به گزارش پایگاه اطلاع رسانی بنیان، با توجه به اینکه سلول‌های تومور سینه با صفات نابالغ و با مقاومت دارویی مرتبط هستند. تصور می‌شود که منشأ سلول‌های سرطان سینه، سلول‌های اپیتلیال پستانی نابالغ و به احتمال زیاد سلول‌های پیش‌ساز مجرا باشند هستند. برای بررسی اینکه آیا CSCها با چنین صفات اجدادی در بافت تومور وجود دارند یا خیر، محققان موسسه کارولینسکا و دانشگاه کانازاوا در ژاپن به کشف جدیدی دست یافته‌اند که می‌تواند درمان سرطان سینه را بهبود بخشد. محققان سلول‌های بنیادی سرطانی (CSCs) را که می‌توانند در برابر شیمی‌درمانی مقاومت کرده و تومورهای جدید را تشکیل دهند، مورد مطالعه قرار دادند. آنها نوعی CSC را پیدا کردند که در برابر داروهایی که پمپی را در سلول‌ها هدف قرار می‌دهند آسیب پذیر است. این داروها به طور بالقوه می‌توانند این CSC ها را از بین ببرند و به بیماران مبتلا به سرطان سینه سه گانه منفی (TNBC)، نوعی سرطان سینه که درمان سختی دارد، کمک کنند. نتایج این کار در مجله تحقیقات بالینی منتشر شده است.

سرطان سینه

سرطان سینه یک بیماری پیچیده و متنوع است که میلیون‌ها زن را در سراسر جهان تحت تاثیر قرار می‌دهد. یکی از چالش‌های درمان سرطان سینه این است که برخی از سلول‌های سرطانی توانایی زنده ماندن از شیمی درمانی و ایجاد تومورهای جدید را دارند. این سلول‌ها سلول‌های بنیادی سرطانی (CSCs) نامیده می‌شوند که همه آنها یک جمعیت یکسانی نیستند. برخی ازCSCها ویژگی‌ها و رفتارهای متفاوتی نسبت به سایرین دارند که همین موضوع، هدف قرار دادن آنها را دشوارتر می‌کند.

بیماری سرطان سینه سه گانه منفی (TNBC) و چالش‌های درمان آن

بیماران مبتلا به سرطان سینه سه گانه منفی (TNBC) که از نظر بالینی با بیان یا عدم وجود گیرنده استروژن، گیرنده پروژسترون و گیرنده تیروزین پروتئین کیناز erbB-2 (HER2) تعریف می‌شود، ولی این بیماری به دلیل عدم هدف‌گیری مولکولی موثر جمعیت سلولی موجود در آن، پیش آگهی ضعیفی دارند. این بافت‌های سرطانی شامل یک جمعیت ناهمگن از سلول‌های سرطانی است، از جمله بخش کوچکی با ویژگی‌های بنیادی، به نام سلول‌های بنیادی سرطانی (CSCs) است، که اعتقاد بر این است که زیرجمعیت‌های مقاوم به دارو را تشکیل می‌دهند که می‌توانند به عود بیماری کمک کنند. مطالعات قبلی گزارش کرده‌اند که بیان پروتئین‌های مختلف غشای پلاسمایی، مانند CD24loCD44hi، CD133+، نوروپیلین-1 (NRP1) و گیرنده فاکتور رشد 1 شبه انسولین (IGF1R)، یا فعالیت آلدهید دهیدروژناز بالا (ALDH) می‌تواند برای CSCs سینه مشخص شود. بنابراین هر یک از این نشانگرها، زیرجمعیت‌های CSC را با عملکردهای مشابه سلول‌های بنیادی متداخل و در عین حال متمایز و آسیب‌پذیری‌های قابل هدف تعریف می‌کنند در حالی که با سایر سلول‌های شبه CSC همزیستی دارند. به عنوان مثال، IGF1R از طریق فاکتور رونویسی ID1 پایه اصلی توده را القا می‌کند، در حالی که NRP1 تقسیم متقارن CSC ها را القا می‌کند . با این حال، هدف قرار دادن CSC ها به دلیل ناهمگنی درون توموری، چالشی را ایجاد می‌کند. علاوه بر این، فقدان نشانگرهای قطعی که بتواند زیرجمعیت مقاوم به دارو را شناسایی کند، درک دقیق سلسله مراتب در جمعیت های CSC را نیز مختل می‌کند. همچنین مشخص نیست که آیا زیرگروه‌های CSC درون تومورها ویژگی‌های خود را از یک زیرجمعیت مشترک اجدادی می‌گیرند یا خیر.

مشخص کردن سلول‌های بنیادی سرطانی FXYD3+

استادیار تئودوروس فوکاکیس در بخش انکولوژی و آسیب شناسی می‌گوید: ما از تکنیکی به نام توالی یابی RNA تک سلولی برای تجزیه و تحلیل تنوعCSC ها در نوعی سرطان پستان به نام سرطان پستان سه گانه منفی  TNBC استفاده کردیم. سرطان TNBCT، یک نوع تهاجمی و سخت درمان از سرطان سینه است که به هورمون درمانی یا داروهای هدفمند پاسخ نمی‌دهد. محققان دریافتند که یک زیرجمعیت از CSCها وجود دارد که ویژگی‌های اجدادی دارند، به این معنی که آنها شبیه سلول‌هایی هستند که بافت پستان را در دوران بارداری تشکیل می‌دهند. این CSC ها توسط پروتئینی به نام FXYD3 مشخص می‌شوند که بخشی از پمپی است که تعادل یون‌های سدیم و پتاسیم را در سلول‌ها تنظیم می‌کند. جالب توجه است که پس از شیمی درمانی، این سلول‌ها در تومورهای مقاوم باقی ماندند اما در تومورهای پاسخ دهنده کاهش یافتند. محققان دریافتند که CSCهای FXYD3+ احتمال تکامل و تکثیر بیشتری دارند و ویژگی‌های پیش‌ساز آلوئولی دارند که سلول‌هایی هستند که غدد تولیدکننده شیر را در سینه تشکیل می‌دهند. این سلول‌ها به طور معمول در دوران بارداری القا می‌شوند، اما در TNBC می‌توانند به رشد و گسترش تومور کمک کنند. محققان همچنین دریافتند که CSCهای FXYD3+ نسبت به شیمی درمانی مقاوم‌تر هستند و پس از درمان باقی می‌مانند و به منابع بالقوه عود تومور تبدیل می‌شوند. آنها CSC های FXYD3+ را به عنوان اهداف درمانی مهم شناسایی کردند و پیشنهاد کردند که حذف آنها می‌تواند پیش آگهی بیماران TNBC را بهبود بخشد.

شیوه مطالعاتی

برای آزمایش این ایده، محققان از داروهایی استفاده کردند که پمپ سدیم-پتاسیم را مهار می‌کنند، مانند گلیکوزیدهای قلبی، که معمولاً برای درمان نارسایی قلبی استفاده می‌شوند. آنها دریافتند که این داروها در از بین بردن CSC های FXYD3+ چه در آزمایشگاه و چه در مدل‌های حیوانی موثر هستند. آنها همچنین دریافتند که این داروها می‌توانند اثر شیمی درمانی را افزایش دهند و از تشکیل تومورهای جدید از CSCهای FXYD3+ جلوگیری کنند.

نتایج کسب شده از این مطالعه

ناهمگونی سلول‌های بنیادی سرطانی (CSCs) در تومورها چالشی را در هدف گیری درمانی ایجاد می‌کند. برای رمزگشایی شکل پذیری سلولی که ناهمگونی فنوتیپی را تقویت می‌کند، ما ابتدا آنالیز رونویسی تک سلولی در سرطان پستان سه گانه منفی (TNBC) را برای شناسایی زیرجمعیت‌ها در CSCها انجام دادیم. در ادامه ما یک زیرجمعیت از CSCها با ویژگی‌های اجدادی پیدا کردیم که توسط تنظیم‌کننده انتقال یون حاوی دامنه FXYD 3 (FXYD3)، جزء پمپ Na+/K+ مشخص شده‌اند. بر این اساس، CSC های FXYD3+ تکامل یافته و تکثیر می‌شدند، این در حالی بود که صفات پیش سازهای آلوئولی را که معمولاً در دوران بارداری القا می‌شوند، نشان می‌دادند. از نظر بالینی، CSCهای FXYD3+ در طول شیمی درمانی سلول‌های پیش ساز پایدار بودند، از این رو آنها را به بیماران مقاوم به دارو (DTPs) مرتبط می‌کردند و آنها را به عنوان اهداف درمانی حیاتی شناسایی می‌کردند. نکته مهم، CSCهای FXYD3+ به مهارکننده‌های پمپ سدیم/K+ سنولیتیک، مانند گلیکوزیدهای قلبی حساس بودند. درمجموع، داده‌های ما نشان می‌دهد که CSCهای FXYD3+ با ویژگی‌های اجدادی، محرک‌های انعطاف‌پذیر و با مقاومت شیمیایی بالا در TNBC هستند. بنابراین هدف قرار دادن پمپ Na+/K+ می‌تواند یک استراتژی موثر برای از بین بردن CSC ها با ویژگی‌های اجدادی و DTP باشد که می‌تواند پیش آگهی TNBC را بهبود بخشد.

یافته‌های کسب شده از این مطالعه

به طور خلاصه، محققان نقش متناقض CSC های FXYD3+ را در TNBC کشف کرده اند. اینCSCها ویژگی‌های اجدادی دارند که آنها را سازگارتر و تهاجمی‌تر می‌کند، اما در مقابل داروهایی که پمپ سدیم-پتاسیم را هدف قرار می‌دهند نیز آسیب‌پذیرتر می‌شوند. محققان با بهره‌برداری از این ضعف، استراتژی جدیدی را برای از بین بردن CSC‌هایی که محرک‌های شکل‌پذیری تومور و مقاومت شیمیایی در TNBC هستند، پیشنهاد کرده‌اند. که این رویکرد می‌تواند منجر به نتایج بهتری برای بیماران مبتلا به این بیماری چالش برانگیز شود.

پایان مطلب/.