به گزارش پایگاه اطلاع رسانی بنیان، بیمارانی که تحت عمل تیروئیدکتومی کامل قرار می‌گیرند، معمولاً به درمان خوراکی لووتیروکسین سدیم  L-T4 نیاز مادام‌العمر دارند. در حالی که این درمان در حفظ سطح هورمون پایه سرم موثر است، اما در بازگرداندن ظرفیت تنظیمی پویای یدوتیرونین (T3)، که برای عملکردهای تنظیمی فیزیولوژیکی حیاتی ضروری است، کاربردی ندارد. در همین راستا داده‌های بالینی نشان می‌دهد که کمبود T3 می‌تواند خطر ابتلا به فشار خون بالا، اختلال عملکرد قلبی و سایر شرایط متابولیک یا سلامت روان را افزایش دهد. مطالعه منتشر شده در Advanced Science، تیم تحقیقاتی Dong راه حلی نوآورانه برای چالش‌های پیوند با رشد تیروئید در طحال ارائه کردند. این تیم با استفاده از خواص منحصر به فرد طحال، که با ساختار نرم و منبع خون غنی مشخص می‌شود، یک استراتژی جدید را برای بازسازی تیروئید بررسی کردند.

سرطان تیروئید و پیوند آن

سرطان تیروئید با 500000 مورد جدید در سال گزارش می‌شود .روش اصلی درمان آن، تیروئیدکتومی (حذف غده تیروئید با جراحی) است که طی آن بیماران را تحت درمان جایگزین مادام العمر قرار می‌دهد که معمولاً با تجویز خوراکی لووتیروکسین سدیم (L-T4) همراه می‌باشد. این درمان می‌تواند برخی از فعالیت‌های اساسی هورمون‌های تیروئید (THs) را حفظ کند، اما نمی‌تواند عملکردهای حیاتی تیروئید دست‌نخورده را بازگرداند، به عنوان مثال. پاسخگویی و تنظیم بازخورد، منجر به اختلالات و عوارض مختلف می‌شود. همچنین، شواهد بالینی نشان می‌دهد که کمبود THs خطر ابتلا به فشار خون، اختلالات قلبی و سایر شرایط متابولیک یا سلامت روان را افزایش می‌دهد. پیوند بافت تیروئید یک راه حل مناسب برای بازیابی عملکرد تیروئید پس از برداشتن تیروئید، به ویژه در موارد سرطان تیروئید در مراحل اولیه بوده است. زیرا در تیروئید برداشت شده، پس از جداسازی بخش کوچکی از سلول‌های سرطانی موجود در آن در شرایط خارج از بدن، می‌تواند دوباره به بدن بیمار پیوند شود تا عملکرد تیروئید بازیابی شود. این رویکرد می‌تواند معایب مرتبط با هورمون درمانی خوراکی تیروئید را کاهش دهد. از سویی دیگر برای پیوند آلوژنیک نیاز به استفاده یک عمر داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی است که این خود دارای مضرات فراوانی است. بنابراین، شیوه‌های بالینی به طور کلی پیوند بافت تیروئید اتولوگ را ترجیح می‌دهند. با این حال، به دلیل محدودیت‌های جراحی در سیستم گردش خون و ساختار عروقی خود تیروئید، بازسازی بافت تیروئید در محل در بیماران چالش برانگیز است. زیرا تیروئید یک اندام از غدد درون ریز معمولی است که توسط سیگنال‌های فیزیولوژیکی در جریان خون تنظیم می‌شود، که از نظر تئوری می‌تواند با موفقیت به صورت نابجا بدون تأثیر بر عملکرد آن بازسازی شود. از سال 1967 محققان آزمایش‌های پیوند تیروئید را در حیوانات مختلف، از جمله خوکچه هندی، موش،خرگوش و سگ انجام دادند و کاوش‌های فنی اولیه را در آزمایش‌های بالینی انسانی آغاز کردند. این مطالعات عمدتاً عضلات زیر جلدی را برای پیوند انتخاب کردند. با این وجود، این استراتژی‌های احیاکننده هنوز نتایج رضایت‌بخشی به همراه نداشته است. زیرا کلید بازیابی عملکرد تیروئید حفظ ساختار فولیکول‌های تیروئید است که ویژگی‌های منحصر به فرد این غده است و وظیفه اصلی سنتز و ذخیره هورمون‌ها را نیز بر عهده دارد.

علم پزشکی بازساختی

بازسازی اندام‌های پیچیده مهم ترین چالش در قلمرو پزشکی بازساختی است. یکی از موانع اصلی پیشرفت در این زمینه، فقدان روش‌های موثر برای بازسازی یک سیستم گردش خون کاملاً توسعه یافته و در مقیاس بزرگ در بدن حیوانات بالغ است. زیرا این سیستم گردش خون برای حمایت از بازسازی اندام‌های هدف ضروری است. پزشکی بازساختی شامل استفاده از مهندسی بافت برای ایجاد پیوند سلول‌ها و بافت‌ها می‌شود که به طور بالقوه جایگزین نیاز به درمان جایگزینی هورمون می‌شود. با این حال، آزمایش‌های قبلی پیوند خودکار تیروئید در حیوانات و انسان‌ها، با هدف قرار دادن نقاط عضلانی یا زیر جلدی، نتایج رضایت‌بخشی نداشته است. بنابراین می‌توان نتیجه گرفت که کارایی بازسازی بافت یا سلول به عوامل مختلفی از جمله وضعیت بافت پیوندی، محل و نحوه پیوند بستگی دارد.

یافته‌های مطالعه

برای پرداختن به این چالش، پروفسور دونگ لی و همکارانش اخیراً رویکردی نوآورانه را پیشنهاد کرده‌اند. آن‌ها از ویژگی‌های ساختاری منحصربه‌فرد طحال - مانند خون فراوان، ساختار داخلی سست و ظرفیت پذیرش تعداد قابل توجهی از سلول‌ها و بافت‌های کاشته‌شده - به‌عنوان یک پلت فرم احیاکننده برای بازسازی خارج رحمی اندام‌های بافتی پیچیده در بدن استفاده کردند. در ادامه در موش‌هایی که تیروئیدکتومی کامل داشتند، غدد تیروئید در طحال، دارای فولیکول‌های سالم و شبکه‌های عروقی بازسازی‌شده، پیوند شدند. این رویکرد با موفقیت واحد آنژیو-فولیکولی (AFU) را بازنویسی کرد و منجر به بازیابی کامل سطح هورمون در موش شد. علاوه بر این، مطالعات نشان داده اند که این روش در پاسخ به سیگنال‌های فیزیولوژیکی موثرتر از درمان جایگزینی هورمون است. علاوه بر این، ارزیابی طولانی‌مدت اثرات درمان جایگزینی هورمون ثابت کرد که غدد تیروئید بازسازی‌شده در طحال، هموستاز فیزیولوژیکی را در موش‌ها پس از برداشتن کامل تیروئید بدون هیچ عارضه جانبی کاملاً بازسازی کردند، که نشان‌دهنده پتانسیل قابل‌توجهی این روش برای کاربردهای بالینی است. نکته مهمتر اینکه مشاهده شد که سطح هورمون سرم در موش‌های با کم کاری تیروئید طی 4 هفته پس از دریافت پیوند تیروئید داخل طحالی به طور کامل بهبود یافت و به مدت 16 هفته پس از آن نیز ثابت ماند، اما سطح هورمون در این موش‌های ST بلافاصله پس از طحال برداری طحال حاوی غده تیروئید کاهش یافت.  بنابراین نتایج ما بازیابی کامل عملکرد تیروئید را نشان داد، زیرا سطوح طبیعی هورمون تیروئید و ویژگی‌های مورفولوژیکی غده بازسازی‌شده در آن مشهود است.

چشم انداز ایجاد یک مسیر تکنولوژیکی جدید

در طی چند سال گذشته، این گروه یک سری رویکردهای فنی را برای اصلاح ساختار طحال در حیوانات زنده توسعه داده اند و آن را با نیازهای بازسازی بافت‌ها و اندام‌های هدف همراه کردند. از دستاوردهای قابل توجه  این گروه در تحقیقات قبلی آنها می‌توان به بازسازی موفقیت آمیز کبد در طحال اشاره کرد. مفهوم بازسازی یک اندام در اندام دیگر، چشم انداز ایجاد یک مسیر تکنولوژیکی جدید را برای بازسازی اندام‌های بزرگ و پیچیده معرفی می‌کند. این رویکرد نوآورانه پتانسیل ایجاد پیشرفت‌های قابل توجهی در زمینه پزشکی احیا کننده را دارد.

پایان مطلب/.