به گزارش پایگاه اطلاع رسانی بنیان، فیبریلاسیون دهلیزی (Atrial fibrillation) که گاه در پزشکی ای فیب (ِAFib) نیز نامیده می‌شود، شایع‌ ترین نوع آریتمی قلبی است که در آن، تحریک الکتریکی، مسیر مشخصی را در قلب طی نمی‌کند. فیبریلاسیون دهلیزی هنگامی رخ می‌دهد که در دهلیزها موج الکتریکی تحریک جهت مشخصی نداشته باشد یعنی سلول‌های عضلانی دهلیز به صورت نامنظم تحریک و در نتیجه منقبض می‌شوند، در نتیجه انقباض منظم دهلیز وجود ندارد و دهلیزها نمی‌توانند خون را به صورت کامل به بطن‌ها پمپ کنند، و نیز ضربان‌های بطن از دهلیز پیروی نکرده و بطن بدون نظم طبیعی و بدون پیروی از دهلیز، منقبض می‌شود. حال در یک مطالعه کوهورت آینده‌نگر که در اخیرا در نشریه Jama Network Open منتشر شده است، محققان بررسی می‌کنند که آیا سن پایین‌تر در تشخیص فیبریلاسیون دهلیزی (AF) با خطر بالاتر زوال عقل مرتبط است یا خیر.

پیش زمینه

با افزایش امید به زندگی در جمعیت جهان، موارد انواع زوال عقل در حال افزایش است. با توجه به مرگ و میر بالای آن و فقدان مداخلات دارویی مؤثر که می‌تواند از آسیب پاتولوژیک و انحطاط عصبی در زوال عقل جلوگیری یا معکوس کند، این جدیدترین چالش بهداشتی در جهان است AF ، نوعی آریتمی قلبی، در سراسر جهان بسیار رایج است و شباهت‌های مختلفی با زوال عقل دارد. به عنوان مثال، AF باعث سکته مغزی می‌شود که یک عامل خطر اثبات شده برای زوال عقل است. سن بالا و شرایط متابولیک، مانند دیابت و چاقی، از دیگر عوامل خطر مشترک برای AF و زوال عقل هستند. اگرچه شواهد اپیدمیولوژیک نشان می‌دهد که خطر نقص شناختی و زوال عقل در افراد مبتلا به AF بیشتر است، اما شواهد عینی مبنی بر اینکه تشخیص AF در اوایل زندگی (قبل از 65 سال) احتمال ابتلا به زوال عقل در آینده را افزایش می‌دهد وجود ندارد.

در مورد مطالعه

در این مطالعه، محققان با استفاده از داده‌های Biobank بریتانیا (UKB) شواهدی مبنی بر ارتباط قابل قبول بین AF جدید و زوال عقل اتفاقی را دنبال کردند. در مجموع، ۵۰۲،۴۱۱ نفر از سراسر انگلستان، ولز و اسکاتلند در سنین ۴۰ تا ۶۹ سال که در سرویس بهداشت ملی (NHS) بریتانیا ثبت نام کرده بودند و در فاصله ۲۵ مایلی حداقل یکی از مراکز ارزیابی UKB زندگی می‌کردند، به شرکت در این مطالعه رضایت دادند. آن‌ها AF و سن را در تشخیص AF و تمام موارد زوال عقل همه‌ علت، دمانس عروقی (VD) و بیماری آلزایمر (AD) را مشخص کردند. متغیرهای مطالعه شامل سن، جنس، قومیت، سطح تحصیلات، سطوح فعلی نوشیدن الکل و فعالیت بدنی و خلق افسرده بود. آن‌ها در بازدید اولیه خود بین سال‌های 2006 و 2010، نمونه‌های بیولوژیکی و اقدامات فیزیکی خود را ارائه کردند. علاوه بر این، آن‌ها در یک پرسشنامه صفحه لمسی و یک مصاحبه شفاهی شرکت کردند. از بین 502411 شرکت‌کننده که در ابتدا استخدام شدند، محققان 433746 شرکت‌ کننده را در آنالیزهایی که بررسی کردند آیا AF با افزایش خطر ابتلا به زوال عقل مرتبط است، وارد کردند. ابتدا، آن‌ها ویژگی‌های پایه خود را (AF در مقابل گروه غیرAF) با استفاده از آزمون t-test  (متغیرهای پیوسته) یا آزمون chi-square (متغیرهای طبقه بندی شده) مقایسه کردند. علاوه بر این، آن‌ها از داده‌های 30601 شرکت‌کننده مبتلا به AF در ابتدا یا کسانی که در طول دوره پیگیری دچار AF بودند، استفاده کردند تا ارتباط بین سن شروع AF و زوال عقل رخ داده را با استفاده از مدل‌های خطر متناسب کاکس، که در آن فاصله زمانی بین شروع و وقوع دمانس وجود دارد، بررسی کنند. مرگ یا پیگیری به عنوان مقیاس زمانی عمل کرد. به طور خاص، این تجزیه و تحلیل سه گروه سنی را تحت پوشش قرار داد:  بزرگتر از 65 سال، 65-74 سال، و 75 سال ≥، و نتایج آن به عنوان نسبت‌های خطر (HRs) با فاصله اطمینان 95 درصد (Cis) ارائه شد که نشان دهنده خطر نسبی یک رویداد (زوال عقل یا مرگ) که در AF در مقابل گروه غیر AF رخ می‌دهد. علاوه بر این، محققان از داده‌های همسان امتیاز گرایش برای بررسی ارتباط بین AF و زوال عقل، VD و AD استفاده کردند. یک شرکت‌کننده از هر یک از سه گروه سنی با دو شرکت‌کننده بدون AF  (نسبت 1:2) مطابقت داده شد که در نتیجه 30600 و 61200 شرکت‌کننده در گروه‌های بدون AF و AF بودند. این تجزیه و تحلیل‌ها برای چندین متغیر، مانند سن، جنس، قومیت، تحصیلات، و شاخص توده بدنی (BMI) تنظیم شدند. آستانه معنی داری آماری برای تمامی‌ تحلیل‌های آماری 05/0  P< بود.

نتایج

نمونه نهایی تحلیلی شامل 433746 شرکت کننده بود که از این تعداد 54.5 درصد زن و 94.5 درصد سفید بودند. میانگین سنی همه شرکت کنندگان 56.9 سال بود. نسبت به شرکت کنندگان بدون AF، افراد مبتلا به AF مسن تر (میانگین سنی 62.3 سال)، بیشتر مردان (63.4٪)، سفید پوست (97٪)، و وضعیت تحصیلی پایین تر (58.5٪) بودند. زوال عقل در 1.36٪ (5898 شرکت کننده) از جمعیت مورد مطالعه طی یک پیگیری متوسط 12.6 سال رخ داد. میزان بروز زوال عقل در شرکت کنندگان مبتلا به AF بالاتر بود. بر این اساس، 1031 مورد زوال عقل، از جمله 320 VD و 350 AD، در میان 30،601 بیمار AF وجود داشت. بنابراین، در حالی که شرکت‌کنندگان AF در مقایسه با افراد بدون AF در معرض خطر بالای ابتلا به زوال عقل و VD بودند HRs تعدیل‌شده (aHRs)، 1.42 و 2.06. 95٪ CI، خطر ابتلا به AD به همان‌اندازه بالاتر نبود (aHR، 1.08؛ 95٪ CI . علاوه بر این، شرکت‌کنندگانی که سن کمتری در تشخیص AF داشتند، در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به زوال عقل همه‌علت، AD، و همچنین VD بودند (aHR برای هر کاهش 10 ساله، 1.23، 1.27، 1.35؛ 95٪ CI). در تجزیه و تحلیل‌های تطبیق امتیاز تمایل، نسبت به افراد بدون AF، افرادی که مبتلا به AF در سن کمتر از 65 سال تشخیص داده شده بودند، در معرض بالاترین خطر ابتلا به زوال عقل همه‌ علت بودند (aHR، 1.82؛ 95٪ CI). خطرات برای تشخیص AF در سنین 65 تا 74 سال و سنین ≥75 سال افزایش یافته است (aHRs، 1.47 و 1.11؛ 95٪ فاصله اطمینان. محققان چندین تجزیه و تحلیل حساسیت را انجام دادند. با این حال، آن‌ها مشاهده کردند که فقط قومیت و وضعیت ناقل آپولیپوپروتئین E4 (APOE4) ممکن است ارتباط بین سن شروع جدید AF و بروز زوال عقل را تغییر دهد.

نتیجه‌گیری

به طور کلی، نتایج مطالعه که تظاهرات کمی ارتباط بین سن شروع AF و زوال عقل رخ داده را نشان می‌دهد، نیاز به اولویت دادن به نظارت بر عملکرد شناختی در بیماران AF، به‌ویژه افراد زیر 65 سال در هنگام تشخیص را برجسته می‌کند.

پایان مطلب./