به گزارش پایگاه اطلاع رسانی بنیان، در حالی که حفظ یک سبک زندگی فعال و درگیر شدن در ورزش منظم برای ارتقای سلامت قلبی عروقی (CV) شناخته شده است، شواهد فزاینده‌ای نشان می‌دهد که این رفتارهای سبک زندگی همچنین می‌تواند سلامت روانی و رفاه را ارتقا دهد. این منجر به تحقیقاتی شده است تا مشخص شود آیا ورزش می‌تواند به عنوان یک روش درمانی بالقوه برای اختلال افسردگی اساسی (MDD) که یکی از علل اصلی اختلالات سلامت روان و ناتوانی کلی در سراسر جهان است، عمل کند. 
تعریف و ارزیابی افسردگی
افسردگی اصطلاحی است که برای توصیف حالت خلقی استفاده می‌شود که ممکن است از ناراحتی خفیف تا غم و ناامیدی شدید متغیر باشد. همچنین ممکن است به یک سندرم بالینی یا خوشه‌ای از علائم، یا به یک اختلال بالینی تشخیص داده شده اشاره داشته باشد. اختلال افسردگی اساسی یکی از شایع ترین شرایط روانپزشکی در ایالات متحده و در سراسر جهان است. تخمین زده می‌شود که 21 میلیون بزرگسال در ایالات متحده حداقل یک دوره افسردگی اساسی در طول زندگی خود داشته باشند. این عدد 8.4 درصد از کل بزرگسالان ایالات متحده را تشکیل می‌دهد. شیوع MDD در میان زنان بالغ (10.5 درصد) در مقایسه با مردان (6.2 درصد) بیشتر است و همچنین در کشورهای با درآمد بالا، متوسط و پایین ثابت است، که بر بار جهانی این امر تأکید دارد. 
ورزش، فعالیت بدنی و افسردگی
اگرچه اصطلاحات فعالیت بدنی و ورزش اغلب به جای یکدیگر استفاده می‌شوند، فعالیت بدنی و ورزش سازه‌های متمایز در نظر گرفته می‌شوند. PA به عنوان هر حرکت بدنی که نیاز به مصرف انرژی دارد، تعریف می‌شود، در حالی که ورزش به عنوان PA ساختار یافته که هدف آن حفظ یا بهبود آمادگی جسمانی است، تعریف می‌شود. PA که به این روش تعریف می‌شود، دامنه وسیع‌تری دارد و شامل فعالیت‌هایی مانند باغبانی، کارهای خانه، کار فیزیکی، و فعالیت‌های اوقات فراغت مانند بولینگ، گلف، و ترشی‌بال است. از سوی دیگر، ورزش زیرمجموعه‌ای از فعالیت بدنی است و هدفمندتر در نظر گرفته می‌شود زیرا برای بهبود یا حفظ ظرفیت هوازی، قدرت و استقامت عضلانی و/یا انعطاف پذیری طراحی شده است.
مطالعات بالینی تصادفی شده یا RCT های ورزش در جمعیت‌های افسرده
قانع‌کننده‌ترین شواهد برای تأثیرات ورزش در کاهش علائم افسردگی را می‌توان از RCTs استخراج کرد. در طول دو دهه گذشته، تعداد RCT های ورزشی در مورد افسردگی به طور قابل توجهی افزایش یافته است. در جدیدترین بررسی کاکرین از مطالعات توسط محققان (2326 شرکت کننده) معیارهای ورود به مطالعه را برآورده کردند. برای 35 کارآزمایی (1356 شرکت‌کننده) که ورزش را با عدم درمان یا مداخله کنترل مقایسه کردند، میانگین تفاوت استاندارد شده (SMD) برای پیامد اولیه افسردگی در پایان درمان 0.62- بود که نشان‌دهنده یک اثر بالینی متوسط است. با این حال، هنگامی که تنها شش کارآزمایی (464 شرکت‌کننده) با پنهان‌سازی تخصیص کافی، تجزیه و تحلیل قصد درمان و ارزیابی نتیجه کور در نظر گرفته شد، SMD ادغام‌شده برای این نتیجه دیگر از نظر آماری معنی‌دار نبود.
 ورزش برای افسردگی در مقایسه با داروهای ضد افسردگی کارآمد‌تر است
مجموعه‌ای از مطالعات در دانشگاه دوک فواید ورزش را در مقایسه با دارودرمانی ثابت شده برای افسردگی بررسی کرده‌اند. در سال 1999، محققان اولین مورد از یک سری RCT را انجام دادند که برای بررسی اثرات ورزش در بیماران مبتلا به MDD در مقایسه با داروهای استاندارد ضد افسردگی طراحی شده بود. از بیماران مبتلا به MDD داوطلب برای یک مطالعه ورزشی؟ آیا بیماران مبتلا به MDD می‌توانند ورزش کنند و به آن پایبند باشند؟ و البته، آیا ورزش به کاهش افسردگی کمک می‌کند؟ پاسخ به هر یک از این سوالات یک "بله" قاطع بود!

در اولین RCT، 156 بیمار مبتلا به MDD انتخاب شدند و به صورت تصادفی در یکی از سه وضعیت: ورزش هوازی، داروهای ضد افسردگی (سرترالین) یا ترکیبی از ورزش و سرترالین قرار گرفتند.
RCTهای تمرین هوازی برای افسردگی در نارسایی قلبی (HF)
در حالی که افسردگی در بین بیماران CHD شایع است، وجود آن در بیماران مبتلا به HF برجسته است. افسردگی در میان بیماران نارسایی قلبی هم با کاهش کیفیت زندگی (QoL) و هم با خطر بالاتر پیامدهای بالینی نامطلوب همراه است، به خصوص اگر افسردگی در طول زمان بدتر شود. یک مرور سیستماتیک و متاآنالیز شامل 3226 بیمار مبتلا به HF بود. دریافتند که تمرین ورزشی با کاهش قابل توجهی در علائم افسردگی در مقایسه با بیماران مبتلا به HF که تحت تمرینات ورزشی قرار نگرفته بودند، مرتبط است. در بزرگترین RCT چند محله تمرین ورزشی در بیماران HF، معروف به HF-ACTION، شرکت کنندگان به طور تصادفی به ورزش سطوح پایین تری از افسردگی را پس از 3 و 12 ماه در مقایسه با کنترل‌های مراقبت معمول گزارش کرد. یافته‌ها در میان بیمارانی که تحت آموزش ورزش در مراکز مرکزی، خانگی یا ترکیبی قرار می‌گرفتند مشابه بود.
RCT های تمرین مقاومتی برای افسردگی
بیشتر مطالعات ورزش و افسردگی بر روی تمرینات هوازی تمرکز دارند. با این حال، یکی از جنبه‌های مهم آمادگی جسمانی شامل قدرت و استقامت عضلانی است که با تمرینات مقاومتی بهبود می‌یابد. اکنون شواهدی وجود دارد که نشان می‌دهد تمرینات مقاومتی می‌تواند سلامت روان را نیز بهبود بخشد. در یک متاآنالیز از 33 RCT، که شامل 1877 شرکت‌کننده بود، 30 تمرین ورزش مقاومتی با تأثیر متوسط در اندازه متوسط بر کاهش علائم افسردگی همراه بود. ناهمگونی قابل توجهی در یافته‌ها وجود داشت، با این حال، تا حدی به دلیل نمونه‌های کوچک و شرایط پایه متفاوت است. بر این اساس، مطالعات بیشتری در مورد تأثیر تمرین مقاومتی بر افسردگی مورد نیاز است.
تأثیر توانبخشی قلبی (CR) بر افسردگی
اگرچه CR در ابتدا به عنوان یک مداخله ورزشی معرفی شد، اما متعاقباً دامنه آن را گسترش داد تا به یک مداخله سبک زندگی جامع تر تبدیل شود، با ورزش هوازی به عنوان هسته اصلی و چهار عنصر اضافی شامل اصلاح رژیم غذایی، مدیریت عوامل خطر (از جمله ترک سیگار)، کاهش استرس، و آموزش بیمار بود. در این پیشرفت شواهد فزاینده‌ای وجود دارد که علاوه بر ورزش، اصلاح رژیم غذایی، ترک سیگار، و بهداشت خواب، یا به تنهایی یا به صورت افزایشی یا به صورت هم افزایی، مرتبط است. 
مکانیسم‌های اثرات مفید ورزش بر افسردگی
مطالعات رو به رشد نشان می‌دهد که ورزش می‌تواند افسردگی را از طریق مکانیسم‌های بیولوژیکی و روانی کاهش دهد. با این حال، این مکانیسم‌ها پیچیده هستند و هنوز به طور کامل مشخص نشده‌اند. به عنوان مثال، برخی از تحقیقات اولیه به طور محدود بر روی بتا اندورفین‌ها متمرکز بودند و تصور می‌شد که آزاد شدن بتا اندورفین در طول ورزش ممکن است اثرات ضد افسردگی ورزش را توضیح دهد.
پیامدهای بالینی
شواهد جمع‌آوری‌شده در دو دهه گذشته نشان می‌دهد که افراد فعال بدنی و افرادی که به طور منظم ورزش می‌کنند، در زمان اندازه‌گیری‌های پایه، کمتر دچار افسردگی می‌شوند و در صورت پیگیری در طول زمان، احتمال کمتری دارد که افسرده شوند. همانطور که در اینجا مرور شد، نتایج RCT های متعدد به طور کلی نشان می‌دهد که ورزش علائم افسردگی را حتی در بین افراد مبتلا به MDD بهبود می بخشد. متاآنالیز RCT ها همچنین نشان می‌دهد که ورزش می‌تواند به طور قابل توجهی سایر حوزه‌های روانشناختی از جمله عزت نفس، کیفیت زندگی، شناخت عصبی، و خواب را بهبود بخشد.
بر اساس شواهد موجود، تعدادی از سازمان‌های پزشکی مانند انجمن قلب آمریکا، کالج پزشکی ورزشی آمریکا، و کالج آمریکایی سبک زندگی پزشکی خواستار ارزیابی معمول PA در محیط‌های مراقبت‌های بهداشتی شده‌اند. با این حال، شواهد در حال ظهور در مورد مزایای روانشناختی ورزش برای بیماران افسرده نشان می‌دهد که فرصت مناسبی برای متخصصان سلامت روان وجود دارد تا از ورزش درمانی و سایر مداخلات سبک زندگی در مدیریت بیماران مبتلا به افسردگی و اختلالات مرتبط با آن استفاده کنند. 
پایان مطلب/