به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress درمان حمله قلبی با عارضه های بوجود آمده پایان پذیر نمی باشد. بلوکه کردن جریان خون به قلب می تواند موجب مرگ سلولی غیر قابل برگشتی شود. با پیوند قلب، افرادی که دچار حمله قلبی شدند به مدت 5 سال بیشتر عمر نخواهند کرد. دانشمندان برای فایق آمدن بر این مشکل بدنبال مهندسی بافت قلبی جهت بهبود ناحیه آسیب دیده می باشند. امروزه محققین فیبرهای فنرمانندی راایجاد کردند که به بافت قلبی مهندسی شده اجازه می دهد تا مشابه قلب واقعی عمل پمپاژ را انجام دهد. تاکنون دانشمندان از فیبرهای صاف جهت حمایت از سلول های انقباضی استفاده می کردند. در حالیکه این فیبرها از انقباض بافت های مهندسی شده جلوگیری به عمل می آوردند. ولی امروزه محققین با ساخت فیبرهای فنرمانند انقباض و استراحت عضله قلبی را بهبود می بخشد. با رشد بافت بر روی این فیبرها، بافت های با عملکرد بهتری بدست می آید.

بافت قلبی با گرفتن سلول ها از قلب بیماران یا حیوان ها و رشد آن ها بر روی داربست های سه بعدی مهندسی می گردد. این داربست ها جایگزین ماتریکس خارج سلولی و شبکه کلاژن حمایت کننده سلول ها در قلب می شوند. سپس سلول ها کنار یکدیگر جمع شده و بافتی را ایجاد می کند که ایمپالس های الکتریکی خود را تولید می کند و به طور خود به خود منبسط و منقبض می گردد. این بافت می تواند جایگزین بافت آسیب دیده شود و عملکرد قلب را بهبود بخشد.

دکتر Dvir که بر روی این داربست ها مطالعه می کند، در سال گذشته از ذرات طلا جهت بهینه کردن انتقال پیام های الکتریکی بین سلول های قلبی استفاده کرد. اخیرا داشمندان به حضور کلاژن های فنر مانند در ماتریکس خارج سلولی قلب رت پی بردند. فیبرهای فنر مانند با الاستیسیتی بهبود یافته نسبت به انواع صاف آن خصوصیات عملکردی بهتری را نشان می دهد. همچنین بافت های مهندسی شده با این فیبرها با نیروی قوی تر و مقاومت مکانیکی کمتری منقبض می شوند. این خصوصیات بسیار با اهمیت می باشند، بدلیل آنکه از این بافت های مهندسی شده در قلب انسان که به طور مداوم منقبض و منبسط می شود، استفاده خواهد شد.

بیماری های قلبی مسئول 3/1 مرگ و میرها در آمریکا می باشد. امید است که تولید این فیبرهای فنرمانند و بافت های مهندسی شده موجب  حل  این مسئله گرددو  افزایش طول عمر میلیون ها نفر رادرپی داشته باشد. ولی دستیابی به این موضوع نیاز به تحقیقات بیشتری دارد. فرآیند ایجاد این فیبرها و قرار دادن آنها به درون داربست ها نیاز به مطالعه بیشتر دارد. همچنین این نتایج نیاز به تأیید در بدن انسان نیز دارد.