعه گذشته مطابقت دارد. علاوه بر این، سایر محققین یک مرور سیستماتیک و متاآنالیز را با هدف بررسی تأثیر سلول‌های بنیادی مزانشیمی در مدل‌های پیش بالینی HIE انجام دادند که نشان داد MSC ها در بهبود نتایج شناختی و عملکردی مؤثر هستند. جالب توجه است، آن‌ها دریافتند که عملکرد موتور همانطور که از طریق تست سیلندر و تست روتارود اندازه گیری می‌شود به ترتیب با SMD 2.25 و 2.97 بهبود یافته است. محققین در بررسی‌های بیشتر ناهمگنی قابل توجهی را در ارزیابی خود از تست سیلندر و تست روتارود شناسایی کردند، به ترتیب با I2 = 95.2٪ و I2 = 85.9٪. مطالعات انجام شده از سوی دیگر دارای ناهمگنی I2 = 20٪ و I2 = 83٪ بود که ممکن است اثر ضعیف را به خود اختصاص دهد. با این حال، همچنین اشاره شده است که نتایج محققان گذشته فقط شامل سلول‌های بنیادی مزانشیمی بود، در حالی که بررسی پیش رو شامل طیف گسترده‌ای از سلول‌های مشتق شده از UCB مانند EPCs، Tregs و MNCs بود که همچنین نشان داده شده‌اند که محافظ عصبی هستند. این ممکن است نشان دهد که سلول‌های بنیادی مزانشیمی مؤثرتر از سایر اشکال سلول‌درمانی مشتق از UCB هستند، با این حال مطالعه جالبی که توسط برخی محققین انجام شد، نشان داد که EPCها ممکن است مفیدتر از سایر اشکال سلول‌های تک هسته‌ای باشند. 
مطالعات فعلی همچنین نشان می‌دهد که سلول درمانی مشتق شده از UCB در درمان آسیب مغزی پری ناتال در هر دو مدل حیوانی کوچک و بزرگ موثر است. محققین کارایی سلول‌های CD34+ مشتق از UCB انسانی را بر روی مدل موشی HIE ارزیابی کردند و نشان دادند که این سلول‌ها در کاهش از دست دادن نورون‌ها و بهبود عملکرد حرکتی موثر هستند. اثرات محافظت عصبی سلول‌های مشتق شده از UCB در مدل‌های حیوانی بزرگ‌تر نیز مؤثر است، با سلول‌های تک هسته‌ای خون بند ناف که با کاهش قابل‌توجه آپوپتوز عصبی، آستروگلیوز و التهاب در مدل‌های بره خفگی پری ناتال همراه است. 
پایان مطلب/.