به گزارش بنیان به نقل از sciencedaily، این تیم تحقیقاتی شش واریته ژنی یا SNPs از ژن FTO که از DNA 934 زن گرفته شده بود را مورد ارزیابی قرار داد. همه این خانم ها بیش از 60 سال سن داشتند و سلامت استخوان آن ها از سال 1989 تا 2007 مورد پیگیری قرار گرفته بود. در این مدت زمان 102 تا از خانم ها شکستگی لگن داشتند.

به طور میانگین خطر شکستگی 11 درصد بود. این مطالعه نشان داد که اگر این خانم ها دارای ژنوتیپ کم خطر یا واریته ژنی کم خطر باشند، احتمال خطر شکستگی 10 درصد است و در صورتی که آن ها ژنوتیپ پرخطر داشته باشند این احتمال به 16 درصد می رسد.

محققین براین باور هستند که یافته های آن ها پتانسیل بهبود پیش بینی شکستگی لگن را دارد. تعدادی ریسک فاکتور دیگر نیز باید در نظر گرفته شود که شامل: سن، افتادن، سابقه شکستگی، تراکم کم مواد معدنی استخوان، کاهش شاخص توده بدن(BMI) و ژنتیک است.

پروفسور Nguyenمی گوید: "ما دریافته ایم که برای زن هایی با سن مشابه و ریسک فاکتورهای بالینی مشابه، آن هایی که ژنوتیپ پرخطری دارند خطر شکستگی در آن ها تا 82 درصد افزایش یافت که از نظر ژنتیکی میزان  بسیار بالایی محسوب می شود."

در مطالعه ای که پیش از این صورت گرفته بود مشخص شده است که واریانت های ژنتیکی  ژن FTO با تغییرات شاخص توده بدن مرتبط است. و در نتیجه محققین فرض کردند که می تواند رابطه ای بین این ژن و تنوعاتی که در شکستگی لگن رخ می دهد وجود داشته باشد. این مطالعه این فرضیه را با امتحان کردن رابطه واریته های معمولی ژن FTO و شکستگی لگن مورد ارزیابی قرار داد.

نتایج نشان داد که ارتباط عمیقی با شکستگی لگن وجود دارد به نحوی که برخی واریته های ژن FTO خطر شکستگی را دو برابر می کنند. جالب توجه است که این مطلب مستقل از ترکم استخوانی و شاخص توده بدنی در زنان بود. این محققین هم چنین دریافتند که ژن FTO در سلول های استخوانی بیان می شود و ممکن است رابطه ای با تغییر و تبدیل استخوانی و ترمیم استخوان داشته باشد هرچند که مکانیزم آن کاملا شناخته شده نیست.

با تاکید بر اهمیت و امیدوار کننده بودن این مطالعه باید گفت که این مطالعه در مراحل اولیه قرار دارد و احتیاج به تکرار در مطالعه های دیگر دارد، هم چنین برای دستیابی به داروهای درمانی احتیاج به فهم بهتر مکانیزم های دخیل در این مسیر وجوددارد.

پایان مطلب/